My Destination

189 Dagen

Wanneer ik wakker werd herinnerde ik mijn stomme fouten, ik had zijn naam niet gevraagd en ik wist niet wanneer hij kwam.
Dat.is.gewoon.domheid.
Ik had nog dommer kunnen zijn, maar dat is niet, gelukkig hadden we vandaag vrij op school anders kon ik hem pas een rondleiding geven na school en mijn huiswerk.
Omdat ik niet wist wanneer hij kwam besloot ik op te staan en me op te maken. Niets speciaal, ook geen lenzen. Ik stapte uit mijn kamer en zag de deur van mijn tante, en Liz openstaan. Ik liep naar beneden en vond een kattebelletje van Liz.

Tess,
Ik ben met mama gaan schoppen, we zijn om 7:30 vertrokken om extra vroeg te zijn in het winkel centrum, sorry als je vandaag wel had willen shoppen maar ik denk van niet aangezien je het haat. Dus hebben we je niet wakker gemaakt, ik zal wel een jurkje voor je meenemen !
Doeii

Ik was eigelijk best blij dat mijn shop-addict zusje vandaag ging winkelen met mijn tante, dat is 1 gesprek minder met Liz die wil weten van waar ik de jongen ken,... waarvan ik de naam niet ken.
De deurbel ging en ik spurtte naar de deur. Ik maakte het slot open en opende de deur. Daar stond hij .
"Hoe heet je eigelijk?" Pas nadat ik besefte dat ik dat hardop had gezegd sloeg ik mijn hand voor mijn mond.
Hij grinnikte en antwoordde "Shay, en hoe noem jij ?"
"Tessa, maar iedereen noemt me Tess" mompelde ik.
Hij bekeek me en nam mijn hand, ik schrok van de plotselinge actie, maar liet me door hem naar buiten leiden.
Hij liep naar het bos en trok me mee, steeds dieper en dieper in het bos. Ik was hier nog nooit geweest.
"Moet ik jou niet rondleiden inplaats van jij mij" vroeg ik
"Sorry, ik ben gisteren op pad geweest in het bos en heb mezelf een beetje rondgeleid" antwoordde hij vlug. "ogen dicht"
Ik sloot mijn ogen en ik greep hem stevig vast, hij liep zonder twijfel door en begeleide mij door het bos zodat ik niet viel. Opeens stopte hij en liep ik tegen hem.
"Doe maar open" commandeerde hij.
Ik opende mijn ogen en ik zag dat hij me stond aan te kijken om te kunnen zien hoe ik zou reageren. Het was hier prachtig ... Het stuk bos was hier volledig gesloten, wij stonden op een kleine open plek waar de mooiste wilde bloemen groeide die ik ooit had gezien. Rond ons zagen we het dicht begroeide bos waar kleine zonnestralen door de bomen heen kwamen, kleine struikjes waar alle kleuren besjes aan hingen en kleine konijntjes die rond huppelden alsof wij er niet waren.
Shay verbrak als eerste de stilte "Prachtig he? Ik had het gisteren gevonden ik zat hier volgens mij wel eventjes" hij draaide zijn hoofd naar mij om en keek me aan.
"Ik weet niet wat ik moet zeggen" antwoordde ik.
"Zeg dan niets" hij stapte naar me toe, en pas nu had ik door hoe dicht we bij elkaar stonden. Onze lippen waren nog geen 20 centimeter van elkaar verwijderd. Hij boog zich naar voor en ik begon luidkeels te lachen. Dit had ik nu altijd bij serieuze momenten. Shit. Hij keek me geschrokken aan en begon te blozen.
"Nee,nee,nee het heeft niets met jou te maken ik lach gewoon altijd op serieuze momenten" zei ik opbiechtend
"Sorry" voegde ik er snel aan toe.
"Het is niks, het spijt mij, ik moest niet zo opdringerig doen ik wil je kussen en ken je nog geen volledige dag, sorry" hij keek weg en ging op de grond zitten.
Ik liep naar hem toe en ging naast hem zitten ik keek hem aan en legde mijn hoofd tegen zijn schouder.
"Het is niet erg" fluisterde ik.
Hij wou iets zeggen maar stopte direct en draaide zich om.
"Oh, zo schattig, heb ik jullie moment samen verpest" gromde een onbekende stem, ik draaide me met een ruk om en zag een man staan.
Hij was net zoals Shay, prachtig, maar hij sheen niet en zijn ogen waren helemaal anders het waren precies kattenogen, maar ze gaven je een onprettig claustrofobisch gevoel.
"Dit was het dan, ga nu maar weg soldaatje" hij grijnsde en liep rechtstreeks naar ons toe.