NUDES. (ฟิคแปล)

2

จองกุกเหนื่อย หมดแรง ง่วงนอน ปวดล้ากล้ามเนื้อ เขายกขาที่เป็นตะคริวขึ้นพาดหมอนแล้วปลดปล่อยลมหายใจที่หนักอึ้งออกมา

อย่างน้อยมันก็ไม่เจ็บแล้ว

เขาซ้อมก่อนการแสดงจริงอย่างหนักต่อเนื่องหลายชั่วโมงเกินไป เขาทำงานหนักจนถึงจุดที่เริ่มมีปัญหาต่อการหายใจและต้องนอนพักเพราะขาเป็นตะคริว มันรู้สึกเจ็บจนน้ำตาเล็ด

เขาถอนใจแล้วคว้าโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงมาไถทวิตเตอร์ แต่ก็ไม่มีอะไรให้ดูมากนัก มีแต่การอัพเดตทั่วไปของเพื่อนเพื่อนๆในวงการที่ติดตามทวิตกันอยู่ และบทสัมภาษณ์ต่างๆ น่าเบื่อ

เขาพ่นลมหายใจแล้วปิดโทรศัพท์ลงอีกครั้ง

จองกุกกำลังจะผล็อยหลับไปตอนที่โทรศัพท์ของเขาร้องเตือน ติ๊ง ติ๊ง สองครั้ง

เขาสะดุ้งเล็กน้อยแล้วเปิดดูก็เห็นว่าได้รับข้อความจากเบอร์โทรที่ไม่ระบุชื่อ

ข้อความแรกเป็นรูปภาพ และก็มีอีกรูปตามมา ปิดท้ายด้วยข้อความ ชอบมั้ยจ๊ะเบบี๋?

"อะไรวะเนี่ย" เขาพึมพัมเมื่อรูปภาพค่อยๆเลื่อนขึ้นมา

เป็นรูปของเด็กสาว

เอ่อที่จริงก็ไม่ใช่แค่เด็กสาวแต่เป็นเด็กสาวที่ไม่มีเสื้อผ้าบนตัวสักชิ้น "ล่อนจ้อน"

พวกคนตะวันตกเรียกว่าอะไรนะ? อ้อ ภาพนู้ด

เขาได้รับภาพนู้ด

เขาซูมดูรูปแรกแล้วหรี่ตาดู เด็กสาวคนนี้ให้ความรู้สึกคุ้นเคย ผมบลอนด์ ไว้หน้าม้า...ฉันเคยเห็นเธอมาก่อน..แต่ที่ไหนกันนะ?

เธอดูเหมือนไอดอล ดูจากการทีเธอทำสีผมและเป็นชาวต่างชาติ อืม เกิร์ลกรุ๊ปวงไหนบ้างนะที่มีเมมเบอร์เป็นชาวต่างชาติ?

ผมบลอนด์ รูปตาทรงเมล็ดอัลมอนด์ หน้าเหมือนตุ้กตา

ทันทีที่นึกออกเขาก็ตัวแข็งค้างเป็นหิน นี่มันรูปของลิซ่าแบล็คพิงค์ ลิซ่าจากค่ายวายจีเอ็นเตอร์เทนเมนต์

เธอโคตรสวยกระชากใจ จะว่าไปเธอดูเหมือนตุ๊กตาเลยแฮะ ถึงจะแลบลิ้นซนๆนั่นออกมาด้วยก็เถอะ เขาไล่สายตาสำรวจลงมาตามร่างกายของเธอ เวรละแม่คุณเอ๊ย

ร่างกายของลิซ่าน่าทึ่งมาก เธอไม่ได้มีหน้าอกหน้าใจใหญ่โตหรือก้นมโหฬาร แต่ให้ตายสิ เธอสมบูรณ์แบบชะมัด เอวคอดกิ่วรับสะโพกผายทำให้เธอมีรูปร่างแบบนาฬิกาทราย แล้วก้นนั่นก็ไม่ใช่เล็กๆเลยนะ พอดีไปหมด เธอดูเหมือนหนึ่งในรูปปั้นที่จะพบเห็นได้ตามมิวเซียมเลยล่ะ

จองกุกเลียริมฝีปากแล้วไถลงไปดูรูปที่สอง ครั้งนี้เป็นรูปที่เธอกำลังคุกเข่า ขาแยกออกจากกัน มือข้างนึงพันผมเล่น ทำตาวิ้งค์ ร้อนแรงชิ*หาย เขาคิด

มือของเขาเคลื่อนลงไปที่กางเกง มันเคลื่อนอย่างไม่รู้ตัวไปที่เริ่มจะเห็นรอยนูนได้

เขาเกือบจะคลึงเคล้นเล่นกับความยาวของตัวเองในตอนที่หยุดคิดบางอย่างขึ้นมาได้

เดี๋ยวนะ รูปพวกนี้ส่งมาให้ฉันเหรอ?

เขาเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งเพื่อเช็คดูข้อความ ใช่แล้วสินี่เป็นเบอร์ของเขาแต่แม่สาวนั่นคงทำพลาดแน่ๆ ไม่มีใครรู้เบอร์โทรของเขานอกจากผู้จัดการส่วนตัวของเขากับเหล่าเมมเบอร์ มันเป็นความลับ

ตอนแรกมันออกจะน่ากลัวที่คิดว่ามีคนอื่นนอกจากพวกเมมเบอร์รู้เบอร์ของเขาแต่แบบนี้ก็ไม่แย่นักหรอก

ในบรรดาเบอร์ทั้งหมดที่เป็นไปได้ลิซ่ากลับพิมพ์มาที่เบอร์นี้ เบอร์ของเขาถูกเลือก เขาควรจะหมอบกราบคลานเข่าซะตอนนี้เลยแต่เขาคงไม่ทำหรอก

เขายักไหล่แล้วปิดโทรศัพท์ลงอีกครั้งแล้วเริ่มจะหลับในตอนที่โทรศัพท์ของเขาส่งเสียง เขากลอกตาแล้วเปิดดูข้อความ

9:34 PM

+82 XX XXXX YYYY:

เดี๋ยวนะ...

เวรเอ๊ย

ผิดเบอร์

เขาส่งเสียงหึหึในลำคอ เขารู้ว่าตัวเองจำเป็นต้องนอนแต่บทสนทนาเล็กๆคงไม่ทำให้เจ็บปวดนักหรอเนอะ?

จองกุกยิ้มบางๆตอนที่พิมพ์ข้อความตอบกลับไป

-----------------------------------------

Copyright @HEOSEOKIE Wattpad

// Thai copyright @papershipt