Παγιδευμένη Στα Χέρια Του

Δεν υπήρχε επιστροφή.

Άγριο, βίαιο, κακό.

Τέτοια επίθετα θα χρησιμοποιούσα για να τον περιγράψω. Όσο πιο λιτά και κατανοητά μπορούσα να σκεφτώ.

Ίσως όμως να πρόσθετα και το αλαζόνας.

Ένας άνθρωπος που όσο κι αν ήθελα να πιστέψω ότι είχε βαθιά στα άδυτα του εσωτερικού του ωκεανού καλοσύνη και ψυχή, μου ήταν δύσκολο.

Και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που τα μάτια μου έπεσαν πάνω στα δικά του. Φωτιά. Σκοτάδι. Κενό, αυτά ήταν τα τρία στοιχεία που μπορούσες να λάβεις. Φωτιά ως σημάδι της εξουσίας που κατείχε, της αποφασιστικότητας του. Σκοτάδι ως τον πόνο, την οργή, την θλίψη που προσπαθούσε να κρύψει μα μάταια. Και έπειτα κενό. Ήταν πραγματικά τρομακτικός άνθρωπος. Είχε την ικανότητα μέσα σε δευτερόλεπτα να αποκοπεί από την πραγματικότητα. Να «πετάξει» οποιοδήποτε συναίσθημα ο άνθρωπος μπορούσε να βιώσει. Το απόλυτο κενό.

Ναι. Όλα αυτά τα κατάλαβα μονάχα κοιτώντας τον στα μάτια. Γιατί αυτό ήταν αρκετό για να καταλάβει κάποιος τον κίνδυνο.

Αν και αρχικά, είχα την λανθασμένη εντύπωση ότι άλλος ήταν αυτός που έπρεπε να ακολουθήσω. Ας κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν λοιπόν.

Την χειρότερη μέρα της ζωής μου, λίγα λεπτά μετά αφότου άκουσα ότι κάποιος με είχε αγοράσει, είχα γίνει δηλαδή σκλάβα κάποιου για ένα τεράστιο χρηματικό ποσό στηρίχθηκα στην μοναδική δύναμη που μου είχε απομείνει μονάχα για να βρω έστω και μια μικρή ευκαιρία να δραπετεύσω. Μέχρι και ο θάνατος είχε περάσει από το μυαλό μου ως λύση, οτιδήποτε εκτός από αυτό.

Όταν είδα τον άνθρωπο που είχε ξοδέψει μια περιουσία για μένα σ σάστισα. Δεν ήξερα πως έπρεπε να αντιδράσω. Τι έπρεπε να κάνω.

Δάκρυα κυλούσαν καταρρακτωδώς από τα μάτια μου χωρίς να έχω τον παραμικρό έλεγχο για να τα σταματήσω. Θεωρώ ότι κανένας εάν βρισκόταν στην θέση μου δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί τα συναισθήματα του.

Ένας ηλικιωμένος άνδρας άρχισε να με πλησιάζει και ήμουν σίγουρη ότι θα έλεγε ότι είναι ο «ιδιοκτήτης» μου. Φοβόμουν, βαθιά μέσα μου πίστευα ότι πρόκειται για έναν εφιάλτη. Ένα κακόγουστο αστείο. Οτιδήποτε εκτός από την πραγματικότητα.

"Σε παρακαλώ ακολούθησε με." Είπε ευγενικά ο άνδρας μα ήμουν αρκετά πανικοβλημένη για να υπακούσω.

"Αφήστε με να φύγω δεν έκανα τίποτα κακό. Θα βρω τρόπο να σας ξεπληρώσω απλώς αφήστε με ήσυχη." Ούρλιαζα απεγνωσμένα προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να εξασφαλίσω την ελευθερία μου.