Παγιδευμένη Στα Χέρια Του

Άλλαξα γνώμη.

Τρέξε.

Αυτό μου έλεγε το ένστικτο μου. Το κλίμα και το ύφος του ήταν αρκετό για να καταλάβω πόσο κακή κατάληξη θα είχε αυτή η ιστορία.

Και όσο κι αν ήθελα να το κάνω αυτό, έπρεπε πρώτα να με συμπαθήσει, ώστε να τον πείσω εν τέλει να με αφήσει ελεύθερη. Δεν έπρεπε να δείξω ανωτερότητα αν ήθελα να βγω από αυτήν την κατάσταση ζωντανή.

Για αυτό, φόρεσα το πιο γλυκό χαμόγελο μου και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα μίλησα.

"Ευχαριστώ που με βοηθήσατε να βγω από μια δυσκολη κατάσταση. Θέλω να πιστεύω ότι δεν είστε ίδιος με όλους τους άλλους αγοραστές και εύχομαι να επιλέξετε να σώσετε μια ζωή. Φυσικά αν με αφήσετε θα δουλεύω μια ζωή για να σας ξεπληρώσω,αλλά η ελευθερία μου το αξίζει." Εξήγησα και αμέσως μετά  ξέσπασε σε γέλια.

Δεν γνωρίζω αν αυτό ήταν κακό σημάδι. Αλλά θα ήθελα να πιστεύω πως ήταν καλό.

"Για κάποιον που μόλις του έσωσαν την ζωή δεν σε βλέπω πολύ ευγνώμων. Σου ζήτησα να κάνεις κάτι και δεν το έκανες. Είναι τόσο σημαντική η αξιοπρέπειά σου;"

Η απάντηση του με νευρίασε μα έπρεπε να παραμείνω ψύχραιμη. Ήθελε να με εξοργίσει. Ήθελε να με δει να τον παρακαλάω.

Και να σκεφτείς ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν το αφεντικό μου.

"Όχι δεν είναι, αλλά μάλλον η δική σας είναι. Πείτε μου, σας κάνει να νιώθετε καλύτερα όταν ταπεινώνεται ταλαιπωρημένους ανθρώπους;" Τον ρώτησα προσπαθώντας να του δείξω ότι και εγώ μπορώ εξίσου να τον νευριάσω.

Μα αν πιστεύατε ότι θα νευρίαζε κάνετε λάθος. Γιατί όταν ένας άνθρωπος πιστεύει στο εγώ του περισσότερο από όλα δεν πτοείται με τα λόγια που θα ακούσει.

Δεν απάντησε. Απλώς περίμενε. Περίμενε να με δει να πέφτω στα γόνατα και να τον παρακαλάω. Και στην αρχή ήμουν έτοιμη να το κάνω, μα αποφάσισα να μην το κάνω. Όχι γιατί θα πληγωνόταν η αξιοπρέπεια μου,αλλά γιατί θα «τάιζα» το εγώ του και δεν θα το ήθελα. Οπότε απλώς έμεινα ακίνητη και τον κοίταξα στα μάτια. Είχε αυτό το απαίσιο χαμόγελο το οποίο ίσως έμοιαζε ελκυστικό στον κόσμο μα σε εμένα έμοιαζε ψεύτικο. Τόσο ψεύτικο που μου προκαλούσε αντιπάθεια. Γιατί το εγώ του τρεφόταν από μίσος. Πίστευε ότι ήταν ο καλύτερος όλων γιατί ήξερε ότι δεν είναι.

Ξέρω είναι δύσκολο να το καταλάβετε μα πίστεψε με όταν λέω ότι το εγώ του χαρακτήρα που επιλέγει να δείχνει είναι τεράστιο γιατί το εγώ του χαρακτήρα που θέλει να «εξαφανίσει» δεν είναι.