Οι τοίχοι ανάμεσα μας.

Κεφάλαιο 16

Τι αμηχανία!

<<Ούτε καν! Δεν είμαστε... ζευγάρι, απλά φίλοι.>> απαντάω στον σερβιτόρο και παρατηρώ τον Γιάννη να κατσουφιάζει. Μωρέ λες τελικά να νιώθει κάτι για μένα.

<<Καλά μην με φάτε και όλας, συγγνώμη.>> μας λέει και φεύγει.

Πάλι καλά χτυπάει το κινητό μου. Η μαμά μου! Πως και μας θυμήθηκε είχε πάνω από τρεις μέρες να μας πάρει, σηκώνομαι από το τραπέζι για να πάω να μιλήσω.

<<Ναι;;>>

<<Έλααα βρε κοπέλα μου, τι κάνεις μωρό μου;>>

<<Καλά είμαι μαμά μου, εσύ τι κάνεις; Πως και μας πήρες τηλέφωνο;>>

<<Ααα για να σου πω μόνο εγώ θα πέρνω, εσείς γιατί δεν πέρνετε μια φορά;>>

<<Γιατί εσύ θέλεις να μιλάς μαζί μας όχι εμείς.>> τηνλέω για να την πειράξω.

<<Ααα τότε να μην σας ενοχλώ.>>

Γελάω.

<<Έλα τώρα βρε μαμάκα.>>

<<Μμμ άστα αυτά τώρα.>>

<<Καλά...>>

<<Λοιπόν το βράδυ ερχόμαστε και θα κάτσουμε το πολύ μια εβδομάδα ή λιγότερο από μια.>> μου ανακοινώνει.

<<Άντε ωραία τα λέμε το βράδυ τότε.>>

Το κλείνουμε και πάω στον Γιάννη.

<<Το βράδυ έρχονται οι γονείς μου.>> του λέω χαρούμενα.

<<Ωραία.>> μου απαντάει χαμογελόντας.

Η αλήθεια είναι πως έχω αρκετό καιρό να τους δω και μου έλειψαν λίγο, ήθελα να τους δω για αυτό χάρηκα που θα έρθουν. Ωχ πρέπει να μιλήσω και με τον Δημήτρη. Τις σκέψεις μου τις διέκοψε ο Γιάννης...

<<Είσαι καλύτερα;>>

<<Ναι... ναι, ηρέμισα αρκετά.>> του απαντάω και του χαμογελάω.

<<Ωραία... Πιστεύω πως σήμερα γενίκα ο Δημήτρης δεν το'χει.>>

<<Τι δεν έχει;;>>

<<Γένικα αρπάζεται λίγο-πολύ με όλους...>>

<<Ωχχ! Το ξέχασα! Τι ηλίθια που είμαι γαμώ το! Τι χαζή αδερφή!>>

<<Τι έγινε;>>

<<Είχε, βασικά έχει, μια δύσκολη μέρα και εγώ η ηλίθια του την έκανα χειρότερη... Αδερφή να σου τύχει!>> και χτύπησα με την παλάμη μου το πρόσωπο μου.