Κεφάλαιο 9(Γιάννης)

432 24 1
                                    

Η ώρα πέρασε και ήταν αρκετά αργά... Έπρεπε να την γυρίσω σπίτι της όσο και να μην ήθελε να πάει. Θύμωσε πάρα πολύ μαζί με τον αδερφό της, την καταλαβαίνω κάνανε μεγάλη βλακεία και στους δυο μας!

<<Δεν θέλω να τον δω καθόλου μετά από αυτό.>> μου είπε.

<<Έλα μην γίνεσε πεισματάρα... Έτσι και αλλιώς στο τέλος θα τα βρείτε.>>

<<Μόνο αν μου ζητήσει αυτός συγγνώμη!>>

<<Τώρα ποιος κάνει σαν πεντάχρονο;>>

<<Ειιι!>> και μου έριξε αυτό το δολοφονικό της βλέμα που με έκανε να γελάω τόσο πολύ!

Μετά από λίγη ώρα την έπεισα να την πάω σπίτι αλλά δεν έδειχνε τόσο ενθουσιασμένη όσο έδειχνε πριν... Λογικό σκέφτηκα. Αν ήμουν και εγώ στην θέση της δεν θα ήθελα να γυρίσω σπίτι, αν και βρίσκομαι και εγώ στην ίδια θέση, βασικά όχι ακριβώς στην ίδια θέση... Δεν με νοιάζει καν τι έκαναν, τι νομίζουν, τίποτα. Σίγα μην κάτσω να ασχοληθώ με τις ηλιθιότητες των αδερφών μας.

<<Ευχαριστώ πολύ, καλό βράδυ.>>

<<Δεν είναι ανάγκη να ευχαριστείς μικρή, καλό σου βράδυ.>>

Μου χαμογέλασε και έφυγε. Μόλις έφτασα σπίτι μου ανέβηκα κατευθείαν στο δωμάτιο μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Δεν νύσταζα, δεν ήθελα να κοιμηθώ καθόλου. Έτσι άρχισα να σκέφτομαι όλο το βράδυ που πέρασα μαζί με την Άννα... Απορώ γιατί της φέρομαι τόσο καλά, η αλήθεια είναι πως ξέρω γιατί... Μου θυμίζει εκείνην και αφού μου θυμίζει εκείνην μου θυμίζει και εκείνον. Ειδικά όταν με ρώτησε για ποιο λόγω έχω τέτοια "αδυναμία" να κοιτάω τα αστέρια... Ήθελα να της πω τον λόγω αλλά είμαι δύσκολος χαρακτήρας, δύσκολα θα εμπιστεύτω κάποιον, δεν μ'αρέσει να φορτώνω τα προβλήματα μου στους άλλους... Ααα ρε Αχιλλέα πόσο μου λείπεις! Πόσο μαλάκας και απρόσεκτος ήμουν γαμώτο! Έχασα τον καλύτερο μου φίλο εξαιτίας μου! Αν ήμουν πιο προσεκτικός και δεν έπινα εκείνο το βράδυ τώρα θα ήταν εδώ μαζί μου. Βασικά όχι εγώ θα έπρεπε να ήμουν στην θέση του. Εγώ έφταιγα! Έγω θα έπρεπε να ήμουν νεκρός, όχι αυτός! Προσπάθησα να σταματήσω να τα σκέφτομαι αφού με έπιασαν τα κλάματα. Αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω ούτε να κλαίω, ούτε να σκέφτομαι όλα αυτά που έγιναν...

Ήμασταν ένα βράδυ σε ένα beach πάρτυ εγώ, αυτός και η ένα χρόνο μικρότερη αδερφή του, η Σοφία. Εγώ και η Σοφία είχαμε σχέση πάνω από ένα χρόνο. Εκείνο το βράδυ είχαμε μαλώσει πολύ άσχημα και ήμουν πολύ πεσμένος ψυχολογικά, ενώ αυτήν δεν την ένοιαζε καν. Περνούσε μια χαρά στο πάρτυ και εγώ γινόμουν όλο και πιο σκατά. Άρχισα να πίνω χώρις να σκεφτώ ότι πρέπει να οδηγήσω μετά. Κακό του κεφαλιού μου! Όταν έπρεπε να φύγουμε από το πάρτυ πήγαμε προς το αμάξι και στην αρχή όλα ήταν καλά... Αλλά μετά υπήρχε μια απότομη στροφή, ήμουν μεθυσμένος και δεν κατάλαβα ότι ήταν στροφή... Εκεί πέσαμε πάνω σε κάτι δέντρα. Εγώ και η Σοφία δεν πάθαμε κάτι σοβαρό, αλλά αυτός... Ο αδερφός μου, ο καλύτερος μου φίλος χάθηκε και χάθηκε εξαιτίας μου! Εγώ έφταιγα για όλα! Μου λείπει και τον χρειάζομαι, τον χρειάζομαι όσο τίποτα άλλο στην ζωή μου. Από τότε που χάθηκε έχω γίνει ένα αναίσθητο καθίκι, καταστρέφομαι και μετά από αυτό με την Σοφία προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την σχέση μας, αλλά ο ένας θύμιζει στον άλλον τον Αχιλλέα και μας πονούσε πολύ αυτό. Έτσι το τελειώσαμε εκεί... Τον έχασα και έχασα τα πάντα! Δεν ξέρω πως άντεξα χωρίς αυτόν... Ήμασταν από τα 3 χρόνια μας μαζί, δίπλα μου σε όλα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν εκεί. Σε όλα. Τώρα δεν έχω κανέναν, δεν θέλω κανέναν δίπλα μου... Για αυτό δεν ανοίγομαι, δεν θέλω! Για όλα φταίω μόνο εγώ, δεν μπορώ να συγχωρήσω  τον εαυτό μου...

Οι τοίχοι ανάμεσα μας.Donde viven las historias. Descúbrelo ahora