Mahimbing na ang tulog ni Ken nang tumunog ang telepono sa side table niya. Naniningkit ang matang tiningnan niya ang oras sa snooze alarm sa tabi ng aparato. It was past 1 o’clock in the morning.
Who the hell would be calling him at this wee hour?
Dinampot niya ang awditibo. Pangalan ni Terrence ang nakadisplay sa caller ID, his friend and bandmate who owns a resto-bar in Mariveles.
“Hello?” inaantok na bungad niya. Maingay ang background nito, katunayang kasalukuyan itong nasa establisyimento.
At alam niyang malabong magkaintindihan din sila dahil sa ingay ng paligid nito.
“She’s here, pare,” anito. Dalawang salita sa mga binitawan nitong kataga ang nagpabangon sa kanya. Dalawang salitang sapat na upang tuluyang mawala ang antok niya.
“Keep an eye on her, Ren. Papunta na ko. Please, Ren. Wag mong hayaang umalis siya.” He can’t afford to lose this chance. Not again.
RHYTHMN BAR.
Cady was having the time of her life. Kanina pa siya walang tigil sa pagsayaw sa dance floor na tila walang kapaguran.
Who the hell cares, anyway? She have ho one. Oh well, not literaly, she still have Venice, and Charlotte. And there's Phamy too. Pero pakiramdam niya, wala nang naiwan pa sa kanya. Saka na niya iisipin ang sasabihin ng ina niya.
Patuloy siya sa pag-indak nang isang malalaking kamay ang humawak sa braso nya at humila sa kanya paalis sa lugar na ‘yon.
“Hey. What the hell do yo think you are doing?" May kalakip na pagkayamot ang tinig niya. Hindi man siya lumingon, kilala na niya ang may-ari ng kamay na iyon. Pilit nyang hinila ang braso mula sa pagkakahawak nito, walang pakialam kahit tila mababalatan na ang braso nya.
"I'm getting you out of this place, babe. Wether you like it or not," tugon ng lalakeng humila sa kanya.
"No, Ken. I'm staying," matigas ang tinig na wika nya. Pilit din nyang pinatigas ang ekspresyon ng kanyang muka.
"Please Cady?" His voice trailed off. Na tila ba anumang oras ay iiyak ito.
She knows him very well. Oh well, she loved this man for how many years now. And she still does…
"No," she said firmly. Tumingala siya para pigilan ang mga nagbabantang luha, at alam kasi niyang kapag tiningnan niya ang mukha nito, ang mga mata nito, hndi na nito kailangan pang magmakaawa para makausap siya. "Tapos na tayo diba? Tinapos mo nung gabing pinili mo s’ya kesa saken. Ayoko na."
"I know. But please? I need you..." nagmamakaawang tugon nito.
Tumawa siyang pagak. Marahang napailing bago muling nagsalita. "Hinahanap mo nga ba ako? O ang kawalan ko?" Tumalikod siya at nagsimulang maglakad palayo sa lalakeng mahal niya.
Sa lalakeng mamahalin nya habang buhay.
Dumiretso siya sa tahanan nila ng kanyang ina. Magpapahinga na lamang marahil siya. Wala na ring mangyayri kung mananatili pa siya sa labas, distracted na ang isip niya. Oh well, kalian ba hindi? Pumasok lamang ang binate sa isipan niya ay nawawala na siya focus. Ganoon katindi anf epekto nito sa kanya.
It was one of those moments where he would have a chance to talk to her and he would lose it.
"There goes your chance, man," bulong nya sa sarili.
Humugot siya ng malalim na hininga bago naglakad patungo sa kotse nya. No, he would'nt stop. He would win her love back.
Sumakay siya sa kotse at pinaharurot iyon patungo sa apartment niya. Pagdating doon ay agad na dumiretso sa salas at pasalampak na umupo sa sahig. Inihilig nya ang ulo sa sofa bago tinakpan ng throw pillow ang mukha.
