Chapter 25

221 45 8
                                    

"Nasa'n si Daddy?" I worriedly asked Llianne nang makarating ako sa Hospital kung saan siya na-confine.

I probably looked so haggard right now. After receiving the call, I hurriedly packed my things and left Melbourne. It's a good thing that Tito Adi, Alise' father helped me with my ticket. Kaso nga lang, nahuli pa rin ako dahil matagal ang lipad magmula Australia papuntang Pilipinas.

"Nasa private room na ate."

She looked so tired and worried. Her eyes were also swollen, siguro dahil ilang ulit na siyang umiyak. I held her hand and pulled her with me. Pinuntahan namin ang room ni Daddy.

Nang makarating ay halos manlamig ako sa kalagayan niya. There were too many apparatus. I saw mom sitting besides Daddy's bed and she looked so lost. Nakatingin lang ito sa kawalan. Kuya's not here yet.

Lumapit ako sa kinaroroonan ni daddy.  Kung titingnan ito ay parang mahimbing lang na natutulog.

"Mom," I called her.

Tulala pa rin siya at hindi man lang narinig ang boses ko kahit na magkaharap na kami. Dark circles were also visible below her swollen eyes.

Everything was frustrating. Halos di ko matanggap na may ganitong nangyayari sa buhay ko.

"Mommy," pag-uulit ko.

Napatingin siya sa akin bigla. "Ha? Kara, nandito ka na pala. Anong oras ka dumating?" wala sa sariling tanong niya.

See, hindi nga talaga niya namalayan ang presensiya ko. I sighed and held her hand. It was so cold. I saw her trying to suppress the pain and her tears. Pinigilan ko ang sarili kong maiyak dahil baka mas lalo siyang masaktan. I should at least stay strong for us. Hindi ko pa rin alam ang nangyayari pero siguradong malala na ito. Hindi naman si Daddy maho-hospital kung wala lang ang lahat.

I hugged her and she started to cry. Napatingin ako sa kisame para hindi tuluyang bumagsak ang mga luha ko.

"God, please tell me what to do," I prayed silently.

I looked at Llianne. I'm trying to see what she was doing pero nang magtagpo ang mata namin ay umiwas siya ng tingin. I know she's hurting.

I can't really understand why do we need to suffer like this. Is it because we lived happily without any worries for how many years? Kaya ba kami pinaparusahan ng ganito? Still, if it was made to make us more stronger, then we need to face it.

Nang mag lunch time ay lumabas ako para bumili ng pananghalian namin. Hindi na ako nagtanong sa kanilang dalawa kung ano ang sitwasyon ni Daddy. Siguradong hindi rin nila masasagot ng tuwid. Wala sila sa kani-kanilang mga sarili. I will just wait for the Doctor.

Bumalik din ako agad sa hospital pagkatapos ko makabili ng makakain sa malapit na restaurant. Para akong robot na nakatulala lang habang naglalakad.

Pagkabalik ko sa room ay naabutan ko si Ismael na nakaupo katabi lang ni Llianne. He looked at me worriedly. I just smiled weakly and tried not to break down in front of him.

Inilapag ko ang binili kong pagkain at inaya na sina Mommy at Llianne na mag-lunch. It's a good thing na kumain na rin agad sila.

I sat beside Ismael. He held my hand and gestured me to face him. Mabilis akong umiwas ng tingin dahil nanunubig na naman ang mga mata ko. This is not what I'm trying to foresee about my life. I just wanted to live normally, be with my love one's, and enjoy every moment with them.

"It's okay, you can cry. I'm here," he whispered and hugged me tightly.

I cried silently and he just listened. Hinagod niya ang likod ko para pakalmahin ako. I thought everything was already fine. Kaso akala lang pala lahat. This problem will continue to hunt me. Malaki ang pagsisisi ko dahil hindi ako nagtanong.

Unseen Passion (Under Revision)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon