Murderous Thinker

CHAPTER 02

Chiara

Nagising ako dahil sa mahinang hikbi at pagsinghot na naririnig ko sa labas ng inuupahan kong apartment. Kung ibang tao siguro ang makakarinig no'n ay paniguradong pagtataasan na sila ng balahibo sa katawan. Pero hindi ako.

"Tsk!" Umupo ako sa kama mula sa pagkakahiga habang kakamot kamot sa ulo. Nakakainis! Sino naman kayang papansin na nilalang ang umiiyak sa labas!? At sa harapan pa talaga ng pintuan ko!? "Aaaissshhh!"

Bigla ay parang nagsisi ako na nag upa ako ng 'cheap' na apartment para lang makaiwas sa mga kaibigan ko. Natakot kasi ako na baka pumunta sila sa Condo to ask me what happened why I ditch my whole class.

Muli ay napakamot ako sa ulo ko. I got off from bed, wear my flip flops and grabbed my robe and then wear it, saka ako naglakad papunta sa pinto.

Pinakiramdaman ko muna kung naka sandal ba yung taong umiiyak sa labas. Syempre baka pag bukas ko ng pintuan eh sumubsob pa s'ya. Rinig na rinig ko parin yung iyak n'ya.

Sinilip ko yung orasan sa tabi ng kama ko at 3am palang pala. Seriously? Ganitong oras umiiyak 'tong taong 'to?

Kinatok ko yung pintuan baka sakaling mahimasmasan yung nasa labas. Kapagkuwan ay napailing ako sa sarili ko. Ako pa tuloy ngayon yung kumakatok. Hays.

"Hello? Ahm can you please move?" Walang sagot. Hikbi lang naririnig ko. Sobrang tahimik pa naman dahil madaling araw na kaya parang ang creepy tuloy. Hays.

"Excuse me? Hellooo? Will you please move?" Nilakasan ko na yung boses ko ng onte at narinig kong natigilan yung nasa labas at nakarinig ako ng kaluskos. I assumed that he/she already moved side.

I slowly open the door at sumilip sa labas pero wala akong nakita. Muli ay napakamot ako sa ulo ko. Hindi pala naka bukas yung ilaw.

Tutal nasa gilid lang ng pinto yung switch ng ilaw sa labas eh madali ko lang itong nabuksan. Mabilis na kumalat ang liwanag sa labas at nakita ko ang lalakeng nakayuko sa sarili nitong mga tuhod habang may bag sa tabi n'ya.

What is he doing here?

"Hey. Are you alright?" Nakagat ko yung labi ko, of course chiara he's not alright! But what else I can ask?
should I tell him to shut the fuck up because he's disturbing my deep slumber at 3 fucking AM! I should shout at him and close the door but hey, I didn't.

Sa halip na sigawan s'ya ay nakaramdam ako ng onteng onteng awa. Kaawa awa naman kasi yung itsura n'ya. He's wearing black shirt and black slacks. Or maybe it's white but it just turned black because of dirt?

Because based on my observation, he looks like a new beggar. Alam n'yo yun? Yung baguhan palang sa pagiging pulubi? Napabuntong hininga ako.

"Ahm.. Mister?"
I found myself squatting beside him.
At napaurong yung leeg ko dahil sa amoy n'ya. He smell sucks.

"Ano?" He asked without looking at me. Nakayuko lang s'ya. His voice is deep and masculine. Mababakas sa boses n'ya ang lungkot at sakit. Sa hindi malamang dahilan ay parang nararamdaman ko ang pighati n'ya.
Bigla ay parang gustong mamasa ng mga mata ko.

What's wrong with me?
Maybe because like him, I have my own despair.

Bigla ay parang plaka na nag flashback sa isip ko lahat ng madaling araw na umiiyak ako dahil sa lungkot, sakit, at galit. Naranasan mo na ba yun? Yung may problema ka tapos hindi mo alam gagawin kaya iiyak mo nalang?

"Why are you here? Sa ganitong oras?" I asked softly. I know I have a complicated mind. I can be a murder anytime I could get trigger. But that doesn't mean I was completely a monster. I know I'm a good person.

Napatingin ulit ako sa estranghero na nasa harap ko. Malago ang buhok n'ya, may prominenteng panga at may matangos na ilong. Pero hindi ko makita ang muka n'ya dahil nakayuko s'ya.

"Hey? What's wrong?"
Parang nasasaktan din ako nang makita kong isa-isang nagtuluan 'yung mga luha n'ya sa mata. Slowly, I subconsciously raised my hand to pat his shoulder and it makes him cry even more. Napasinghap ako at napatingala.

Bakit... ang sakit pakinggan ng pag-iyak n'ya? I heard a lot of sobs and cries before but I'm sure this is the first time I got affected. Parang pinupunit yung puso ko at pinipiga ang mata ko para sabayan s'ya sa pagluha. Para damayan s'ya sa dalamhati na kan'yang nararamdaman.

Inipit ko sa likod ng tenga ko ang buhok na nililipad ng malamig na hanging madaling araw. Iniyakap ko pa lalo ang roba na suot dahil sa lamig. I glance again on the stranger, got up on myself and offer my hand on him.

He stop crying and looked at my hand and then to my eyes. Napako ako sa kitatayuan ng makita ko ang kulay itim n'yang mga mata. Hindi iyon normal na itim. Kundi pag tinitigan mo ay para kang nalulunod. Para ka nitong hinihigop sa kaliliman ng lungkot.

Napakurap ako nang abutin n'ya ang kamay ko para suportahan ang sariling makatayo. When he got up, he look at me with a warm smile. Gone the tears in his eyes. He smiled at me before he turned his back and started to walk away. When he almost disappear into darkness, he look back, while I was just on my feet and couldn't even move an inch. He mouthed, "Thank you." before he disappear in plain darkness.

-------
I just edited it today. May onteng errors kasi at loop holes pero ayos naaa! I hope you enjoy it. Vote and comment!