De 73ste hongerspelen. Alles is al in gang gezet

2.

-5 weken tot de hongerspelen.-

Nadat iedereen voor het podium stond, kwam Clarice het podium op. 'Hallo, hallo iedereen en welkom bij de boete van de 73ste hongerspelen.En mogen de kansen immer in je voordeel zijn. Laten We voor we gaan beginnen eerst een filmpje kijken.'

Als de film is afgelopen begint de boete.
'Laten we beginnen met de meiden.' Clarice pakte een kaartje en vouwde het open. 'Liset Clarewood' Toen de naam werd omgeroepen gingen er twee gevoelens door me heen. Opgelucht omdat ik het niet was. En verdriet. Ik kende het meisje ze was even oud als ik en zat bij mij op school. Toen ik naar Liset keek, zag ik op haar gezicht angst en onzekerheid.
Eerst dacht ik dat de vredebewakers naar Liset liepen om haar mee te nemen, maar toen ik beter keek zag ik dat ze naar mij toe liepen.
Ik had nauwelijks tijd om tegen te sputteren en hun te vertellen dat ze de verkeerde hadden. Want ze namen mij mee, niet naar het podium maar naar een gebouw achter het stashuis. Ik was nog nooit geweest in dit deel van het district. Een paar seconde later zag ik niets meer. Ik was bewusteloos beslagen.

Het eerste wat ik zag toen ik mijn ogen opende was een fel licht. Achter mij hoorde ik een aantal stemmen. Maar ik herkende er geen. Toen ik weer van plan was om mijn ogen weer dicht te doen, kwam er een man naar mij toe en begon te praten. 'Hallo Evelynn Yates. Je vraagt je vraagt je vast af waar je nu bent en wat we met je gaan doen. Je bent nu in het Capitol. We hebben besloten om je te laten meedoen aan de honger spelen.'
Toen de vreemde man de laatste twee woorden had uitgesproken had ik de neiging om naar mijn dolk te grijpen (die in mijn zak zat) en de man neer te steken. Maar ik hield me in.
De man ging weer verder: 'Liset Clarewood is niet geschikt als tribuut. En om speciale redenen hebben we jou gekozen om mee te doen met de spelen.'
Alsof de spelen ooit interessant zijn.' dacht ik.
'Je krijgt extra training van je mentor, in jouw geval is dat Finnick Odair.' Mijn hart maakte een klein sprongetje toen ik zijn naam hoorden.
'Je mag je mede tribuut hier niks over vertellen.'
'Wie is de mannelijke tribuut dan?' De man keek even nerveus om zich heen, alsof hij iets kwijt was. 'Meneer...?'Hij herstelde zich weer en keek recht voor zich uit. 'De jongen heet Mason West.' Gelukkig kende ik de jongen niet. Want ik zou het niet kunnen verdragen om iemand die ik ken te zien sterven.