De 73ste hongerspelen. Alles is al in gang gezet

9.

-4 weken tot de hongerspelen.-

Vroeger stelde ik me wel eens voor hoe het zal zijn. Een mooie jurk aan, een wagen met dieren die je voorttrekten. Maar als ik de dagdromen aan mijn moeder vertelde, keek ze me diep in de ogen en vertelde me dat het allemaal onzin was, dat het niet zo leuk was als het leek. Als mijn moeder zo reageerde kwam ze vaak bot over. Zo stond ze ook bekend onder de mensen van ons district. De botte psygologe. Vroeger waren mijn moeder en ik erg close geweest, we vertelde elkaar alles. Maar sinds Syvra werd uitgeloot voor de spelen werd alles anders. M'n moeder werd depressief en had s'avond nachtmerries. Toen Syvra de hongerspelen had overleefd ging het al beter met haar. Maar ze werd nooit meer de oude.

Kalm en zelfverzekerd liep ik samen met Clarice naar de plek waar de tributenparade zal plaatsvinden. We liepen eerst de schoonheidssalon uit, naar buiten toe. Met een mini-Hovercraft werden we naar een vreemd gebouw gebracht waar iedereen al op ons wachtten. Toen we binnen waren liep ik naar de paarden die wagens trokken. Ik zag dat veel tributen jaloers naar mijn jurk keken. Ik kende geen van de tributen. De meesten hadden allemaal vreemde kleren aan die hun district duidelijk vertegenwoordigde. De paarden met wagens stonden allemaal achter elkaar in één grote rij. Het wagentje waar Mason en ik straks in zouden staan, stond achter het wagen van district 3. De paarden waren zwart. Zo zwart als de nacht. Ik begon ze te aaien en te strelen. Paarden waren altijd al mijn favoriete dieren geweest. Als klein meisje werd ik altijd enthousiast als ik een paard zag.
'Mooie dieren hé.' Ik herkende Mason's stem en ging verder met het aaien van het paard. Ik had geen behoefte om Mason recht in zijn gezicht aantekijken. Hij had me gekwetst en laten schrikken. ' Ze zijn speciaal uit district 10 gehaald om ons hier te helpen winnen met die spelen.' Zijn stem klonk boos. Het was maar goed dat Clarice gelijk nadat ze me hier had afgezet weer vertrokken was . Ze had anders Mason's houding niet getolereerd.

Ik draaide me nu wel om. Mason had een wonderschoon blauw pak aan. Zo te zien dat Piao zijn pak met mijn jurk afgestemd. Ik hield zonder dat ik het merkte mijn adem in. En bekeek hem een tweede keer. Door dit pak kon je Mason's spieren goed zien. Mason kreeg door dat ik bestudeerde, want hij kuchtte. 'Laten we maar alvast in de kar gaan staan.'
'Ja, prima.' Toen ik net in de kar wilde stappen zag ik Piao met een andere man aan komen lopen. 'Eve? Kan ik je nog even spreken?' Ik knikte naar Piao en ging tegenover hem staan. Ik draaide mijn hoofd nog eens om naar Mason en zag dat hij met de andere man stond te praten. Dat was dan vast zijn stylist. 'Evelynn, veel succes tijdens de parade. Ben je zenuwachtig?' Ik voelde me een beetje ongemakkelijk. Zo'n enorme prater was ik niet. Ik praatte nooit met iemand over mijn gevoelens. Zo was ik opgegroeid. 'Ehmmm... nee hoor valt wel mee.' loog ik, de zenuwen gierden door mijn lijf. Ik wist niet zeker of Piao wist dat ik loog, want hij bleef me maar vriendelijk aankijken. 'Mooizo.' Daarna was het een poosje stil. Ik keek omlaag en staarde naar de onderkant van mijn jurk. 'Evelynn. ik...' Piao kon zijn zin niet afmaken omdat een andere stem het overnam. 'Eve?' Ik tuurde over Piao's schouder en daar stond tot mijn grootste vreugde Finnick. Ik voelde dat mijn gezicht begon te stralen. Ik rende op hem af en gaf hem een knuffel. Finnick fluisterde in mijn oor: 'Eve, je kan hier niemand vertrouwen. Ze lijken nu allemaal nog zo onschuldig maar als de spelen eenmaal begonnen zijn...' Finnick kon zijn zin niet verder afmaken omdat er door een luidspreker een stem schalde die zei dat we klaar moesten gaan staan. Finnick wenste me sterkte en liep weg. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en ging naast Mason in de kar staan. In de verte hoorde ik het volkslied van Panem. Dat betekende dat de parade zou beginnen.

In de trein onderweg naar Het Capitool had Finnick me nog een paar tips gegeven voor de parade. Glimlachen, zwaaien en handkusjes werpen. Toen Finnick mij de tips had gegeven, wist ik al vrij zeker dat ik het anders wilde doen. Ik zou mysterieus blijven.

Met een schok kwam ons kar in beweging. Langzaam reden we uit het gebouw. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen toen we buiten waren. Om mij heen zag ik overal mensen zitten. Ze gilden, schreeuwden en juichten. Ik voelde me net een beest dat een ronde voor de sier moest maken voordat ik moest sterven.
Mijn plan was om strak voor me uit te kijken en niemand aan te kijken. Mason deed precies wat ik bij hem verwacht had. Hij gaf hoofdknikjes aan de mensen en zwaaide nonchalant. Toen hij merkte dat ik niet meedeed stootte hij me aan en siste: 'Waar ben je mee bezig.' Ik negeerde hem. Negeren was soms de beste optie. Mason keek me nog één keer vreemd aan daarna draaide hij zich om en glimlachte naar het volk. Opgegeven moment begonnen de mensen me aan te staren. Ik zag ze fluisteren. Ik slikte en voelde me raar. Maar ik zette die gedachte weer snel van me af. Dit is wat ik wilde. De mensen zullen me niet vergeten. Maar tot mijn grote verbazing begonnen de mensen ook naar mij te juichen, harder. Ik voelde me een moment speciaal. Specialer dan ik me ooit had gevoelt. Ik voelde me nooit echt speciaal aangezien ik in de schaduw van m'n zus had geleefd

Aan het einde van de weg stond er een muur met een troon erboven op. op doe troon zat de president van heel Panem. President Snow. In ons district zijn er geruchten dat hij als er een nieuwe president wordt gekozen dat hij dan zijn mede-kandidaten vergiftigt. Ik slik bij de gedachten dat mijn lot in de handen van die man ligt.
'Beste mensen en tributen,' begint Snow. 'In dit jaar van De Hongerspelen is er zoals voorgaande jaren uit elk district 1 jongen en 1 meisje uitgekozen. De tributen worden tijdens hun verblijf goed verzorgt en leren om hun vaardigheden te verbeteren.' Veel van Snow's speech kon ik daarna niet meer opvangen. Ik dacht terug aan thuis. De golven van de zee. Mijn vader, moeder en Sylvia.
De wagens kwamen weer in beweging en reden terug naar het gebouw waar we vandaan van kwamen.