From The Past

CHAPTER SEVEN

SHERWIN POV!
"si shar mae" bulong ni lloyd na nilapitan ako. kasalukuyan kaming nasa gitna ng stage. gusto ko sana hanggat maari ay hindi ko siya tignan. ngunit mukhang imposible iyon ngayon dahil sa ginagawa niya.

Todo hataw siya sa pagsayaw habang may hawak na isang bote ng whisky.
Habang palapit ako sakanya ay isa isa ko naman pinapalayo ang mga lalaking nagtatakang lapitan siya.

libang na libang siya sa pagsayaw kaya hindi niya mapansin ang daming matang nakatingin sakanya.

"we break ourselves trying to be enough for them." sabi ko sa sarili at tuluyang nilapitan siya at hinarap sakin.

"Oh skyler Este Shawn ikaw pala" nakangiting sabi niya.

"lasing kana"

"hindi ako lasing no" natatawang sabi niya. "you know what! i passed the hardest moments alone, while everyone believed i was fine. One day, all this pain will make me more mature." biglang emosyonal niyang sigaw. bago pa namin makuha ang atensyon ng mga tao ay hinila kuna siya palabas at pinasakay sa kotse.

nasasaktan kaming pareho sa sitwasyon ng buhay namin ngayon.

Habang seryoso ko siya tinitigan. hindi ko maiwasang lalong mamangha hindi lang sa ugaling meron siya kundi sa gandang meron siya. Makapal na kilay, mahabang pilik mata, malalalim na dimples sa mag kabilang pisngi niya.
Hanggang ngayon hindi ko malaman ang kasagutan kung bakit kailangan siya pa ang kinakawawa ng mundo.

"iuuwi na kita" sabi ko at inistart na ang engine ng kotse.

"Forgive me if I said something that hurts you, it's just that I'm hurt too." mahinang sabi niya nang marating namin ang harap ng bahay nila.

my silence is my expression of my pain. mas gusto ko nalang iyon sarilihin kesa dumagdag pa sa mga isipin niya.

same pain same person.

nasa manibela lang ang paningin ko at pinapakiramdaman siya.

These days I'm having trouble trusting people. I once trust some people, but they end up breaking it all over again. she broke me again into pieces but still im here looks like a stupid. tinitignan siya sa malayo

" i still remember your promises.
Take a rest, I know you're not okay." sabi ko.

"of course im not okay, When you're favorite person is not intersted to you anymore. seriously?,, i need to stop overthinking" sarkistong sabi niya.

I've been hurt more than I've been loved.

" all of the pain is still inside me. I feel so tired and nothing changes. It's always the same. Always. Nothing but pain. i hate the feeling when i miss someone and i can't hug that person. I wanna be someone's Yes you're not perfect, but you are enough" nagdaramdam niyang dagdag .

".I just want you to be happy even without me. I want you to find someone better than me. I'm setting you free because I love you wholeheartedly. May you find someone who will love you to the moon and back baby"
sabi ko at sinakop ko ang labi niya baka ito na ang huling gagawin ko ito.. Hindi siya gumanti sa halik ko kaya agad din akong humiwalay. tinitigan ko ang mga mata niya kung paano bumuhos ang mga luha niya.

my mind is tortured with a lot of "what if's.". T_T

"Stop overthinking. You can't control everything, just let it be. I don't have much energy today to pretend I'm okay." pagkasabi kong yon ay lumabas ako ng kotse para pagbuksan siya. parang wala naman siya sa sariling lumabas, at hinayaan ko lang siya

nang makababa siya ay pumasok na din ako sa kotse at mabilis na pinaharurot yon. imbis na sa bahay dumiretso ay pinuntahan ko si charles sa pad niya.

"you're not expecting me right?" inis na sabi ko nang maabutan siyang naglalabas ng alak.

"of course not dude" nakangising aniya. Hindi ko man masabing close kaming magkapatid dahil pagdating sa company ay lamang ako.

"chasing her again?" tanong niya at binigyan ako ng alak.

"you know her?" tanong ko. hindi naman na ako magtataka kung malaman niya man.

"nope. Sherly knows her, sinabi niya lang sakin kung sino si shar mae at kung ano siya sayo. this few days ko lang din nalaman"

"pakialamero"

"tss, Remind lang kita na worth it ka at deserve mong maging masaya." kalmadong sabi niya. sa ganong tonong pananalita niya ay ramdam ko ang pagiging nakakatandang kapatid niya sakin. at ayoko sa ganong side  niya.

"pinagdadamot ng mundo yung saya na gusto ko. How to escape this emptiness I feel? masyadong masakit para sakin na baliwalain siya" parang batang sumbong ko. panay lang din ang inom at paglagay ko ng alak sa baso ko.

i tried, i tried, i tried, i tried, i'm tired.

"di ko alam kung okay pa ba ako, o kinakaya ko lang talaga lahat" dagdag ko.

"i show my soft side to you only, ngayon lang din ako mabibigyan ulit ng pagkakataong magpayo sayo sa magkaparehong rason pa. pareho tayo ng ugali like what's mine stays mine, haha" natatawang aniya at natawa naman akl sa katotohanang yon. "i hate sharing and yet i still lose everyone and everything" alam kong may problema din siya bukod pa sa kinahaharap niyang problema kay chairman. "Kahit pa mahal na mahal mo yung tao, pag hindi para sayo, hindi magiging sayo." saka ito bumuntong hininga na parang wala na siyang magagawa "It's not easy to erase the pain of yesterday and to pretend happy today. nasa point na nga ako na tinatawanan ko na lang yung selosko" dagdag niya. nakakatawa naman na magkapatid kami at may parehong problema sa babaeng minamahal namin.

"but Shar mae, i think she's strong and at the same time fragile." nangaasar niyang sabi. sinamaan ko siya ng tingin ngunit tinawanan lang niya ako.

"you've change" pagiiba ko sa usapan.

"I've changed? No, I just grew up. I stopped letting people push me around" tinutukoy niya ang chairman. " I learned that I can't always be happy, I accepted reality. you know that shawn, we fight, we fix and stay. so maybe happiness wasn't meant for us... Someday... everything's going to make sense. Kahit isang beses lang, sana naman makatagpo tayo ng isang taong takot na mawala tayo."

nasa ganong paguusap kami ng magring ang cellphone ko. gulat akong makita ang pangalan niya sa screen ng cellphone ko.
sasagutin ko palang sana nang hablutin ni charles ang cellphone ko at sagutin iyon.

"still you nothing changed shawn." si Shar mae sa kabilang linya. pareho kaming natigilan ni charles at seryosong nagkatingin lalo na nang humagulgol ito sa pag iyak. isa sa mga ugali niya ito na tatawag kapag lasing at sasabihin ang gusto niyang sabihin, mga sama ng loob at problema.

"i'm sad, i'm hurt, i'm not okay, but who cares? i... learned to smile when... i felt like crying. Self-love isn't... selfish. It's.. important lalo na sa akin." dagdag niya. tears keep fallin' ,damn it! pinigilan ko ang kamay ni charles nang tangkain niyang patayin iyon.

huminga ako ng malalim at kinalma ang sarili bago siya kausapin "Pinili kita kase alam kong sayo ako sasaya." malungkot na sabi ko. wala na akong narinig mula sakanya nang sabihin ko iyon tanging pagiyak na lamang ang narinig namin.

mahal ko siya at ramdam ko parin na mahal niya ako.
ayoko sanang sumuko at ayoko siyang sukuan. mahal ko siya at hindi nagbago yon. nakipag hiwalay siya ng walang dahilan at paliwanag ngayong bumalik akonay wala parin siyang planonh magpaliwag.

i miss the feeling of truly being okay. i feel so tired these days for same reason.