Pewnego dnia znajdujesz zwierzę, dzięki któremu poznajesz niezwykłą historię o dziewczynce, która w młodym wieku straciła rodziców, ale zyskała dużo więcej.
Narracja Drugoosobowa Poderwałaś się szybko do pionu. Następnie przetarłaś twarz dłonią. Westklchnęłaś cicho i powiedziałaś szeptem: - Znowu to samo. Spojrzałaś na zegar, który wskazywał godzinę 5:30. - No trudno i tak już nie zasnę - powiedziałaś, wychodząc z pod kołdry. Założyłaś granatowe spodnie 3/4, neonową bluzkę z krótkim rękawem i jeans'owe trampki. Włosy natomiast uczesałaś w warkocz.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Spojrzałaś na komodę. Stała tam maskotka. Był to biały piesek z błekitnymi oczami, ubrany w taką samą sukienkę w kratkę. Uszy maskotki były nadpalone. Mimo to lubiłaś ją bardzo, gdyż był to ostatni prezent od twoich, nie żyjących już, rodziców. Dotknęłaś jej i chwyciłaś jedno jabłko z wiklinowe koszyka. Wyszływszy z pokoju, skierowałaś się do Centrum Dowodzenia. Gdy dotarłaś na miejsce, weszłaś na platformę dla ludzi, a następnie usiadłaś na kanapie. Skączywszy jabłko, ogryzek wyrzuciłaś do kosza. Rozejrzawszy się po pomieszczeniu, zauważyłaś jedynie Optimus'a, stojącego przy panelu kontrolnym. - Dzień dobry Natalko - powiedział. - Dzień dobry Opti - rzekłaś. - Co tak wsześnie tutaj robisz ? - zapytał Prime - Zwykle śpisz przynajmniej do 9. Coś się stało ? - Nie - powiedziałaś. - Nati, mi zawsze możesz powiedzieć - rzekł Optimus, podchodząc do ciebie. - Wiem, po prostu śnił mi się koszmar - wytłumaczyłaś. - Znów widziałaś śmierć rodziców ? - zapytał Prime. - Tak - odparłaś. Mieszkałaś z Autobot'ami już od dwóch lat, gdyż jedyną twoją rodziną była ciocia Magda, która również znała roboty. Jednak dla jej bezpieczeństwa postanowiłaś zamieszać z Cybertronianami. Otworzyłaś szkicownik. Nagle ze środka wypadło zdjęcie. Podniosłaś je. Przedstawiało ono ciebie w wieku 3 lat i twoich rodziców. Byłaś ubrana w błękitną, letnią sukienkę i siedziałaś na ramionach swojego ojca, a matka stała obok. Cała wasza trójka była uśmiechnięta... Fotografia została wykonana w Polsce na wsi, gdzie mieszkaliście do twoich 5-tych urodzin. Potem przeprowadziliście się do Jasper w Nevadzie. Przejechałaś ostrożnie opuszkami palców po zdjęciu, a następnie przytuliłaś je do piersi. - Tęsknisz za nimi, zgadza się ? - zapytał Prime. - Tak... Gdybym wtedy nie pobiegła w twoim kierunku, Decepticon nie znalazłby naszej kryjówki, a... a rodzice nadal by żyli - odparłaś. Po chwili po twoich policzkach zaczęły spływać łzy. Optimus wziął cię ostrożnie na swoją dłoń i powiedział: - Natalko, każdy z nas popełnia błędy. Przyżekam ci, że znajdę tego con'a i zapytam się go, dlaczego to zrobił. - Dziękuję - odparłaś, przytulając się do jego metalowego polika. Na ten gest przywódca Autobot'ów stał się niebieski na twarzy. - Nie musisz dziękować - powiedział, odstawiając cię na platformę i wracając do swoich zajęć. Ty natomiast usiadłaś na kanapie. - Kiedy skącze, to może wybierzemy się na małą przejażdżkę - rzekł twój robotyczny przyjaciel - Co ty na to ? - Na serio ? - spytałaś z iskierkami w oczach. - Tak - odparł 10-cio metrowy robot. Przeciągnęłaś się i położyłaś na plecach. Po chwili oczy zamknęły ci się, a ty sama odpłynęłaś w objęcia Morfeusza. Pov. Prime'a Bardzo współczułem Natalce. Doskonale wiedziałem co czuła. Gdy spojrzałem na 7-mio latkę, zobaczyłem, że zasnęła. Postanowiłem więc przykryć ją kocem. Gdy to zrobiłem, Natalka owinęł się nim automatycznie, przez co wyglądała przeuroczo. Uśmiechnąłem się delikatnie. - Muszę się dowiedzieć, dlaczego ten Decepticon zabił jej rodziców - pomyślałem. Po kilku godzinach skączyłem swoją pracę. Nagle do Centrum Dowodzenia weszła moja drużyna. - A ty jak zwykle pracowałeś całą noc - rzekł Bulhead. - Ktoś musi - odparłem. - Wiemy, że jesteś naszym liderem, ale nie możesz robic wszystkiego sam - powiedział Ratchet. Nagłe do moich audioreceptorów doszedł dźwięk cichego ziewania. Odwróciłem się w stronę, skąd dochodził. - Skączyłeś już ? - zapytała Natalka. - Tak - odparłem - Za moment ruszamy. - Dobrze. To ja idę jeszcze na chwilę do pokoju. Za moment jestem z powrotem !!! - zakomunikowała 7-mio latka, zbiegając ze schodów i znikając za ścianą. Po chwili Ratchet powiedział: - Przepraszam, ale co miałeś na myśli, mówiąc Za moment ruszamy ? - Postanowiłem zabrać naszą przyjaciółkę na małą przejażdżkę - odparłem. - Beep (Czemu ?) - zapytał Bumblebee. - Otóż cały czas siedzi w bazie - powiedziałem. - Też to zauważyłam. Dodatkowo jest ciągle przygnębiona - rzekła Arcee - Zupełnie, jakby całe życie z niej uleciało. - Ciekawe dlaczego ? - zapytał Cliffjumper. - Jest to spowodowane tym, że w dalszym ciągu obwinia się o śmierć swoich rodziców - wytłumaczyłem. - Przecież to nie była jej wina, że znaleźli się w tamtym miejscu, akurat wtedy, gdy walczyłeś z Decepticon'ami - powiedział Bulkhead. - My to rozumiemy - odparł mój stary przyjaciel - Jednak Natalia wciąż umyślnie twierdzi, że to tylko i wyłącznie z jej winy rodzice nie żyją. - Beeb beb bepp (Szkoda mi jej) - powiedział smutno Bee. Nagle poczułem uderzenie w prawą nogę. Zdziwiony spojrzałem w dół i ujrzałem Natalkę z małym plecakiem. - Możemy jechać ? - zapytałem. - Pewnie - odparła 7- mio latka. Przetransformowałem się w swoje alt-mode i otworzyłem drzwi od strony pasażera. Natalka wsiadła szybko, a ja zapiąłem jej pasy. - Nie musiałeś tego robić - rzekła Natalia. - Nie musiałem, ale chciałem - powiedziałem, wyjeżdżając bazy. - Nie mam już 5 lat !!! - wykrzyknęła 7-mio latka. - Wiem, Natalko. A po za tym po co wzięłaś plecak ? - zapytałem zdziwiony. - Mam w nim kilka potrzebnych rzeczy - wytłymaczyła moja ludzka przyjaciółka - A tak na marginesie, gdzie masz zamiar mnie wywieźć ? - Myślałem o... Zaraz !?! Coś ty powiedziała !?! - zapytałem, hamując. - Żarcik taki - odparła 7-mio latka, uśmiechając się, po czym delikatnie przejechała dłonią po kierownicy. Na ten gest uśmiechnąłem się w duchu. To zawsze mnie odprężało. Westknąłem i powiedziałem: - Nati, ty zawsze coś wymyślisz. - Ale przynajmniej się nie nudzisz - odparła 7-mio latka. 1,5 godziny później Narracja drugoosobowa Optimus zatrzymał się przy klifie. Wysiadłaś z kabiny i usiadłaś na pobliskim kamieniu. - I jak ci się podoba ? - zapytał Optimus, podchodząc do ciebie. - Tu jest... wręcz przepięknie - odparłaś. - Wiem, dlatego postanowilem cię tutaj zabrać - rzekł przywódca Autobot'ów - To jedno z moich ulubionych, gdzie mogę odpocząć po ciężkim dniu. Patrzyłaś na widok z zachwytem, po chwili wyciągnęłaś zeszyt i ołówek. - Co będziesz robić ? - zapytał twój przyjaciel i jednocześnie opiekun. - Rysować - odparłaś, zaczynając jeździć ołówkiem po kartce. Gdy byłaś w połowie swojego dzieła, Optimus powiedział: - Zrozumiałem, pójdę to sprawdzić. - Co się stało ? - zapytałaś, nie przerywając pracy. - Ratchet zlokalizował niedaleko małą grupę Decepticon'ów - odparł Prime. - Fajnie... Zaraz !!! Co !?! - wykrzyknęłaś, upuszczając ołówek. - Spokojnie Natalko. Poczekaj tutaj, a ja pójdę zobaczyć czemu nasi wrogowie tutaj przybyli - rzekł przywódca Autobot'ów. - Dobrze - powiedziałaś - Ale proszę cię, uważaj na siebie. - Będę, obiecuję Nati - powiedział Prime, przejeżdżając ostrożnie palcem po twojej głowie. Po chwili zostałaś sama. Podniosłaś ołówek i znów zaczęłaś rysować. Po kilku minutach dzieło było skończone. Przedstawiało ono to wszystko, co widziałaś z klifu. Nagle poczułaś się obserwowana. Obejrzawszy się za siebie, nikogo nie zauważyłaś. Wróciłaś do oglądania widoku, jednocześnie wyciągając dyskretnie broń. Nagle usłyszałaś, jak ktoś zaczął się do ciebie zbliżać. - Proszę, proszę. A kogo my tu mamy ? Czy to czasem nie jest małe zwierzątko Prime'a ? - zapytał męski głos. - Proszę, aby to nie był On - pomyślałaś. Odwróciłaś się powoli i zamarłaś, gdyż zobaczyłaś Starcream'a. - Czyżbyś się mnie bała ? - zapytał. - Nie - odparłaś, strzelając do Decepticon'a. Pocisk, dotknąwszy pancerza Starcream'a, rozpadł się, przez co wydobył się z niego gęsty dym. Decepticon zaczął kaszleć. Wykorzystując zaistniałą sytuację, postanowiłaś ukryć się za skałami. Po krótkim biegu znalazłaś się tam, gdzie zamierzałaś. Zaczęłaś szybko oddychać. - Natalko, gdzie jesteś !?! - zapytał con. Nagle usłyszałaś zbliżające się kroki. Zaczęłaś się modlić w duchu, aby cię nie znalazł. Po chwili kroki ucichły. - Chyba sobie poszedł - pomyślałaś. Nagle Decepticon powiedział: - Tu cię mam. - Aaaaaa !!! - wykrzyknęłaś.
-------------------------------------------------------------- Jak myślicie, co będzie w następnym rozdziale 🤔🤔🤔 ?
Jeszcze raz was bardzo przepraszam, że nie dodałam wczoraj żadnego rozdziału.
