Cover(Unicode/Zawgyi)

-3-(Zawgyi)

တုန႔္ကနဲ ရပ္သြားတဲ့ ကားအရွိန္နဲ႔အတူ ChanYeolရဲ႕လက္ေတြက တံခါးကို တြန္းဖြင့္ဖို႔ အရန္သင့္ျဖစ္ၿပီးသား.

"ႏႈတ္ဆက္စရာမလိုဘူးလား"

တံခါးတြန္းဖြင့္ၿပီး ေျမျပင္ေပၚ ေျခခ်မယ္ျပင္ကာမွ ေဘးဘက္ဆီကေန အေမးစကားဆန္ဆန္နဲ႔ အမိန႔္သံစကားေၾကာင့္ ChanYeolစကၠန႔္ပိုင္းစာေလာက္ ၿငိမ္က်သြားၿပီးမွ..

"ေကာင္းေကာင္းသြားပါ Arpugyi "

တုန႔္ျပန္စကားကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ၾကားရမယ့္အစား "စိတ္တိုင္းကို မက်ဘူး" ဆိုတဲ့ ခပ္တိုးတိုး စကားသံကိုပဲ ျပန္ရလာမွာဆိုတာ သူ အစကတည္းက သိၿပီးသား.။

ထူးေထြၿပီးလည္း ခံစားမေနခ်င္ေတာ့..

ခပ္ျမန္ျမန္သာ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ပခုံးေပၚ ေနရာတက် လြယ္လိုက္ရင္း ေက်ာင္းဝန္းက်ယ္ထဲကို သြက္သြက္ကေလးလွမ္းဝင္လာမိတဲ့အထိကို Chan သူ႔အိမ္ကကားနားမွာ ရပ္မေနခ်င္ေတာ့။

Parkအိမ္ေတာ္မွာ ေနရတာထက္စာရင္ ေက်ာင္းကမွ သူ႔အတြက္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာေတြ နည္းဦးမွာ အေသအခ်ာ။

ေက်ာင္းေဆာင္ဘက္‌ေရာက္ဖို႔ ေဘာလုံးကြင္းေဘးက ပြဲၾကည့္စင္လိုလိုေလွကားထစ္ေတြေပၚကေန ChanYeol ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနတုန္း....

"Chanyeol oppa."

ေရွ႕တည့္တည့္ကေန ပိတ္ရပ္လာၿပီး ႏုႏုညံ့ညံ့ေခၚလာတဲ့ ေက်ာင္းသူကို ChanYeol ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ေက်ာင္းသူကေတာ့ မပြင့္တပြင့္ေလးၿပဳံးၿပီး မခို႔တ႐ို႕ဟန္နဲ႔ ကိုယ္ကိုလႈပ္ရမ္းေနၿပီး ကိုယ့္ကိုခင္ဟန္ေပၚတဲ့ မ်က္လုံးအၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနေပမယ့္ ChanYeol သူ႔ကို မသိဘူး..

ႏႈတ္ေႏွးတတ္တဲ့ Chanyeolက ဒီေနရာမွာ "ဘယ္သူလဲ??"ဆိုတဲ့ အေမးကိုလည္း ခပ္ျမန္ျမန္မထြက္ေသးဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္စိမ္စိမ္ ရပ္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ.

ဘာတုန႔္ျပန္မႈမွ မရဘဲ အသိစိတ္လြတ္ေနသူတစ္ေယာက္ပုံစံနဲ႔ ကိုယ့္ကို ၾကည့္ေနတာက ကိုယ့္အလွေတြမွာ ေမ်ာပါေနတာမဟုတ္မွန္း ေက်ာင္းသူက သတိထားမိသြားမွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မိတ္ဆက္ဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္ရေတာ့တယ္။