GECENİN MASUMİYETİ / #WATTYS2020

Önsöz

Birkez daha gözlerini kırptığında kirpiklerini buz haline getiren karın soğukluğu ile titredi genç kız. Yılbaşına dakikalar kala hayatının bu denli değişeceği kimin aklına gelirdi ki?

Ellerinde hissettiği o kırmızı sıvı sanki bütün vücudunu baştan aşağı rehin almış, üstünü yalayan rüzgâr inatla orada olduğunu hissettiriyordu. Soğuktan birbirine karışmış saçları yüzünü örtüyordu ve kendisi de biliyordu ki berbat görünüyordu.

Üstündeki kırmızı dantel süslemeli muhteşem elbisesi artık rengini bir insanın kanından alıyordu. Yapmıştı. Umutsuzdu fakat herşey o kadar ani olmuştu ki, kız bile yaptığına hala inanamıyordu.

Evinin önüne geldiğinde ayak bileklerine kadar uzanan karlı yolda kendini sürüklemeyi bıraktı. Kapının üstünde asılı duran yılbaşı süsünü gördüğünde artık sabrının son damlasına gelmişti. Her yerde bir parçası hala duruyordu işte!

Güzel çirkin bütün anılar gözlerinin önüne seriliyordu şimdi. Alt dudağı titremeye başlar başlamaz dizlerinin üstüne çöktü ve ellerinin kanlı olmasını umursamadan yüzünü örtüp içi boşalana kadar ağlamaya başladı.

Gözyaşlarına karışmış kanlı bir damla yere düşer düşmez kulaklarını siren sesleri doldurdu kızın. Birkaç metre arkasında fren yapan arabaların sesini de duyunca artık herşeyin bittiğinin bilincine vardı.

" Kıpırdama! Kaldır ellerini! "

Panikle arkasını döndü kız. Aynasızlar, diye geçirdi içinden. Ellerini kaldıracağı sırada kulakları insanı sağır edecek kadar yüksek silah sesiyle çınladı. Aynasız dediği adamların bedenleri kar ile kaplı zeminle bütünleşirken arkasından vücudunu sarmalayan kollar hissetti.

" Böyle mi bitecek sandın? Sen benimsin, Gecenin Masumiyeti! "

Kafasının arkasına aldığı sert bir darbeyle görüşü buğulandı. Gözleri hiçliğe kapanmadan hemen önce simsiyah gökyüzünü kaplayan havai fişekleri gördü kız. Yeni yıla girmişlerdi. Yüzünde acı bir gülümseme oluştu. Ardından siyahı beklerken kırmızılar içinde bir kabusta buldu kendini.