sıra dolunay da

1.bölüm

 HİLAL .. 

 Gözlerimi açtım baran karşımdaydı kafası omzuna düşmüş öylece uyuyordu her halinden ne kadar bitkin olduğu belliydi ne zaman'dır buradayım ve acaba kaç gündür yetimim ? 

  Sessizce ağlamaya başladım baran uyansın istemiyordum ama uykusu hafifti kalktığı gibi yatağımın yanına geldi

-İyi misin?

  Hiç bir şey diyemedim doğruldum ona sarıldım ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

  Bir tek o kalmıştı sanırım İzmir de sadece bir amcam vardı onunla da görüşmezdik ama baranın dediğine göre tün defnetme işlemlerini o yapmış her ne olursa olsun ona teşekkür etmem gerektiğini fark ettim ben 2 gündür ağır ilaçlar ve sakinleştiriciler ile uyutuluyor muşum onlar vefat edeli üç gün olmuş düşündüğüm tek şey bu saatten sonrası baran sürekli yanımda kalamaz ne yani yetimhane demi kalacağım ?

  1 HAFTA SONRA

 Evde tek geçirdiğim 3. günüm baran asla beni yalnız bırakamadı 3 gün önce onu zorla da olsa evine yolladım o üç günde de sürekli gelip gitti iştahım kesildiği için uyku uyuyamadığım için yardımcı oluyor e zaten büyük ihtimalle o olmasa çoktan ölmüştüm bu bir haftada aşırı bitkindim sıcak bir banyo yapıp biraz kendime gelmem gerektiğini fark ettim banyodan çıktım bir şeyler hazırladım açlıktan ölmeden önce kafamda halla havlu vardı oturup bir şeyler atıştırdım yine her zaman ki gibi ağlamaya başladım bir kaç saat sonra kendime gelince telefonuma bakmam gerektiğini fark ettim çok mesaj vardı ama benim cevap verecek kadar aklım kalmamıştı telefonuda kenara fırlatığım sırada kapı çaldı aynı andada telefon telefondaki barandı 

-Baran aradıysa o değildir ee o zaman kim?

 Telelfonu açtım ve kapıya doğru yürüdüm

 -Alo

 -Alo hilal.

 -Efendim baran 

 Kapıyı açtım takım elbiseli iki adam yüzünde sahte gülümsemeli bir kadın vardı kapıda 

-Buyrun. dedim

Aynı zamanda telefonda baran kim kim diye sorarken 

 -Merhaba tatlım,