the ciggarette's ash | taejin

3

Normal bir insan değişmek ister. Neredeyse hiç kimse gerçekten şu anki halinden tam olarak memnun değildir. Sırf daha fazla arkadaş edinebilmek için gülümsemeyi sevmeyen biri gülümser. Bazıları sevdiği kişinin gözüne girmek için hiç olmadığı birisi gibi davranmaya başlar. Sırf karşısındaki kişi sevsin diye.

Bazıları ise sadece iyi görünmek için iyilik yapar ki bu gerçek iyilik bile değildir.

Bazılarının değişmek istemesi ise masumdur. Birisine iyi görünmek için ya da biri tarafından sevilmek için değil.

Mesela okulda zorbalık gören bir öğrenci ailesine o gün okulda ne yaptığını anlatırken hep eğlendiğini söyler, ailesi onun adına üzülmesin diye kırık bir gülümsemesiyle.

Bazıları zayıflıklarını göstermemek için değişir. Güçlü olmaya çalışır. Hiç kimsenin yanında ağlamaz ya da derdini anlatmaz.

Bütün bu değişmeye çalışan insanların tek bir ortak noktaları var: Hepsi kendinin gerçekten değiştiğini sanarlar. Fakat hiçbiri aslında değişmemiştir, başta nasıllarsa hâlâ öyledirler. Sadece rol yapıyorlardır.

Hiçbir insan bile isteye değişemez. İnsanı gerçekten değiştirebilen şey hayatının akışını değiştiren bir olay ya da bir insandır.

Beni ise insanlar değiştirmişti. İnsanlar kendi aptallığını bana gösterdikten sonra ruhum onlar gibi olmayacağına yemin etmiş gibiydi. İster istemez onlar gibi değildim.

Hoş, onlar gibi olmak olmak istediğim de söylenemezdi.

Kasadan tam çıkacakken bir müşteri geliyordu. Marketin kapısını açtı ve içeri girdi.

Rafların arasında dolaştı biraz sonra noodle kısmında durdu. Birkaç paket noodle aldı sonra parasını saydı.

Paketlerden birini bıraktı çünkü parası yoktu? Kasaya yaklaştı Taehyung.

"Bir de Kırmızı Marlboro alabilir miyim?" Dedi,taehyung

Tabi ki sigara almak için noodledan vazgeçtti.

Sigara dolabından bir paket Kırmızı Marlboro çıkardım. Ve önüne koydum. O ise hiçbir şekilde yüzüme bakmıyordu.

"Paran kalsın."

Yüzüme baktı. İlk defa o zaman göz göze geldik. Gözleri çok yorgundu onun gibi. Gözleri kahverenginin en hüzünlü tonuydu.

Onun hüznü o kadar güzeldi ki onu üzmek bile istedim.

Taehyung yine de parasına bana uzattı. Almadım fakat o parayı kasanın üzerine koydu. Bana son bir kez baktıktan sonra kapıya doğru ilerledi.

"Bekle!" Dedim.

Noodle'ların olduğu rafa doğru gittim. Üç ya da 4-sayıyı tam hatırlamıyordum-paket noodle aldım elime. Ona doğru gittim. Bilerek yavaş gidiyordum onu daha fazla görebileyim diye.

Hüzünlü kahveleriyle bana bakıyordu. Yemin ederim, o an zamanı sonsuza kadar durdurmak istedim. Normal bakışı bile çok farklıydı.

Yanında olmama 2 adım kalmışken durdum. Noodle paketlerini ona uzattım. Sigara almak için noodle almamıştı çünkü.

"Bunlar benden." Diyerek göz kırptım. Ve gülümsedim.

Bana garip bir şekilde baktı. Ve sadece baktı.

Sonra ise elimdeki noodleları almayıp dükkanın kapısının kapı koluna elini uzattı. Tam çıkacaktı ki onun bileğinden tuttum. Sonra yaptığımın yanlış bir şey olduğunu anladığım an elimi geri çektim.

Taehyung bana döndü.

"İstemiyorum, uzatma." dedi.

Ona sadece baktım. Bir süre onun gözünün en içine baktım. Hüzünlü gözlerinin arasında bir miktar neşe arıyordum.

Şimdilik aradığım neşeyi bulamadım fakat bulacaktım. Bu hüzünlü gözler bunu hak ediyordu.

"Çok fazla inatçı biri olduğumu söylemiş miydim?"

Yine gülümsedim ama o bana gıcık olmuşçasına bakıyordu.

"Sırf susmanı istediğim için alacağım." dedi.

Sevinmiştim. Ona beyaz olmasına takıntılı olduğum beyaz dişlerimi gösterdim. Boşu boşuna dişlerime o kadar bakım yapmıyordum.

Elimdeki paketleri ona verdim. Ve o da daha fazla diretmeden aldı.

"Niye böyle bir şey yaptığını anlamıyorum." dedi ve kapıyı açıp gitti.

Cevap vermeme bile fırsat bırakmamıştı.

Onun gidişine bakarak gülümsedim. Tanrı şahidim olsun ki hüzünlü kahveleri neşeli kahvelere çevirecektim. Bu aptal hayatta bir amaç edinmiştim, ne olursa olsun yapacaktım bunu.

Aklıma gelen fikirle kasaya doğru giderken etelefonumu cebimden çıkarttım.

Whatsapp'tan Taehyung ile olan konuşmalarımıza girdim.

jin: çünkü senin yaşındaki bir insan sigara için aç kalmamalı, karnını doyurmalı.