Prologue

20 4 0
                                    

I was sitting alone in the park along with the busy street around me, reminiscing every memory we shared. That was the best time I had in my life. And as i sit alone and realized how life works I just find it really funny, it was fun to remember the old me with the love of my life. We were young but happy and in love before, and yes it's all in the past at least I can say na kahit once lang still it happened.

That became my motto since everything changed na maging masaya kasi nangyari, na minsan sa aking buhay naranasan kong magmahal at mahalin. Even though it didn't last but still I am hoping for a chance. Baka kasi puwede pa, my hopes are still high.

Everything happens for a reason ika nga nila, kahit gasgas na linya nakakasakit pa rin pala sa tuwing maalala ko ang simula na panandalian lang pala, hanggang sa ito'y mawala na parang bula. Kung gaano katulin ang pagtatagpo ay sing bilis rin pala hahantong sa dulo. 

Simula palang naman alam kong hindi na pwede, but I stand with my belief na nothing is impossible so I tried, but I never regret any decision I've made in my life. I am thankful for everything kasi natupad yung kaisa-isang hiling ko, yung mga dalangin ko noon. Pero tulad ng buhay natin na hiram lang sakanya, ipinahiram lang rin pala siya sa akin. Hindi ko maintindihan pero patuloy pa rin akong umaasa.

And afterall even if I am poet still he's an exception, He was my poem, a poem I can never read.

A Poem I Can Never ReadTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon