Magical Realm of Destiny

Chapter 07

[ Chapter 07: Kairo Martino POV ]

"HINDI ITO PUWEDE!" Bulong ko sa sarili habang iniisip ko ang mga nangyayari. Ang pakiramdam ko habang kasama ko si Ella ay tila may bagong pag-unawa na bumabalik sa akin.

I feel her. Ang pagkakaroon niya sa paligid ko ay tila nagdadala ng alaala ng nakaraan. I feel like she is Irish. Parang ang kanyang presensya ay nagpapakita ng isang pamilyar na pakiramdam na dati kong naramdaman.

Gaya ng pinapakita niya, tinulungan niya rin ako noong nangangailangan ako. Ang pakikipagtulungan niya sa akin sa gitna ng lahat ng kaguluhan ay tila nagbigay sa akin ng isang matinding pakiramdam ng koneksyon sa kanya. Kaya hindi ako magtataka kung si Ella at Irish ay iisa.

Iniwan ko si Ella sa gitna ng aking paglalakbay, sa pag-aakalang may isang tao pa na makakatulong sa akin upang sagipin siya. Hindi ko naman sinasadya ngunit siguro dala ng aking imahinasyon kaya napalakas ang aking kapangyarihan na ipinakita. Ang pagsubok kong iligtas siya ay tila nagbigay ng bagong lakas sa akin, ngunit sa kabila nito, parang hindi pa rin ito sapat.

"Maari po bang magtanong?" tanong ko sa isang tao na naglalakad sa harapan ko, ang tono ko ay naglalaman ng pangungusap na nag-aalala at nagmamakaawa.

"Kung ang tanong ay tungkol sa salapi, huwag na po. Gusto ko pa magamot ang anak ko," sagot ng lalaking ito, na tila naiinip at pagod. Ang kanyang hitsura ay gusgusin, na nagpapahiwatig ng malalim na hirap at pagkabigo. Ang kanyang damit ay luma at marumi, na tila sumasalamin sa kanyang kasalukuyang kalagayan.

Ang pinagtataka ko ay bakit hindi nabago ang kaniyang pamumuhay. Bakit pulubi pa rin siya hanggang sa panaginip? Ang kanyang kasalukuyang kalagayan ay tila nagpapatunay na walang nagbago mula noong una, kahit sa mga panaginip na ito. Ang buhay niya ay tila isang walang katapusang siklo ng paghihirap, na hindi ko maipaliwanag kung bakit hindi nagbago. Ngunit sinisigurado ko na ang mukha nito ay may pagbabago.

Habang iniisip ko ito, ang pagkakaroon ni Ella ay tila nagdadala ng mas malalim na katanungan tungkol sa sarili kong kalagayan. Bakit sa kabila ng lahat ng pagsisikap ko, ang mundo ay tila nananatiling pareho? Kung ang lahat ng aking ginagawa ay walang epekto, ano ang susunod na hakbang ko?

Sa lahat ng ito, ang sagot sa aking mga katanungan ay tila isang piraso ng isang malaki at masalimuot na palaisipan, na kinakailangan kong tuklasin. Ang bawat saglit na lumilipas ay nagdadala ng higit pang pangungusap na nag-aalala at puno ng pangarap na magkaroon ng tunay na sagot sa kahulugan ng lahat ng ito.

"Kuya, isa na po itong mundong pwedeng baguhin ang lahat. Ngunit bakit po mukha pa rin po kayong nangangailangan? Hindi niyo po binago o nilagay sa imahinasyon ang masaya at magarbong pamumuhay?" tanong ko, ang boses ko ay puno ng pag-aalala at pagdududa.

Ang lalaking ito ay nagmamasid sa akin na tila may pinipilit na pag-unawa sa kanyang mga mata. Ang kahirapan na nagmumula sa kanyang mukha ay tila nagpapahiwatig ng isang matinding sakripisyo na hindi ko lubos na naiintindihan.

"Ayoko umasa iho sa luho ng iba. Gusto ko kapag nagising ang anak ko ay makikita niya ako at makakasama niya ako," sagot niya, ang tono ay puno ng taos-pusong damdamin. Ang kanyang mga mata ay nagpapakita ng lalim ng kanyang pagmamalasakit at pagnanais na magbigay ng tunay na pagmamahal sa kanyang anak, kahit sa kabila ng kanilang kalagayan.

Bigla akong nanghina sa tugon ng lalaking kaharap ko. Ang kanyang mga salita ay tila nagpapakita ng koneksyon sa mga nangyayari sa aking sariling buhay. Parang naaalala ko ang mga sakripisyo at pagsubok na ipinagdaanan ko sa reyalidad.

"Isang mabuting ama ka siguro kuya. Ngunit alam niyo po ba ang ibig sabihin kaya kayo naririto sa mundo na ito?" tanong ko, ang tinig ko ay naglalaman ng isang malalim na pagnanais na maipaliwanag ang kanyang kalagayan.