Magical Realm of Destiny

Last Chapter

[ Last Chapter: Kairo Martino POV ]

Simula nang marinig ko na ang "Oo, Kairo. Gusto kong makasama ka sa bawat habambuhay," ay buong kasiyahan ang naibigay nito sa akin. Hindi mawala ang ngiti sa aking labi at ganoon din ang nakikita ko sa mukha ni Irish na kaharap ko.

Walang katapusan na palakpakan ang sumalubong sa amin hanggang sa nag umpisa na tumunog ang mga fireworks na pinaghandaan ko para sa araw na ito.

Habang tumataas ang mga fireworks sa kalangitan, parang mga bituin na nagliliyab sa gabi, ang puso ko'y tila lumilipad sa saya. Bawat pagsabog ng kulay ay tila tugma sa tibok ng aking puso, na puno ng pag-asa at pagmamahal. Nakita ko ang mga mata ni Irish na kumikislap sa liwanag, at sa mga sandaling iyon, naisip ko na ito na ang simula ng aming masayang kwento.

Nakakatuwang makita ang kasiyahan at pagmamahal sa mga mata ni Irish habang umuusal ng mga pangako sa ilalim ng mga bituin at makulay na fireworks. Ang mga sandaling iyon ay tila punong-puno ng magic at pag-asa, at ang kanyang mga salita ay tila musika sa aking pandinig.

"Ano bang oras ngayon?" tanong ni Irish, ang mga mata niya'y kumikislap sa pananabik na malaman ang bawat detalye.

"11:11," sagot ko nang nakangiti, pinipilit ang mga damdamin sa aking boses.

"Kaya pala may mga fireworks," sambit niya, ngunit sa tono niya'y may halong lungkot na nagbigay sa akin ng pangamba.

"Bakit ka malungkot? Hindi ka ba masaya?" tanong ko, nag-aalala sa mga sinyales ng pag-aatubili sa kanyang mukha. Hinawakan ko ang kaniyang katawan at nilapit ito sa akin.

"Dahil... tuwing ganitong oras, may naalala ako," sagot niya, ang boses ay parang abala sa pag iisip.. "Pero sa mga oras na ito, parang lagi na lang akong nag-aalala sa hinaharap."

"Ano iyon? Sabihin mo sa akin at handa akong pakinggan," sambit ko, sabik na malaman kung ano ang bumabagabag sa kanyang isipan.

"Ang fireworks at 11:11 ay parehas mahalaga sa akin. Silang dalawa ang katuwang ko sa mga panahon na ako ay malungkot at sa mga panahon na ako ay masaya. Pero madalas, sila ang kasangga ko sa kalungkutan at kahilingan," sagot niya, ang boses ay puno ng damdamin. "Lagi kasi akong may hinihiling."

"Bakit hindi mo hilingin ulit ngayon?" tanong ko, sinubukang maging magaan ang usapan kahit na may kirot sa aking puso.

"Natupad na kasi ito," nakangiti siya habang humarap sa akin, hinawakan ang aking mukha.

Nakaramdam ako ng pamumula sa aking pisngi habang nakatingin sa maamo niyang mukha. "Natupad?"

"Yes," sabi niya, ang ngiti ay umabot sa kanyang mga mata. "Natupad na ito kasi nandito ka na muli at alam kong hindi mo na ako iiwan."

"Hindi na, hinding-hindi na ako papayag na mangyari iyon," sagot ko, puno ng pangako.

Hinalikan ko ang kanyang matamis na labi, at agad niya akong niyakap pagkatapos. Sa mga sandaling iyon, tila ang mundo ay huminto, at kami lamang ang naroon sa ilalim ng makulay na kalangitan.

Habang patuloy ang mga fireworks na sumasabog sa itaas, naramdaman ko ang tibok ng aming mga puso na nag-uusap. "Basta't ikaw at ako, walang hanggan ang ating kwento," dagdag ko, umaasang maipadama sa kanya na sa kabila ng lahat, ang aming pagmamahalan ang magiging liwanag sa aming landas.

"Siguradong masusundan ang ating mga pangarap, basta't sabay tayong lalakad," sagot niya, unti-unting nagliwanag ang kanyang mga mata.

At sa sandaling iyon, alam kong ang aming mga hangarin ay hindi na hadlang kundi pagkakataon na pagtibayin ang aming ugnayan. Saksi ang mga bituin at ang mga pagsabog ng kulay sa kalangitan sa aming pangako, na ang pagmamahalan namin ay magiging matatag sa kabila ng lahat.