ZOR SEVDA SERİSİ - Sil Baştan

1. Bölüm

-Sil Baştan-
Duruşma Salonu
Hakim: Karar.
Herkes ayağa kalkar.
Hakim: Sanığın hapishanedeki iyi halinden ötürü cezasının kaldırılmasına sanığın tutukluluk halinin son bulmasına bir suç işlediği takdirde bir daha ceza indirimi uygulanmaksızın cezasının üzerine işlediği suçun cezasınıda ekleyerek hapis yatmasına karar verilmiştir. Sanığın beraatine karar verilmiştir. Mahkeme bitmiştir.
Aradan bir saat geçer. Yıllardır içinde bulunduğun dışarı dahi çıkmadığın sadece mahkemeden mahkemeye gitmek için açılan bu demir kapı şimdi özgürlüğüm için son kez açılıyordu. Artık dışarıdaydım ve özgürdüm. Derin bir nefes aldım ve gökyüzüne baktım. O kadar özlemiştim ki anlatamam. Temiz hava kokusunu, gökyüzünü, süre olmadan başında bekleyen gardiyan olmadan istediğin gibi özgürce yürümeyi.....
Özlemişim işte. Dahası yok. Özledim.

☘️

Mete: Geçmiş olsun.
Bir baktım Mete güler yüzle beni karşılıyor. Bende gülerek yanına gittim.
"Saol" dedim. Sonra derin bir ohh çekerek " özgürüm" dedim.
Mete: Evet. Artık özgürsün Yonca Hanım.
Yonca: Sen sen niye geldin?
Mete: Aşkolsun Yonca. Avukatınım yaa hani çıkış işlemleri imzalar falan.
Yonca: Haa doğru. Pardon yaa!
Mete: Eee şimdi ne yapacaksın?
Yonca: Bilmem. Özgürlüğün tadını çıkartacam herhalde.
Mete gülümseyerek söze girdi.
Mete: Desene işin uzun. Tamam o zaman sana kolay gelsin.
Bende aynı karşılığı verdim.
Yonca: Saol.

Ardından birbirimize baktık ve sarıldık. O kadar özlemişim ki. Eskilerden birilerini görmek bir bekleyeninin olması. Böyle karşılanmak. Özlemişim işte. Mete ardından benden ayrılarak söze girdi.
Mete: Haaa bu arada istediğin şeyi hallettim.
Dedi ve çantasından bir zarf çıkarttı.
Mete: Burada kalacağın yer, evin adresi, nerede olduğu falan yazıyor.
Yonca: Saol.
Mete: İyisin değil mi?
Yonca: İyiyim iyiyim saol. Sayende.
Mete: Aaa kızıcam ama sürekli aynı şey. Görevimdi.
Dedi ve güldü. Ardından devam etti.
Mete: Neyse bırak sen şimdi onu bunu. Ne yapacaksın şimdi?
Yonca: Bilmem dolanırım herhalde deniz kenarına falan giderim. Özledim.
Mete: Tamam. Bırakayım istersen.
Yonca: Yok. Yani yürüyeceğim biraz.
Mete: Tamam. Nasıl istersen.
Yonca: Bu arada ben gerçekten teşekkür ederim her şey için. Yıllarca yardım ettin. Yalnız bırakmadın beni. Görüş günlerinde hemen hemen her gün geldin sürekli beni bilgilendirdin moral verdin yanımda oldun çok saol. Her şey için.

Metenin gözlerine baktığımda ondaki yerimi biliyordum. Her ne olursa olsun beni yalnız bırakmayacağınıda. Bu hayatta pişmanlıklarım olduğu kadar iyi ki lerimde oldu. Metede onlardan biriydi.
Mete: Tamam ama yani şu günde bu kadar duygusallık yeter. Hem akşama bize geliyorsun.
Yonca: Neden?
Mete: Annem senin için yemek hazırladı. Çıkacağını biliyor, akşama al gel dedi vallahi gelmezsen beni eve almaz.
Dedi gülerek.
Yonca: Zahmet olmasın.
Ne zahmeti canım. Annem duysa bu söylediğini kızardı biliyorsun.
Mete'nin bu sözüne gülümseyerek cevap verdim.
Yonca: Evet biliyorum. Bilmez miyim? Tamam akşama gelirim.
Mete: Tamam o zaman ben sana konum atarım. Haa bu arada buda telefonun.
Diyerek ceketinin iç cebinden son model dokunmatik telefonu çıkartıp bana verdi.
Mete: Her şeyi ayarlandı. İçinde benim numaram ve bizim evin numarası var. Birde gideceğin evin sahibinin numarası. Gidince bulamazsan falan aramak için.
Yonca: Tamam. Teşekkür ederim.
Mete: Tamam o zaman akşama konuşuruz haber veririm ben sana. Benim şimdi adliye'ye gitmem lazım. Görüşürüz.
Yonca: Görüşürüz

Mete arabasına binip giderken arkasından baktım. Mete uzun boyu geniş omuzlarıyla oldukça fit bir adamdı. İşinin gerektiği gibi takım elbise giyen biriydi. Açıkcası giydiği takım elbiseler ona oldukça yakışıyor ve olduğundan daha fazla ciddi ve olgun gösteriyordu.