Schaduw van Twijfels

2.

Ik liet mezelf neerzakken op mijn toegewezen vliegtuigstoel, waarna ik al snel de oortjes van mijn IPod in mijn oren stopte om vervolgens zwijgzaam voor me uit te staren. Binnen nu en enkele minuten zou het vliegtuig opstijgen en binnen een klein uurtje landen op een van de vliegvelden die Londen te bieden had. Door de ontspannende muziek die mijn oren binnen drong, dwaalde mijn gedachtegangen al snel af naar het korte afscheid tussen mij en mijn vader.

'Ik ga je missen Camilla.’ Het gezicht van mijn vader sprak boekdelen. Het verdriet was terug te lezen in zijn ogen, waardoor overige woorden overbodig waren. 'Ik ga jou ook missen pap.’ Ik drukte een subtiele kus op zijn linkerwang, waarna ik mijn armen om mijn vaders middel sloeg ter afscheid.

Ik heb lang getwijfeld of ik daadwerkelijk deze studie wilde gaan volgen in Londen. Er waren verschillende redenen waarom ik liever in Nederland wilde blijven, maar de belangrijkste reden was mijn vader. Ik vond het moeilijk om hem helemaal alleen in Nederland achter te laten. Voorheen kon hij rekenen op steun van mij en Noah, maar nu wij beide niet meer thuis woonde, was hij aangerekend op zichzelf, en ik was er niet geheel van overtuigd dat hij het alleen ging redden. Ondanks mijn twijfels moest ook ik, hoe egoïstisch het ook klinkt, door gaan met mijn eigen leven en langzaam maar zeker weer veranderen in het meisje wie ik voorheen was. Wetende dat zowel mijn vader als moeder het zelfde voor me wilde. De eerste stap naar het herpakken van mezelf deed ik enige tijd geleden. In de heftige periode van het verwerken ben ik uiteindelijk, naar maanden van wegstoppen van mijn emoties, gaan praten met de mensen die mij dierbaar zijn. Het was geen gemakkelijke stap om mezelf kwetsbaar open te stellen, aangezien ik dit liever niet deed. Ik heb veel gepraat met mijn vader, mijn broer en mijn familieleden. Ook al praatte ik niet graag over mijn emoties, het deed me uiteindelijk wel goed om er over te praten. Iedereen luisterde altijd even zwijgzaam naar mijn verhalen en ze waren er op momenten als ik het niet meer trok. Maar niet alleen mijn familie stond voor mij klaar ook mijn vrienden, en voornamelijk mijn beste vriendin Sacha. Ondanks dat Sacha geen familie was, was Sacha altijd wel betrokken bij de situaties die er speelde in de familie. Door haar steun en betrokkenheid in deze periode kreeg ik de bevestiging dat mijn verdriet werd begrepen. Ik hoefde mezelf niet te schamen voor de situatie of het open uitspreken van mijn emoties. Doordat ik mezelf open had gesteld is niet alleen de vriendschap tussen mij en Sacha hechter geworden, maar ook het contact met mijn familie. Sinds dat ik ben gaan praten over mijn emoties toonde ook mijn vader en Noah regelmatig hun kwetsbare kant. Door het openstellen van onze emoties groeide we weer dichter naar elkaar toe, waardoor langzaam maar zeker de hechte familieband weer herstelde.

Voor het luisterende oor, het begrip en het geduld ben ik iedereen ontzettend dankbaar, aangezien ik zonder hun nooit de knop had kunnen omzetten. Praten was voor mij de oplossing om mijn verdriet te verwerken. Praten met mijn familie en vrienden, heeft er voor gezorgd dat ik de vreselijke tragedie heb kunnen verwerken en het een plekje heb weten te geven. Na deze zware maanden van verdriet en verwerking heb ik geaccepteerd dat mijn moeder er niet meer is. Ik ga en ik wil de zelfmoord van mijn moeder niet goed praten, maar ik gun haar wel de rust die ze nodig had, ook al ging dit ten kosten van haar gezin en nabestaanden. Ondanks dat ik het verlies een plekje heb weten te geven is het gemis en het verdriet nog steeds aanwezig. Het voelt aan als een onaangename leegte, een leegte die niemand kan opvullen. Ik mis haar op de momenten dat ik haar echt nodig heb, dan is mijn verdriet het grootst. Tijdens deze momenten probeer ik te denken aan de mooie herinneringen die ik aan mijn moeder heb en blijf ik deze herinneringen koesteren, want herinneringen aan je dierbare zijn namelijk de mooiste geschenken in je leven die je bij je draagt. 

Op een van de kleinere vliegvelden in Londen word ik opgehaald door mijn broer Noah. Hij is enkele jaren ouder en een flink aantal centimeters groter, dan dat ik ben. Maar op het gebied van uiterlijk hebben we meer overeenkomsten. Voor omstanders en onbekende is het altijd goed te zien, dat we broer en zus van elkaar zijn. Dezelfde donkere haren en de heldere licht blauwe ogen, zijn overeenkomsten waar niemand omheen kon, omdat dit uiterlijke kenmerken zijn die het eerste opvallen als je ons gaat vergelijken. Maar als je ons verder ging vergelijken staat de gezichtsopbouw vrijwel gelijk aan elkaar. De uitstekende jukbeenderen, een kleine platte neus en de vorm van de lippen. Eigenlijk kon niemand er omheen. Noah en ik waren bloedverwanten. Noah was enkele maanden geleden voor zijn werk verhuisd naar Londen en woont in een gezellig appartementje net buiten het centrum. Noah heeft vorig jaar zijn afstudeerstage afgerond bij een groot grafisch bedrijf, gevestigd in hartje Amsterdam. Bij dit bedrijf maakte ze grafische ontwerptekeningen voor grote en commerciële bedrijven, zowel nationaal als internationaal. Tegen het einde van zijn stage kreeg Noah de mogelijkheid om enkele weken mee te draaien op het hoofdkantoor in Londen. Ze waren een nieuw concept aan het ontwikkelen en waren opzoek naar nieuwe gezichten met verassende en creatieve ideeën. Het was voor Noah een mooie kans om aan zijn portfolio te werken en zijn eigen creativiteit te ontwikkelen. Tijdens deze weken heeft Noah zichzelf bewezen. Ze waren op het hoofdkantoor zo te spreken over de creativiteit en ideeën van mijn broer, dat ze hem een baan hebben aangeboden. Mijn broer heeft geen enkel moment getwijfeld over het voorstel en heeft de kans op een mooie en succesvolle carrière met beide handen aangegrepen. Natuurlijk heeft Noah alles open en eerlijk besproken met mij en mijn vader, maar ook wij vonden dat hij dit met beide handen moest aangrijpen, aangezien je zo’n kans waarschijnlijk nooit meer krijgt aangeboden. Mijn broer heeft veel gelukt gehad als het gaat om werk en inkomen, maar ook het vinden van een geschikt appartement heeft niet lang geduurd. Hij huurt namelijk het appartement van onze grootouders. De ouders van mijn vader hebben vele tientallen jaren in Londen gewoond, net buiten het centrum om toch een klein beetje te kunnen genieten van de rust. Maar door de depressie van mijn moeder zijn ze als steun voor de familie terug naar Nederland verhuisd. Het appartement heeft vele jaren in de verkoop gestaan, maar de belangstelling in het appartement is nooit groot geweest, waardoor mijn grootouders het niet verkocht kregen. Toen Noah tijdens een familiebezoek vertelde dat hij een baan aangeboden had gekregen, en dat hij ging verhuizen naar Londen hebben mijn grootouders hun appartement ter beschikking gesteld. Het was alleen wel zijn eigen verantwoordelijkheid om het appartement naar eigen smaak en eigen kosten in te richten. En om eerlijk te zijn, ik was stiekem toch wel benieuwd geworden naar zijn inrichting. 

Ik wandelde op mijn meest comfortabele schoenen de ontvangst ruimte van het vliegveld binnen, terwijl ik mijn bagage met me mee droeg. Mijn koffers waren alles behalve licht, maar dat was ook wel te verwachten aangezien ze beide prop vol zaten met kleren en andere belangrijke spullen. Al slepende was ik opzoek naar Noah. De ontvangst ruimte was net zoals het vliegveld klein, waardoor ik mijn broer al vrij snel had opgemerkt. Noah stond nonchalant tegen een witte muur geleund, terwijl hij ongeduldig op zijn horloge keek. 

‘Noah!’ Mijn opgewekte stemgeluid weerklonk door de ontvangsthal, terwijl ik zijn richting op liep. Bij het laten vallen van zijn naam keek Noah vragend op. Maar toen hij door kreeg wie zijn naam riep, verscheen er een glimlach rondom zijn lippen. 

‘Camilla.’ Met het zelfde enthousiasme in zijn stem kwam hij mijn kant opgelopen om mij vervolgens te omhelzen. De stevige armen van mijn broer om mijn tengere boven lichaam voelde goed, maar voornamelijk vertrouwd. ‘Ik heb je gemist.’ Waren mijn gemeende woorden. Voorheen zagen en spraken Noah en ik elkaar dagelijks, maar sinds zijn verhuizing naar Londen spraken we elkaar een paar keer in de week, waardoor ik al snel ons conversaties miste, maar ook zijn afwezigheid. ‘Ik heb je ook gemist Camilla.’ Noah streek met een van zijn handen over mijn rug heen. Om zijn uitspraak kracht bij te staan. Een uitspraak die mezelf geliefd liet voelen 

## Liefs Sam