Chapter Five

365 20 3
                                    

A/N: so, hi! I composed a song, it's up there. It's inpired by my story You Were Never Mine. Wala, kindly stream it lang if you want! Hihi. GbU all!! Mwaaa!

—- enjoy reading —-

Yvette's P.O.V.

I don't know how long I've been staring at his face nang mag-iwas ako ng tingin. The small bells hanging on the door rang nang pumasok siya nang tuluyan sa pintuan.

Napa-atras ako para hindi kami magkalapit. His presence is killing me. I won't take it kapag nagkatagpo ang balat namin. I'm not exaggerating. I freaking saw him for the first time in three years!

Nang mapadpad ang hangin sa gawi ko, nalanghap ko kung gaano siya kabango. He smells so manly and I can't even stop myself from secretly sniffing and savoring his scent. I can't even explain his inexplainable scent. It's an after shave mint— I don't know!

Gosh. Yvette, manners!

Agad akong umayos ng tayo at inayos ang pagkakasabit ng bag ko sa balikat ko. I pretended like I didn't see him, kahit na I was caught off guard na gulat nang makita ko siya. I was about to walk towards the exit nang tawagin niya ulit ang pangalan ko sa paraan ng pagtawag niya noon sa akin.

Too soft, too sweet... but not totally the same way as he did.

"Yvette..." he called once again, so bumalik ako sa harapan niya at tinignan ko siya mata sa mata. I just thought na, if hindi ako makakatakas sa sitwasyon na 'to, I might as well face it.

Ilang segundo ko palang siyang tinitignan ay parang siya lang ang nakikita ko and the rest is a blur. He's my focus. And I don't f cking like it. How can I still be affected? It's been years, pero shet. Bakit ganito parin ang mga mata niya? Bakit ba hindi nagbago ang mga mata niyang minahal ko noon. I just wish he changed a lot, so it could be easier for me to look at him like he was and is nothing to me now...

"Iñigo." I didn't call his name. I just... said it.

Finally, a word. I composed a word na kanina ko pa gustong gawin. I said a word, kahit na sobrang hirap.

Finally.

"You look more... beautiful..." he said while examining my whole face and here I am, internally screaming for his freaking compliment na hindi ko naman dapat tanggapin.

"Thanks." hipokrita of my own words, "Bakit ka nandito?" I asked.

Sa lahat ba naman ng tanong, ang bobo pa nang natanong ko! Wala ba siyang karapatan na pumunta rito, self, ha?

Isip, please!

"Well, I—" my phone rang, so I was saved by it. I excused myself at tuluy tuloy na lumabas at dumiretso na sa sasakyan ko. Nang tignan ko kung sino ang tumawag, it was Mom. I didn't even had the chance to answer it, dahil mas pinarioritize ko pa ang paglabas ko sa café kaysa sa pagsagot ng tawag.

I texted her asking what is up, then after a few minutes, she called back.

"Yes, Mamá?"

"Go home early, ha!" I rolled my eyeballs.

"Hay, I'm working po. Ano ba 'yan?"

"Working or not, huwag kang magpa-gabi." She reminded me.

"Mom, it's afternoon! Gosh... anyway, I'm on my way sa site ng isa sa mga projects ko. Gotta go na—" I was about to hang up nang pigilan niya ako.

"Anak, kasi... you're not getting any younger..."

"So?"

"So I wanna introduce a son of a friend... hehe!" Tumawa pa talaga siya sa huli na parang naka-loko.

You Were Never MineTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon