Η μοναξιά ενός κοριτσιού.♡♥

Κεφάλαιο 1ο◆◇

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ στην ζωή σας τι μπορεί να σημαίνει ο όρος μοναξιά; Από ποιόν και πώς δημιουργείται; Είναι ένα συναίσθημα γεμάτο αδιαφορία,λύπη,μιζέρια,μοναξιά,απογοήτευση,θλίψη,θυμό,ενοχή, και πολύ πόνο.Αυτά είναι όσα νιώθω εγώ. Ονομάζομαι Ροζαλίν Αδαμοπούλου. Είμαι δεκαέξι χρονών. Τα μάτια μου είναι μεγάλα,έχουν σχήμα αμυγδαλωτό και ειναι στο χρώμα του καφετινοπράσινου.Τα μαλλιά μου είναι μακριά,πλούσια,πυκνά και έχουν όγκο.Όλα αυτά μαζί δίνουν το τέλειο συνδυασμό που κάθε κορίτσι θα ζήλευε. Ακόμη έχουν ένα περίεργο χρώμα καστανό μεν αλλά παράλληλα και λίγο μαύρο με ξανθό που χαλκίζει στο φως του ήλιου. Έχω ύψος 1,68. Το σώμα μου είναι καλλίγραμμο και αρκετά σφιχτό μπορώ να πω χάρη στο ότι αθλούμαι. Μένω στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη από που και κατάγομαι. Πηγαίνω σχολείο στο πρώτο γενικό λύκειο στο νομό Ωραιόκαστρο της Θεσσαλονίκης. Αν και έχω τα πάντα που αναλογούν για ένα κορίτσι τής ηλικίας μου όπως υλικά αγαθά, οικογένεια,συγγενείς,πολλούς καλούς φίλους και τις κολλητές μου. Παρ'όλα αυτά νιώθω πιο μόνη και κενή από ποτέ γιατί ποτέ κανείς τους δεν με κατάλαβε. Όχι πως το περίμενα κιόλας ποτέ αφού πάντα με την συμπεριφορά μου και τις πράξεις μου τους έδιωχναμακριά μου.Με αποτέλεσμα να μην μπορούσαν να με πλησιάσουν και στη συνέχεια να μην με καταλάβουν.Απορώ με αυτούς τους ανθρώπους. Πόσο αντοχή πρέπει να έχει κανείς για να αντέξει ένα τετοιό κοκόκεφο,απότομο και αγενή άτομο σαν και εμένα. Λογικά θα με αγαπούν πολύ αυτοί οι άνθρωποι για να πεισμώνουν περισσότερο και να μην το βαζούν κάτω μέχρι να καταλάβουν τι έχω! Έτσι πια είχα αποδεχθεί και συνηθίσει στην ιδέα αυτήν αλλά και πάλι δεν κατάφερναν κάτι. Καθώς ήμουν ξαπλωμένη πάνω στο κρεβάτι έκανα αυτές τις σκέψεις που βασάνιζαν εδώ και τοσή ώρα το κεφάλι μου,αφήνωντας με χωρίς ύπνο,να αναρωτιέμαι για το τι πρέπει να κάνω στην ζώη μου. Περιμένοντας να χτυπήσει το ξυπνητήρι για να ετοιμαστώ για το νέο μου σχολείο.Ήταν η πρώτη μέρα στο νέο μου σχολείο. Επιτέλους θα πήγαινα πρώτη λυκείου.Ένα πράγμα σήμαινε αυτό για μένα καινούργιο σχολείο,καινούργιοι καθηγητές και συμμαθητές. Οι ακτίνες του ήλιου που έμπαιναν απο το παράθυρο του δωματίου μου ήταν πολύ ευδιάκριτες διότι ήταν σαν ζωντανές. Τις ένιωθα στο προσωπό μου με αποτέλεσμα να νιώθω την ζεστασιά του ήλιου.Το ωραιότερο και γλυκύτερο πρωινό που θα μπορούσε κανείς να έχει σκέφτηκα για μια στιγμή. Άμεσως σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και πήγα στο μπάνιο για να πλυθώ. Άφου έπλυνα το προσωπό μου και βούρτσισα τα δόντια μου. Ίσιωσα τα μαλλιά μου και ξαναμπήκα στο δωμάτιο μου για να ντυθώ. Είχα ετοιμάσει απο χθές το ροκ συνολάκι που θα φορούσα οπότε δεν είχα να ανησυχώ για το τι επρόκειτο να φορέσω.Ντύθηκα(έβαλα μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα χωρίς στάμπα,ένα γυαλιστερό δερμάτινο παντελόνι,κοντές μαύρες κάλτσες,τα μαύρα all star μου,από πάνω έβαλα ένα μαύρο δερμάτινο ζακετάκι για να μην κρύωνουν τα γυμνά χέρια μου επειδή θα είναι πρώι και θα'χει λίγο ψύχρα,τα αγαπημένα μου μαύρα γυαλιά ηλίου τα Ray Ban που με το ζόρι έπεισα την μαμά μου να τα πάρω αφού κόστιζαν μια περιουσία και τέλος την μαύρη backpack τσάντα μου. Έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα,γιατί δεν ήθελα να αργήσω πρώτη μέρα και να κάνω κακή εντύπωση στους καινούργιους καθηγητές μου. Αλλά γιατί να νιώθω έτσι; Μάλλον γιατί θέλω να είμαι τέλεια σε όλα. Στην πραγματικότητα μόνο αγιασμό θα κάνουμε,βιβλία θα πάρουμε και θα μας χωρίσουν σε τάξεις.Ελπίζω να μην με χωρίσουν από τις κολλητές μου δεν νιώθω άνετα να μην γνωρίζω άτομα.Ναι το ξέρω πως είμαι περίεργη.Κατέβηκα τις σκάλες και κατευθυνθηκά προς την κουζίνα μιας και το σπίτι μας ήταν τριώροφο . Όταν μπήκα στην κουζίνα(η οποία ήταν στο δεύτερο όροφο) με περίμενε η μαμά μου με στρωμένο το τραπέζι και την ομελέτα ζεστή πάνω στο πιάτο να μυρίζει τέλεια και δίπλα από το πιάτο υπήρχε το μαχαιροπίρουνο τυλιγμένο απο την χαρτοπετσέτα. Τότε άκουσα να μου λέει "Καλημέρα γλυκιά μου. Έτοιμο είναι το πρωινό σου.Όταν φας το λεφτά είναι πάνω στο κομοδίνο δίπλα από την πόρτα. Εγώ έφαγα και τώρα πρέπει να πάω στην δουλειά. Ο μπαμάς σου έφυγε πιο νωρίς απο εμένα.Λοιπόν θα τα πούμε το μεσημέρι." Με καλημέρισε και με φίλησε στο μάγουλο. Τόσο γλυκιά είναι η μανούλα μου.Η μητέρα μου είναι πολιτικός μηχανικός και έχει ανοίξει το δικό της γραφείο. Ο μπαμπάς μου έχει και είναι το αφεντικό σε μια πασίγνωστη εταιρεία που παρασκευάζει όλες τις ακριβές μάρκες όπως Adidas, Nike, Billabong,DC,puma,All star, Vans, Bershka,H&M,Pull and Bear και Zara. Επενδύει ρούχα παπούτσια,εσώρουχα, αξεσουάρ,κάλτσες μέχρι και κολώνιες. Με την σειρά μου της απάντησα "Καλημέρα μαμά. Σε ευχαριστώ για το πρωινό. Εντάξει τα λέμε το μεσημέρι. " Τότε πήρε την τσάντα της που μέσα είχε τα κλειδιά του σπιτιού και του αυτοκινήτου,το πορτοφόλι, τα γυαλιά ήλιου της,το κινητό της και έφυγε. Μόλις τελείωσα το πρωινό κλείδωσα το σπίτι και έφυγα και εγώ με την σειρά μου.Ευτυχώς έφτασα έγκαιρα στο σχολείο. Αφού δεν εντόπισα πουθενά τις κολλητές μου αποφάσισα να καθίσω σε ενα παγκάκι στο προαύλιο του σχολείου και τις περιμένω μέχρι να έρθουν. Επειδή βαριόμουν έβγαλα το κινητό μου (iPhone 6) μαζί με τα handsfree και άκουγα λίγη μουσική. Ξαφνικά κάπως μου έβγαλε γρήγορα το ένα ακουστικό από το αυτί. Ήταν η Ροδόπη μαζί με τις άλλες δύο την Αναστασία  και την Τριανταφυλλιά. Μου είπαν και οι τρείς με την σειρά "Γεια σου. Τι κανείς;" με αγκάλιασαν και με φίλησαν σταυρωτά.Εγώ της απάντησα "Καλά είμαι.Εσείς;". "Μια χαρά!" είπαν και οι τρείς μαζί. Δεν πρόλαβαν να πούν τίποτα άλλο γιατί τους πρόλαβε το κουδούνι.Μόλις χτύπησε το κουδούνι του σχολείου όλα τα παιδιά κατευθείαν μαζεύτηκαν στο προαύλιο του σχολείου έτσι και εμείς. Στην συνέχεια κάναμε τον αγιασμό και μας χώρισαν σε τάξεις. Ευτυχώς ήμουν στο Α'4 μαζί με τις κολλήτες μου την Αναστασία την Τριανταφυλλια και την Ροδόπη γιατί αλλιώς δεν ξέρω και εγώ τι θα έκανα χωρίς αυτές. Η πρώτη καστανή με φωτεινά καστανά μάτια και υψος 1,73. Η δεύτερη ξανθιά με ωραία γαλάζια-γκρι μάτια και ύψος 1,60. Η τελευταία κοκκινομάλλα με μεγάλα μπλε-πράσινα μάτια και ύψος 1,60. Και οι τρείς με λεπτό,κανονικό και ωραίο σώμα. Η Τριανταφυλλιά από μικρή μας είχε ζητήσει να την φωνάζουμε 'Φυλλιώ'. Γιατί το Τριανταφυλλιά της φαινόταν πολύ μεγάλο και την ενοχλούσε. Αλλά και γιατί της άρεσε πιο πολύ και της ακουγόταν πιο ωραίο. Εμείς δεν είχαμε πρόβλημα και αμέσως συμφωνήσαμε. Μπήκαμε μέσα στην τάξη και εγώ κάθησα στην πρώτη στήλη από τα θρανία.Πιο συγκεκριμένα στο τρίτο θρανίο μαζί με την Ροδόπη. Η Μελίνα και η Τριανταφυλλιά στο τέταρτο δηλαδή από πίσω μας. Δεν θέλαμε να είμαστε πολύ μπροστά για να μπορούμε να μιλάμε καμιά φορά. Υπήρχαν και άλλα παιδιά αλλά δεν τους δώσαμε ιδιαίτερη σημασία γιατί επί δέκα λεπτά μιλούσαμε περί υδάτων και ανέμων. Όπως και τα υπόλοιπα παιδιά με την δίκη τους παρέα ωσπού μπήκε μέσα μια καθηγήτρια.Εκείνη την στιγμή όλοι σταματήσαν να μιλάνε και στράφηκαν προς αυτήν για να την αντικρίσουν και να ακούσουν τι θα μας πει. Μόλις μπήκε μέσα μας είπε "Καλημέρα παιδιά είμαι η κοινούργια σας δασκάλα των αγγλικών.Θα φωνάξω τα ονόματα σας με αλφαβητική σειρά και μόλις τελειώσω μπορείτε να πάτε να πάρετε τα κοινούργια σας βιβλία και στην συνέχεια να φύγετε.Τα βιβλία σε αριθμό είναι είκοσι.Σας παρακαλώ να τα μετρήσετε προσεκτικά και να τα ελέγξετε και δεύτερη φορά.Για να δείτε άμα σας λείπει ή περισσεύει κανένα βιβλίο. Ώστε να σας το δώσουμε ή να πάρουμε το περισσευόμενο." Μπορώ να πω πως ήταν ντυμένη πολύ κομψά, σέμνα και απλά. Φαινόταν καλός και χαρούμενος άνθρωπος και πως αγαπάει τα παιδιά αλλά αυτό θα το διαπίστωνα με τον καιρό. Τότε όλοι οι συμμαθητές μου μαζί και με εμένα της είπαμε."Εντάξει" Αλλά η Ροδόπη επειδή ήταν πολύ περίεργη(το είχε από πάντα αυτό) βρήκε την ευκαιρία και σήκωσε το χέρι της. Μόλις η Κυρία της απεύθυνε το λόγο της είπε "Κυρία μπορώ να σας ρωτήσω. Πως σας λένε;" Η καθηγήτρια χωρίς δισταγμό και μονό μιάς της απάντησε. "Ονομάζομαι Αθηνά Παπαδοπούλου. Λοιπόν τώρα ας ξεκινήσουμε. " Καθώς φώναζε τα ονόματα μας το δικό μου δεν το είχε πει ακόμη ,με αποτέλεσμα να βαριέμαι.Το μόνο όμως που μπορούσα να κάνω ήταν υπομονή.Όταν έφτασε στο δικό μου και πήγε να το φωνάξει κάτι την διέκοψε. Ήταν τα χτυπήματα της πόρτας. Κάποιος χτυπούσε την πόρτα. Η Κυριά Αθηνά είπε "Περάστε" . Τότε άνοιξε η πόρτα και μέσα μπήκε.....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hello guys.Είναι η πρώτη μου φορά που γράφω κάποια ιστορία.Οπότε μην τρομάξετε.Επλίζω να σας αρέσει. Σχολιαστέ και ψηφίστε.Συγνώμη για τα ορθογραφικά λάθη μου θα τα διορθώσω μετά. Το επόμενο δεν ξέρω ποτέ θα μπει ακόμα το γράφω. Στην φωτογραφία είναι η Ροζαλίν (Nina Dobrev). Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο πολλά φιλιά και ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΆ ΣΕ ΌΛΟΥΣ!!! ^_^♥★