Life is like a roller coaster. Sometimes you're going up, but mostly, you're stranded going down. Well in my case? I'm a highclass person but I never be treated like one. I'm a princess. A king and queen's daugther. But why do they treat me as a "sampid lang"? Ayoko na ng maging ganun. Yung akala kong kahit bunso ako, makukuha ko lahat ng gusto ko at ang atensyon mula sa mga tao. Pero anong magagawa ko? Wala sakin ang spotlight. It never became mine. Paano magiging akin kung inaagaw sakin? I hate her. I hate my own sister. For getting what should be mine.
"Buti pa si Princess Pink, kahit wala dito, nakangiti pa rin siguro siya kung nasaan man siya." Sabi ng isang maid namin. I scoffed. Ano bang pakielam nila sa akin diba? Obvious naman na pinariringgan nila ako.
"Oo nga. Kapag kasi nakasimangot ka, tatanda ka agad. Eh si Princess Pink, baby face pa rin." Sabi pa nung isa. I got pissed off kaya umalis ako dun. Like, duuh. Maid lang sila. Ako ang prinsesa pero parang tinuturing nila akong SAMPID talaga bilang Darconia.
Pumunta ako sa garden. Peaceful. It always used to be like this. Dito ako pumupunta tuwing badtrip ako. Tuwing napapagalitan ako because of Pink. Tuwing nalulungkot o naiiyak ako. Kasi dito walang nakakita sakin, at walang nakikielam sa mga nararamdaman ko. Well, maliban nalang sa kaibigan kong prinsipe. Five years ago, I met this royalty named Prince Oliver Rustle. Anak siya ng Empire Kingdom family. Nagkasundo naman kaming dalawa. Parehas kaming nakuhanan ng atensyon. Pero ang sa kanya? Andyan ang nakakatanda niyang kuya, nagmamayabang.
"Hi!" Napalingon ako. Si Prince Oliver.
"Hi din." Bati ko pabalik.
Kahit nasa United Kingdom kami pwede naman sigurong magtagalog. Half Canadian, half Korean at half Filipino kasi kami. Ang dami no? Si daddy kasi, Canadian. Si mommy ang Korean at Filipino. So namana ko na rin. Si Pink ang nagturo sakin ng Tagalog language. Siya kasi yung tinuturuan LANG noon. Yung nag toddler princess training at kung ano ano pa. Ako? Tunganga lang. Para ayaw nga nila ako maging prinsesa eh. Pero magagawa nila? Anak ako ng hari at reyna kaya prinsesa na din ako. Kaya lang, reyna si Pink. Magiging reyna. Kapalit ni mommy. Kaya tuloy tuloy ang paghahanap sa kanya ngayon.
"Bakit ka naman nakabusangot, ha? Pumapangit ka." Prince Oliver.
Nawala kasi si Pink nung nagvacation kami sa beach. Tanda ko pa na naglalaro kami sa seashore noon. Tapos wala na. Bigla nalang siyang nawala. May mga nakakita daw na may kumuha sa kanya tapos itinakbo sa van. I don't know, we don't know kung sino. Ang alam ko lang ng mga oras na yun ay malungkot ang mga magulang ko. Hindi nga nila ako pinansin eh. Pinaalam pa nila sa buong Kingdom na nawawala si Pink. Hays.
"Okay lang yun. Atleast I'm still a princess."
"Alam mo Red, I feel you. Kasi I envy my brother too. Pero wag kang aabot sa puntong pinagsisisihan mo nang kapatid mo siya." Prince Oliver.
Huh?
"What? I just envy her. I don't think about that. Kapatid ko pa rin si Pink. What makes you think na pagsisisihan ko?" Tanong ko.
Kapag kausap ko si Oliver, talagang connected kay Pink. I once asked him kung he likes my sister pero he answered "How will I like her if di ko pa siya nakikita?" Tama. You didn't saw her. All of her.
"Kasi... Naging ganun na ako. I hate myself for that."
"Wag ganun. Kasi kahit anong mangyari, magkadugo parin kayo and that means magkapamilya kayo. Brothers, sisters, whatever they call that. Envying him doesn't means you don't love him. It's just that you don't like the way he acts, right?" Tumango naman si Oliver.
"Parang ako at si Pink. Unfortunately she's lost and surely begging for attention." I sighed. Pink, when will I see you again? And inform me when you're gonna get the attention again, okay?
I'm Princess Red. Rexine Emerald Darconia. Envies my sister. And gonna find her to escape my miserable life.
