Omuzlarımda ve bileklerimdeki izler insanları ürkütüyor sanırım:)
Ama benim için çok şey ifade ediyor nerden nereye geldiğimi görüyorum...
Vücuduma attığım sayısız jiletin bi işe yaramadığını anladığımda bende ruhuma atmaya başladım jiletleri ruhumun acı haykırışlarını görmezden geldim her yeni güne ruhuma bir jilet atarak başlıyorum ölmediğim ölmeyi beceremediğim her güne küfürler sıralıyorum.
En çokta geceleri uyuyamadığım gecelerde ruhumun ıstırapları içinde kıvranırken atıyorum jiletleri ruhum kan kokuyor sadece bide uykuya hasret bırakan kabuslarım var tabii gerçi alıştımgörmediğim tek bi gün yok uyanık yada uyurken hertürlü görüyorum...
İnsanlar benim için çabalıyor ben hiç istemediğim halde sonunda kaçıyolar ama çünkü katlanamıyorlar ben zararlıyım zarar veririm kırarım dökerim zararlıyım işte iyikide katlanamıyolar bu iyi bişey görünmez hayatıma böylece devam edebilirim uzak durmaları onların ruh sağlığı için daha iyi anlamıyolar başta ama sonra anlıyolar benim dünyam tamamen bi paradoks ve sonsuza kadar böyle kalacak keşke beni başta dinleseler:)
Yalnızlığımı seviyorum herkesten uzak kimseye zarar vermeden kırmadan üzmeden yalnızlığımı seviyorum bitek o kucak açıyor bana dünyaya inat...
《HAMUŞ》
