မောင့်ပင်လယ်နီ

ပုံတူပန္းခ်ီ

တစ္ခုခုကိုတီးခတ္သည့္အသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္နိုးလာသည္။ သစ္သားအေခါင္းတစ္ခုကို တုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္တီးခတ္သည့္အသံမ်ိဳး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက‌ေန ၾကားရတတ္သည့္ အုံးေမာင္းေခါက္သံလိုလည္း မက်ယ္လွပဲ နားနားကပ္၍ တီးေနသလိုမ်ိဳး။ ရီေဝ‌ေဝျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကႏုတ္ပန္းေတြစိတ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာက်က္ကို ျမင္ရသည္။ ဝါးက်ည္ေတာက္မ်ားကို ဆိုင္းထမ္းသဖြယ္ထမ္းထားေသာ လူ၏ဟန္ ႏွင့္ မနီမေဝးမွ ႐ုပ္လုံးႂကြေနေသာ သမင္႐ုပ္မ်ားေၾကာင့္ သုဝဏၰသာမ ဇာတ္ေတာ္ကို ပုံေဖာ္ထားတာမွန္းသိလိုက္၏။ ‌‌ေစာေစာက ၾကားရသည့္အသံက ဒီအိမ္၏ ႏွိုးစက္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ထိုအသံတိတ္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္ႀကီးက လမ္းေလွ်ာက္သံ ေျခနင္းသံ ခပ္တိုးတိုးစကားစျမည္သံ တို႔ျဖင့္အသက္ဝင္လာ၏။

ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ရာေဘးမွ ေခါင္းေလာင္းအေသးေလးကို ဆြဲခ်လိဳက္သည္။ ေၾကးဝါႏွင့္ ခ်ိတ္ေကာက္ထိေတြ႕ရာမွ စူးရွရွ အသံထြက္လာခဲ့သည္။ ခဏခ်င္းမွာပင္ မေန႕က ေဒၚတင္ေမခက္မိတ္ဆက္ေပးေသာ အေစခံမေလး၏ အသံက တံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူ ေပၚလာသည္။

"အကိုေလးအတြက္ မ်က္ႏွာသစ္ေရလာပို႔တာပါ။"

ကြၽန္ေတာ္မ်က္ခုံးပင့္သြားမိ၏။ မနက္စာစားဖို႔လာေခၚတာေလာက္မွတ္ေပမဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ေရအထိ လာပို႔တာကေတာ့ ဇီဇာခ်ဲ့လြန္းသည္ဟု ထင္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေလာင္းကိုဆြဲၿပီးၿပီးခ်င္း ခ်က္ခ်င္းတံခါးေခါက္သံ ထြက္လာတာကလည္း ထူးဆန္း၏။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဒီမိန္းကေလးက ကြၽန္ေတာ့္ အခန္း၏တံခါးဝမွာ ရပ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသနည္း။

ေစာင္ကိုအသာဖယ္ကာ အခန္းအျပင္သို႔ထြက္လိုက္၏။ ေငြဇလုံတစ္ခုကိုကိုင္ကာ တံေတာင္ေကြးေပၚတင္ထားေသာ တဘက္တစ္ထည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ မငယ္က ရပ္ေနသည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

ဇလုံကိုအသာမယူလိုက္၏။ ေႏြးေနေသာ ေရေၾကာင့္ ေသခ်ာစပ္လာတာပဲ ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳမိသည္။

"အစ္ကိုေလးနိုးလာတဲ့အခါ စားဖို႔ မမႀကီးက အကုန္ျပင္ဆင္ေပးသြားပါၿပီ။"