Vazgeçtim| Texting

29 |

Medyada ki şarkıyla veya duygusal bir şarkıyla okursanız daha çok hoşunuza gidebilir❣️

Satır aralarına yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen bölüm bittiğinde duygularınızı ve düşündüklerinizi merak ediyorum benim için özel bir bölüm o yüzden lütfen yorumlarda nasıl hissettiğinizi bölümü beğenip beğenmediğinizi belirtin.

Yatak başlığıma yaslanmış, akustik bir şarkı açmış ağlıyordum. Saatin kaç olduğunu bilmiyor bir yandan kedimi okşuyor bir yandan ağlıyordum. Bitirmiştim çevremde ki insanlar artık unuttum sanmıştı, öyle olmasını sağlamıştım çünkü. Aslında ağlamıyordum bayadır, en son konuşma bittiği gece sabaha kadar göz yaşı dökmüştüm ve o günden beri ağlamıyordum. İçimde burukluk vardı, karnımda hafif bir ağrı  üzüldüğümde veya heyecanlandığımda genelde karın ağrım olur.

Aslında kendime bile inandırmıştım yavaş yavaş her şeyin bittiğini,ama öyle değilmiş bu gece dinlediğim her şarkıda aklıma gelen o oldu. Resim çizerken aklıma onun hayatında ki bir kaç olay geldi ve defter sayfasının üstünde göz yaşı damlalarını görmemle başladım ağlamaya. Önce sessiz sessiz ağlarken toparlanmak için dışarı çıktım biraz ama yürüdükçe, düşündükçe daha kötü oldum. Göz yaşlarım yine akmaya başladı ve beni hüsrana uğrattı. Ağladığımdan dolayı yüzüm kızardığı için kafamı eye eye geçtim insanların yanından. Asansörde biriyle denk gelmemek için yavaş yavaş yürüdüm .

Eve girdiğim anda hıçkırarak ağlamaya başladım, odama çıktım üstümdekileri kıyafetleri çıkarıp duşa girdim. Su damlaları göz yaşlarımı buluşup akıp giderken aklımdan çıkarmaya çalıştıkça daha çok düşünüyordum. Başıma saplanan ağrıyla duştan çıktım ve kim bilir kaç saattir oturduğum gibi sırtımı yatak başlığıma yaslamış ağlıyorum.

Unuttum sanarken içimde biriktirmişim oysa ki, bitti sanarken daha yeni başlamış içimdekiler, aklım da yüzünün her detayı , ses tonu, bana söyledikleri, konuştuklarımız düşündükçe ağrılarım fazlalaşıyor göz yaşlarım akıyordu.

Bu kadardı işte belki onun aklının ucunda bile değildim ama o benim nefes alışımı kontrol edebilecek seviyedeydi. Olmayacağımızı bile bile umutlandım hep bugüne kadar, hep dedim belki bir ihtimal olur ama olmadı, ne düşündüğüm ne de istediğim gibi olmadı hiç bir şey.

Bana sadece onun mutluluğunu uzaktan izlemek kaldı, içimde ki yangını söndüremiyordum, öyle bir his ki öyle beter bir şey ki şu içimdekiler anlatmak yetmiyor, bazen kelime bulamıyorum hiç kimse yaşamadan bilemez.

(  Böldüm arkadaşlar sorry ama yazar olarak devreye giriyorum ki gerçekten bu hisleri yaşayan insanlar anlar belki bir çoğunuz bu kısımları duygusuz okurken bazılarımızın içinde bir hareketlenme veya belki de göz yaşları akıyordur, neyse dewamke)

Çıkmazdaydım ama şu saatten sonra yapmam gereken   bir şeyi biliyorum o da bu içimdekileri dindirip hayatıma devam etmek...

Selamm yazarken ağladığım bir bölüm oldu umarım beğenmişsinizdir oy ve yorumlarınızı bekliyorum sizleri seviyorum💕