One Thing In My Mind (On-going)

Prologue

Ian Dash

"Bata, wag ka na iyak. Andito nako...hindi kana iisa, sasamahan kita. " pilit na pag patahan sa'kin ng kasing ederan kong batang babae.

Bungi ang ngipin niya sa unahan at may kinakaing lollipop.

Tinignan ko siya kahit puno na ng luha ang  mata ko. "Sasamahan? Iiwan mo rin ako. Bad karin kagaya nila tonton" sigaw ko sa batang babae.

Naiyak narin yung batang babae. Pero imbis na punasan ang luha niya, hinagod niya ang likod ko. Ako parin ang pinapatahan niya.

"Tahan na kasi...indi nga kita iiwan. Sasamahan kita para makauwi kana sainyo. " humihikbi na ito.

"Hey! Batang bungi, why are crying? Dapat ako lang umiiyak kasi iniwan ako ng bad friends ko dito" ako naman ngayon ang nagpapatahan sakaniya.

"E-ekasi (sob) ayaw mong tumahan kakaiyak ehhh. Tuloy iiyak narin ako" finally she whipped now her tears. But she still craying.

"Sige na. Hindi na'ko iiyak, wag ka na ring umiyak" I smiled at her.

Tumahan narin siya at ngumiting kita ang ngipin sa akin. Nakita ko tuloy yung bungi niya. Hahaha so cute.

Knock*knock*knock*
.
.
.
From the moment I opened my eyes. I directly look at the door and said...

"Damn good dream"

Kung si Bungi lagi kong mapapaginipan ay ayos lang. Hinding-hindi ko pagsasawaan si Bungi na dinamayan akong umiyak nung panahong pinagdiskitahan ako.

It was happened Ten years ago. Lagi akong sinasama ni lolo sa pulong pag-aari niya. May mga nakalaro ako. At lahat ng iyon akala ko ay kaibigan kona.

But... I was wrong. Niloko nila ako, inaya nila ko kung saan para maglaro. Pero hindi pala laro kundi para iwan akong mag-isa sa lugar na hindi ko alam.

Doon ko nakilala si Bungi. Si bungi na pinapatahan ako pero umiyak din siya. Si Bungi na kahit hindi ako kilala ay dimayan at sinamahan ako. Ang batang babaeng bungi na gustong-gusto ko ng makita ulit.

...

And form that past, I realized they're always  hidden intentions behind those good actions. Also the sweet smile can change into a devilish one.