Serendipity - Tesadüfler Silsilesi

bölüm 7 *sırlar*

"Gitme..."

----
Sırlar. Kimseye söyleyemediğimiz sırlarımız. Bir de o 'kimse' ye dahil etmediğimiz insanlar. Değer verdiğimiz, kaybetmek istemediğimiz insanlar. Özelinizi paylaştıklarınız. Ama sonra çekip giden insanlar. Arkalarında sadece kırık bir kalp, güzel anılar bırakanlar. Ve geride kalanlar. Mecburiyet mi? Sadece bir bahane. Hiç kimse, hiçbir şeye mecbur değildir. İnanmayın.
----

*Sabah saat 9.30

Çalan alarmın sesiyle - zorla da olsa - gözlerini yeni güne açmıştı. Normalde bu kadar erken kalkmazdı ama bugün babası onu ofise çağırmıştı. Orada işlerin nasıl yürüdüğünü öğrenmesini istiyordu. Ender başta istemese de sevgilisini her gün görebileceği için kabul etmişti sonradan. Kalktı, elini yüzünü yıkadı ve dolabın önünde durup kıyafetlerini karıştırmaya başladı. En sonunda siyah bir tulumda karar kılmıştı. Altına kırmızı stilettolarını giydi ve güzel bir makyajla tamamladı. Aynanın karşısında kendini inceledi. Gerçekten güzel görünüyordu. Kaya'yla tanıştığından beri kendine bakmaya başlamıştı. Artık her konuda daha özenliydi. Kıyafetlerinden saçına, makyajından çantasına her şeyini dikkatle seçiyordu. Kafasındaki düşüncelerden sıyrılmayı başarıp aşağı indi. Annesi koltukta telefonla uğraşıyordu. "Anneciğim..." Yanağına küçük bir öpücük kondurdu. "Gel güzelim, otur yanıma." Sesinde değişik bir tını vardı. Ya da o öyle düşünüyordu. "Hayırdır anne, bir şey mi var?" O da sesinin tedirgin çıkmasına engel olamadı. "Yok anneciğim, nereden çıkardın." Eliyle saçlarını okşadı. "Özledim seni." Sarıldı kızına. Kız da memnun olmuş bir şekilde annesine karşılık verdi. "Ben de özledim, ama şimdi çıkmam lazım babam ofiste bekliyor beni." Annesinden istemeye istemeye ayrıldı. "Peki öyle olsun. Ben de alışverişe çıkacaktım zaten. Eve gelince görüşürüz."

"Tamam annem, görüşürüz."

***

Ofise ulaştığında saat çoktan 10.30 olmuştu. Yolda kahvaltıyla oyalandığı için 1 saatte anca gelebilmişti babasının yanına. Üstünü başını düzeltti, kapıyı tıklattı. "Gir..." Yavaşça kapıyı açıp içeriye doğru kafasını uzattı. "Müsait misin baba?" O sırada gözleri babasının karşısında oturan adama kaydı. "Gel kızım, biz de seni bekliyorduk." Göz göze geldiler. Ender sevgilisini gerçekten çok özlemişti. Babası orada olmasa hemen koşup boynuna sarıldı. "Girsene kızım." Babasının uyarısı üzerine içeri girdi ve Kaya'nın yanındaki sandalyeye oturdu. Birbirlerine gülümsediler. "Sana buradaki işleyişi anlatacak biri gerekiyordu. Caner bu aralar çok meşgul (!) olduğu için Kaya'dan rica ettim. O da sağolsun kabul etti." Kaya'ya minnettar bir şekilde baktıktan sonra tekrar kızına döndü. "Bugün birliktesiniz. Kaya sana bazı dosyalardan bahsedecek." Gülerek ekledi. "Senden ricam Kaya'yı çok zorlama, olur mu?" Ender de aynı şekilde gülerek cevap verdi. "Merak etme baba, hemen öğrenirim her şeyi." Kaya'ya döndü. "İyi anlaşacağımızı düşünüyorum." İkisi de halinden oldukça memnundu. İkisi de geçirecekleri güzel anların heyecanını yaşıyordu. En önemlisi, ikisi de çok mutluydu. Ve uzun süre böyle olacak gibi görünüyordu. İlk önce Kaya ayaklandı. "Odama geçelim istersen Ender." Karşılarında oturan adama döndü. "İzin verirseniz biz çıkalım." Ender'e baktı, çaktırmadan göz kırptı. "Çok işimiz var daha." Ender de ayağa kalktı ve kapıya doğru ilerledi. "Evet babacığım gidelim biz." Önündeki dosyaları gösterdi. "Hem sen de işlerini halledersin. Aklım bizde kalmasın." Adam, 'tamam' anlamında başını salladı. Kız babasının yanına gidip sarıldı, sonra Kaya'yla birlikte dışarı çıktılar.

"Çok güzel olmuşsun." Odada sadece ikisi vardı. Kaya koltuktaydı, Ender de masaya oturmuş Kaya'nın ellerini tutuyordu. "Her zamanki halim canım." Kızın bu sözleri Kaya'yı güldürmüştü. "Evet, her zamanki gibi çok güzelsin diyeyim o zaman." Kaya'yı kendine doğru çekti, başını göğsüne yasladı. Bir süre öyle kaldılar. "Ama böyle giderse hiçbir şey öğrenemezsin, haberin olsun." Kaya kalkmaya çalıştı ama Ender daha sıkı sarıldı sevdiği adama. "Ben bir şey öğrenmek istemiyorum. Seninle vakit geçirmek istiyorum sadece."