SON 6

*2.bölüm*

Savaş kapıdan dışarı çıktı ve yavaş adımlarla ilerlemeye başladı. Bu sırada Cemre savaşın arkasından onlarla kalıp, kalmamak isteyeceğini sordu. Savaş ilk başta mırın kırın etsede Cemre onu ikna etti. Kızlar bu duruma pekte sıcak bakmıyor gibiydiler. Sonuçta 4 kız arasınsa Savaş kendini ne kadar rahat hissedebilirdi ki.

Savaş geldiği için odaları ayarlamaları gerekti. Cemre ile Melisa, Arya ile Derya aynı odada yatacaklardı. Savaşa ise çalışma odasını yatak odası olarak ayarlamışlardı. Evde düzen hazırlanmış ve alışma süreci başlamıştı.

"Acıkmış olmalısınız." diyerek herkesi mutfağa çağırdı Derya. Arya iştahı olmadığını söylesede Derya'nın ısrarı üzerine sofraya geldi. Savaş ilk defa böyle kalabalık bir sofrada bulunuyordu. Etraf sessizdi ama uzaktan gelen uğultular vardı. "Bundan önce ne işle meşguldün Savaş ?" diyerek söze girdi Arya. "2 gün öncesine kadar Polistim." dedi sakin bir sesle. "Kaç aydır bu mesleği yapıyorsun ?", "Belki 2 belki 3 haftadır.", "hevesini bile alamamışsın dedi Arya. Savaş geçiştirerek tabağındaki son parçalarıda bitirdi.

*2 hafta sonra...

Herkes birbirine alışmıştı. Düzenleri tam istedikleri gibiydi. Tek sorun erzaklarının olmamasıydı. Bazılarının erzak almak için dışarı çıkması gerekiyordu. Arya hemen elini kaldırdı. Ardındansa Savaş "Size yük olmak istemiyorum." diyerek gitmek istediğini söyledi. Melisa, Derya ve Cemre'nin ona baktığını görünce "Ben de  gidiyorum." dedi.

Kapının önüne çıktılar. Yaratıkların gelme saatine daha 3 saat vardı yani biraz rahat dolaşabilirlerdi. Savaş önden, kızlarsa onun peşinden gitmeye başladılar. Yaklaşık yarım saat yürüdükten sonra önlerine çıkan ilk markete girdiler. İçeride bulunan uzun süreli yiyecekleri çantalarına doldurup başka bir market aramak için dışarı çıktılar.

1 saat geçmişti. Kızlar Savaş'a geri dönmeleri gerektiğini söylesede o bunu pek takmıyordu. Biraz daha ilerlediler. Yaratıkların gelmesine yarım saatten az zaman kalmıştı fakat Savaş hala bir şeyler bulma derdindeydi. Kızlar onu zar zor ikna edince koşarak evin yolunu tuttular. Eve daha mesafe vardı fakat canavarlar etrafta dolanmaya başlamıştı. Ara sokaklar ve duvar kenarlarından koşarak evet gitmeye çalışıyorlardı. Bu sırada bir yaratık onları fark etmiş olacak ki peşlerine takıldı. Bizimkilere göre çok hızlıydı ve çok çevikti. Bu sırada Melisa'nın ayağı takıldı, yere yuvarlandı. Yaratık son sürat Melisa'nın üstüne doğru koşuyordu. Tam üstüne atlayacakken...

Melisa evde uyandı. Savaş başında duruyordu, ne olduğunu sordu. "Hatırlamıyor musun?" dedi. Melisa'nın ona bakışından hatırlamadığı belliydi. "Canavar seni parçalara ayıracaktı ta ki o gelene kadar." "O kim!!" "Seni kurtaran çocuk." dedi Savaş. "İçeri de şuan." Melisa Savaş'ın yardımıyla yerinden doğruldu. Salona doğru yavaş adımlarla yürümeye başladı. Hiç tanımadığı biri salonda oturuyordu, kızlar ise masada konuşuyordu. Derya Melisa'nın geldiğini fark etti. "İyi misin?" dedi biraz tekaşlı bir ses tonuyla. İyi olduğunu söyledi. Korkudan bayılmış olmalıydı. Arya hemen söze atılarak "Bu beyefendi seni kurtaran kişi" dedi. Oturan adamı göstererek. Biraz umursamaz bir ses tonuyla "Ben Behzat." dedi. "Bende Melisa memnun oldum." diyerek karşılık verdi Melisa.

Otururken Derya söze girdi. Behzat'a dönerek "Yaraların nasıl?" diye sordu. Behzat iyi diyerek geçiştirdi. Fakat Derya yarasının cidden kötü durumda olduğunun farkındaydı. "Kötü olduğunu biliyorum." dedi, biraz kızgın bir ses tonuyla. "Boşver" demekle yetindi Behzat. Derya ise üstelemeye devam edince. "Ne faydası var!" dedi, Behzat. Derya "Tamam öyle olsun." diyerekten konuyu Arya'ya çevirdi. "Evet Arya neden bu kadar sessizsin." "Her zaman böyledir o." diyerek atladı Cemre. "Yani evet sessizlik güzel şey."dedi Arya.

Aslında haklıydı sessizlik hayatın hep en iyi parçaları yada en kötü parçaları verdiği anlarda olandır. Sessizlik birinin benliğini gerçekten hissettiği ve dünyada özel olduğunu anladığı anlarda olandır. Sessizlik aslında her zaman vardır. Önemli olan sessizliği duymamaktır.

× Devamı 3.bölümde...