Sevmek keman çalmak gibidir, bilmeyen kötü sesler çıkarır...
Ceren sevmeyi yeni öğrenmişti kimilerine göre, belki de onlar sevmeyi bilememişti bu hoyrat kızı...
Ayaklarım beni nereye götürüyorsa oraya gidiyordum. Amaçsız... Yorgun ve yalnızdım hayat gerçekten böylemi geçecekti artık birazda olsa mutlu olmak istiyordum. Arkadaşlarımla eğlenmek, hayata dair güzel şeyler yaşamak.
Olmadı...
Küçük sırt çantamı elime alıp gelen ilk otobüse bindim...
Ben bugün mutlu olmaya karar verdim.
Geçmiş bana sadece acı veriyordu, hatalar yapmıştım, kayıplar vermiştim... Aşık olmuştum. Hemde hiç haddim olmayan birine en çok zarar verdiğim kişiye işte bu yüzden şimdi onu rahat bırakıyorum. Hesapları kapatıp gidiyordum.
2 Hafta Önce
Elinde ki dosyalarla girdiği kocasının odasında gördüğü görüntüyle kapının önünde durdu. Nedim ve ablası sarılmış duruyordu.
Kırılmamalıydı belki, üzülmemeliydi ama olmuyordu işte sonuçta o adam onun kocasıydı, en azından buna saygı duysaydılar.
Ceren kırık bir gülümsemeyle başını hafifçe salladı ve ona bakan gözleri umursamadan arkasını dönüp kapıyı yavaşça kapattı.
Odasına girene kadar yumruk yaptığı elinden akan kanı fark etmemişti bile.
Dolan gözlerini sıkıca kapatıp sakinleşmeyi bekledi.
Onu üzen kendisini düşünmeden bu kadar rahat hareket etmeleriydi. Sonuçta nedimin bir asistanı vardı odaya giren herkesi görüşmelerini takip ediyordu.
Madem öyle kimse onu düşünmüyordu artık ceren de düşünmeyecekti.
Akşam eve geldiklerinde Nedim tabiki ona bir açıklamada bulunmamış varlığını dahi yok saymıştı.
"Aptal "diyerek çıktı odalarından.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~~~
O günü hatırlayınca yaşlı gözleriyle gülümsedi genç kız.
O günün sabahı olmasa belki daha az yaralanmış giderdi burdan.
