Anonim B.

23

•

Ellerim titriyordu, olmuyordu Yavuz benim için ulaşılmaz bir parçaydı, içimde kalacak olan hep bir yanımdı.

Gözlerimi sildim ve telefonumu kapatıp masama koydum. Babam vefat ettiğinden beri bağlandığım tek erkekti. Belki Tolga vardı gülüp eğlendiğim ama olmuyordu bırakamıyordum istemiyorsa olmazdı.

Karşısına çıkamıyordum çıkamazdım Yavuz çok detaycı bir insandı. Kalbim sıkışırken kapım açıldı. Gözlerim kapıya kaydığında Sinem ve Tolga'yı beklemiyordum.

"Bebitom."

Sinem hızla yanıma gelerek

"Amanın dudakların şişmiş gözlerin kızarmış ağladın mı sen?"

Tolga telaş ederek

"Ay ay bebitom neyin var Yavuz mu bir şey dedi?"

Yatağıma oturarak ikiside merakla bana bakıyordu.

"Telefona bakın."

Tolga hızla telefona atıldı.

"Ay vallahi yeter ayol."

Söylediği söz biraz komik gelmişti bana bir kaç dakika sonra Sinem gülerek

"E kanka çocuk senden özür dilemiş sende ondan ahahaha."

Kaşlarımı çatıp telefona uzandım.

Yavuz: ah hayır anonim, kalbini kırmak değil amacım ama bu böyle devam etmez (00.09)

Yavuz: karşıma çıkmak zorundasın(00.10)

Yavuz: kusura bakma.(00.10)

Şaşkınlıkla yazdıklarını idrak etmeye çalıştım. Tolga devam etti

"Çocuk bir yerde haklı biliyor musun? Bence de karşısına çıkmalısın yoksa bu böyle devam etmez."

Sinem bana sarıldı

"Sizden olur ay görürsün bak."

Buruk bir gülümsemeyle bende ona sarıldım.

•••

Wow.