End of the Road

.34

"You're spacing out."

Ngumiti ako kay Jose na masuyong naka ngiti sa harapan ko. We're eating breakfast together. But I didn't nitice that I am spacing out again. It's been a year now, but the pain still lingers in my chest. Parang kahapon lang ng sampalin ako ng mommy ko  sa mismong araw na napag desisyunan kong iwan na si Tyzer. I didn't know that she's watching us from behind. Kitang-kita at rinig nito ang lahat ng napag usapan namin ni Tyzer. She dragged me home on that day.

Akala ko wala ng ihihinto ang luha sa mga mata ko habang nag mamakaawa na patawarin ako ng ina at ama. Hindi ko na alam kung anong gagawin ng araw na iyon. I broke down and shut myself from the world. Even Kaya and Mikay is not helping.

Some stupid paparazzi published an article about what happened on the night Keandra confronted me. Pinag piyestahan ng mga walang magawa sa buhay ang naturang kuwento. My parents threatened the journalist to take down that story and two days after ay wala ng makikitang kahit na ano sa kahit na saang balita.

"You need to eat, you're getting thinner."

I rolled my eyes and didn't let Jose's words sink into my mind. "I'm fit."

"I thought vitamin sea will help you to replenish the part of yourself that you lost a year ago. How's the moving on so far?"

Ngumisi ako at saka tinusok ng tinidor ang spam sa pinggan at marahang kinain iyon. Nang malunok ang kinakain ay inabot ko ang baso ng juice. Ngunit mabilis na nahawakan ni Jose ang kamay ko para pigilan sa pag hawak sa baso.

"I am asking you, why aren't you answering?"

"Because it's nonsense."

"Have you heard the news?" Binitawan nito ang kamay ko at saka ito nag patuloy sa pag kain.

I pouted my lips. "I rarely watch TV. I'm too busy for that."

"Busy on what? Living on this paradise?" Sarkastiko nitong inilibot ang mga mata sa paligid at saka naka ngiting napapa iling. "You're literally living my dream life."

I laughed and kicked his feet under the table. Napa mulagat naman ito sa kaniya at saka napa iling na lang.

"You're too stiff. Chill, Jose. Masyado kang seryoso sa buhay. Gawin mo din ang mga bagay na makakapag pasaya sa iyo."

"I'm happy with my work."

"Nayayakap mo ba ang trabaho mo? Nahahalikan? Hindi naman, ah!" Iwinagayway ko ang tinidor. "You need to loosen up a bit."

Jose smiled. Iyung klase ng ngiti na mapapatigil ang mga babaeng makakakita. Pinaka titigan ko ang mukha ni Jose. He has a soft feature. May pagka chinito ang mga mata nito, matangos na ilong, makinis at maputi ang balat. Napapa iling na lang ako sa taong ito. He is six feet tall but he looks vulnerable. Every girl will swoon their feet once they saw what I am seeing right now.

"Pasado na ba?"

Napa kurap ako sa itinatakbo ng isip. Napa iling ako ng marahan at saka ipinag patuloy ang pagkain.

"Hey, I am asking you. Did I pass the criteria?"

"You're over qualified! And you're prolly a heartbreak waiting to happen as well."

Napa kunot noo si Jose at saka natawa ng marahan. Pati pag tawa may finesse. Rich kid indeed.

Nang matapos ako kumain ay naka ngiti kong inilibot ng tingin ang mga mata sa dagat na nasa harapan ng kinakainan naming dalawa.

"It's really beautiful here." I muttered.

"How long will you stay here?"

Nawala ang ngiti ko nang balingan si Jose. That's the kind of question I tried not to answer. Dahil wala naman akong kungkretong kasagutan.