The Enemy Concedes Defeat (ML Series #1)

17

CHAPTER 17

"You promise me you will watch my game beng. You need to make it happened. Ipapatalo ko ang laro kapag hindi kita nakita sa studio." bant niya.

Napakurap kurap ako. Did I promise something to him? Parang wala naman akong natatandaan.

"I can't remember I've said that I will watch your game dela Vega. Wag kang imbento d'yan!" sabi ko ofcourse I will go laban nila kuya 'yun not because for him! or his team!

Masama niya akong tinitigan.

"You even said 'galingan mo sa The Nationals beng'!" he countered.

"Oh? sinabi ko lang galingan mo sa The Nationals pero walang beng sa dulo 'yon!" tandang tanda ko na never ko pang tinawag siyang 'beng'

At that point he bit his lower lip. Umamo ang muka niya at mukang natauhan.

"Ah, wala ba?" inosentemg sabi niya.

His just wearing his black oversize hoodie and black jersey shorts. Tinulak ko siya para makasakay na sa sasakyan niya. I don't know if his bluffing but he said hiniram lang niya ang sasakyan sa kakilala niya. Gosh he gave me headaches in just an hour.

"Wala! wag ka ngang imbento d'yan. Alis na bilis inaantok na 'ko."

He smirked at me showing his mischievous face. "Bakit ako buhay na buhay? Tayong tayo pa nga."

Napakunot ang nuo ko. Pinigilan kong huwag bumigay sa sinabi niya. Kahit na hindi direkta iyon alam ko na ang ibig sabihin for god sake I have fucking four brothers and surrounding of boys.

"Argh! Ray, isa!" Frustrated na sabi ko.

Tumawa siya at umiling-iling bago umupo sa driver seat hindi niya sinarado ang pintuan. Nakatanaw lang siya sa 'kin aalis na sana ako pero hinila niya ang kamay ko pa diretso sa kanya. Sinalo niya ako para hindi tuluyang bumagsak sa kaniya. He kiss my forehead in just a snapped.

I was stunned for a minute.

"Good morning beng, sorry for waking you up." his raspy deep voice makes we want to sleep in my soft bed. It's feel like a lullaby song in me. Uminit ang pisngi ko dahil sa ginawa niya.

Nang nakabawi agad akong kumalas.

"Damn you beng." then I closed the door between us I turned my back to him para hindi niya makita kung gaano ako na mumula. For the first time I said that fucking endearment.

Dinig kong binaba niya ang bintana habang tumatawa.

"Pula mo...pota," sabi niya natatawa pa.

I looked at him and tantrums. Nakasandal ang ulo niya sa headrest habang nakangising nakatingin sa 'kin. Napapadyak ang paa ko sa kulit niya. Pag may nakakita sa kaniya na
nandito siya sa boothcamp ng Bren Epro ano nalang ang sasabihin ng iba? diba?

"C'mon drive asshole!"

Tumatawa ulit siya habang tinitingnan akong nag mamartsa papasok ng bahay. Pagkasara ko ng gate tyka palang siya umalis.

Nakangiti akong natulog at nagising. Pumatak ang Wednesday at laban na nila kuya sa The Nationals. Sa headquarter pa rin sila nag papractice, natutulog at kumakain.

Day 6 of Road to The Nationals. Bren Epro vs Onic PH. We headed first to the headquarter of Bren Esport to pay a visit. Kilala na kami kaya agad din kaming nakapasok pagkatapos ibigay ang ID. Mama is holding a jar of cookies and tart for the player and other stuff of Bren Esport.

Nasa entertainment area lang ako chillin like a villan habang nakaupo sa kulay dilaw nilang beanbag. Nakasuot lang ako ng black spaghetti strap sando and white fitted shorts at sneakers na siyang kulay yellow. Of course color of Bren Epro, dilaw, yellow. Dapat susuotin ko ang bigay na jersey sa 'kin pero na isip ko sa finals nalang.