Patuloy sa pag dudugo ang mga sugat ko. Nakahiga nako sa sahig habang lumuluha. Pinag susuntok ko ang sahig ng dalawa kong kamay hanggang sa hindi ko na maramdaman ang kamay ko.
I can't do this anymore. Hindi ko na kaya. Please someone save me.
Paulit ulit na hinihiling ko iyon sa isip ko. Walang tigil sa pag luha dahil sa walang tigil din na sakit.
"Fuck Cierra!" sigaw ni Kuya Ken tsaka mabilis na lumapit sakin para buhatin ako at ihiga sa sofa.
"What did you do!?" galit ang nakikita ko sa mata nya. Habang nakaupo sa tabi ko at hawak ang kamay ko na puro dugo dahil sa sugat sa kamao at sa malapit sa pulso.
"What happened to you?" agad naman iyon napalitan ng pag aalala ng tumulo nanaman ang luha ko.
Tumayo sya para kumuha ng bimpo at palanggana para linisin ang sugat ko.
Wala akong maramdaman habang ginagawa nya iyon. Iyak lang ako ng iyak habang walang lakas na nakahiga doon.
Napakawalang kwenta ko talaga. Wala nakong ginawang tama.
"Shhh. I'm here. It's okay, everthing will be alright." bulong nya sakin ng matapos gamutin ang sugat ko.
Naupo sya sa lapag nakatapat sa bandang muka ko nakatingin lang sakin habang pinapanood akong umiyak.
"I was traumatized." bulong ko. Nakatingin lang sya sakin umiwas ako ng tingin sa kanya at nakatingin lang ako sa kisame.
"Muntik na akong marape ng sarili kong pinsan nung bakasyon." narinig ko syang nag mura pero nanatiling nakikinig.
"Hindi ko alam kung paano ko tatanggapin. Everytime na mag kasama kami ni Vincent at lalapit sya sakin ay nanginginig nako." pag papatuloy ko. Tumalikod sya sakin para sumandal sa baba ng sofa.
"Alam nya. I told him. He got mad at me kasi hindi ko nagawang masabi kay Papa dahil natatakot ako na makasira at magulo ang pamilya nya. I don't want to ruin his family because of me so I kept it to myself." pag papatuloy ko na nakatingin lang sa kisame.
"Noong una ay ayos naman sa kanya hanggang sa hindi nya na kinaya. He don't want to see me like this. Weak, broken, pained and hopeless." nilingon nya ko pero hindi sya nag salita alam kong hindi sya sang ayon sa sinabi ko.
"Nakipag hiwalay sya para daw mabuo ko yung sarili ko." natatawa ako ng maalala ko lahat ng sinabi nya sakin.
"Then kanina nakita kong masaya sya habang may kahawak kamay na babae, yung babaeng nakita ko ng kasama nya after kong maconfine na hindi sya nag paramdam." dinama ko ang sakit na nararamdaman ko pumikit ako para mas maramdaman ko iyon.
"Sunod naman nung eksaktong birthday ko namatay ang pinakaminamahal kong Lola." hindi ko na napigilan ang pag hikbi naramdaman ko ng ihiga nya ng ulo sa tyan ko na para bang sinasabi na nandun lang sya.
"I am lost! I don't know how to survive or should I say if I can survive." wala sa sarili akong natawa habang lumuluha.
"Paano nako ngayon Kuya?" humihikbi muling tanong ko sa kanya nilingon ko pa sya.
"Napakasakit na hindi ko na kaya." nawawalang pag asang sabi ko.
"What hurts you today, makes you stronger tomorrow." inangat nya ang ulo nya pero hindi parin ako tinitingnan pag kasabi non.
"Kahit anong hirap at sakit ang pag daanan mo ngayon tatawanan mo lang yan sa susunod." pag papatuloy nya.
"Paulit ulit mo ng sinasabi yung ayaw mo na, pagod kana, hindi mo na kaya yung sakit pero asan ka? Nandito ka parin." para akong sinampal dahil sa sinabi nya na yon.
"Kahit na gustong gusto mo ng tapusin ang buhay mo ay hindi mo parin ginawa dahil umaasa ka parin na sana ay maayos ito." nakatingin nalang ako sa kisame hindi na umiiyak.
"Accept everthing let go all the nagative things then move on. Move forward." ang lakas ng impact sakin ng mga salitang binibitiwan nya.
"Hindi magiging madali, maaaring mas masaktan ka. Moving on is the hardest thing to do more than letting go." hindi ko sya magawang sagutin. Bumuntong hininga ako at unti unting kumakalma kahit na may sakit parin.
"Every pain that you have now, you will learn from it in the future." bulong nya.
Tahimik akong nag isip na tama sya. Lahat ng sakit ngayon ay tatawanan ko nalang kapag nalagpasan ko na. Tama sila kaya ko. Kasi kung hindi ay una palang wala na ko dito.
I slowly realized everything. Still breathing in this kind of pain is called surviving.
I did the first step right now. Accepting the fact that everthing is not in my control. Making my life more miserable is not the answer.
Thank you Lord for making me strong everyday.
And thank you Kuya Ken for making me realized this.
"I am happy to see you like this." napalingon ako sa kanya na nakangiti ng nakatingin sakin.
"Realizing everything is one of the big step for helping yourself. Life is unfair, you just need to be strong and have faith." tumatango pang sabi nya sakin tsaka tumingin sa Tv na patay naman.
Nakahinga ako ng maluwag, kung hindi sya dumating ay baka natuluyan nako.
Inangat ko ang katawan ko tsaka naupo napausog naman sya para kunin ang isang basong tubig at iabot sakin tinanggap ko iyon at inubos.
"Don't do it again. Okay lang umiyak at maramdaman ang sakit pero wag na wag mong sasaktan ng ganito ang sarili mo ulit." tiningnan nya nag sugat ko pag kaabot ko ulit sa kanya ng baso.
"It calms me." napakunot naman ang noo nya dahil sa sagot ko sa kanya.
"Kapag nakikita ko ang sugat ko ay kumakalma ako kahit papano. Parang sa ganoong paraan ay nababawasan ng kaunti ang sakit na nararamdaman ko dahil nakikita ko kung saan nag mumula iyon kahit hindi naman." natatawang sabi ko at sinamaan nya lang ako ng tingin.
"Kahit na!" naiinis na sabi nya pero tinawanan ko lang sya.
"Thank you Kuya." seryosong sabi ko sa kanya.
"Saan naman?" takang tanong nya. Tss. Parang hindi naman nya alam kaarte naman nya.
"You save me duhh?" nag tataray na sabi ko para bang kanina ay hindi ko pinag tangkaan ang sarili ko. Nababaliw na nga ata ako.
"No. You save yourself." nag iwas sya ng tingin kaya naman napangiti ako.
"Whatever." alam ko naman na hindi nya aaminin yon dahil ganon naman talaga sya.
Pag nakakagawa ng mabuti ay ayaw nyang i-credits sa kanya iyon.
Nanatili kaming tahimik hanggang sa makaramdam ako ng antok at nag lakad sa kwarto para kunin ang towel I need to take a shower to cleared my mind.
Habang naliligo ako ay mapait akong nangiti kasabay ng pag tulo ng luha.
Simula bukas ay mag sisimula akong muli. I will leave every bad memories in past. Ang tanging dadalhin ko lang sa pag momove forward ko ay ang sakit na makakapag patatag sakin.
I promised that one day I will smile because of the Happiness and contentment in my life.
I will not be miserable again like this. I will keep this in my mind. I can do this.
I will be the best and bravest version of myself in the future.
Someday, I know I will get what I deserved and it will be worth it as heaven.
