KUZGUN

2.BÖLÜM KUZGUN KARALI

"SEN NE DEDİĞİNİN FARKINDAMISIN"

"Evet farkındayım"dedi ve telefonunu bir kenara bıraktı, ardından kulağıma eğilerek konuşmaya devam etti.
" Benim olucaksın "dedi ve gülmeye başladı.

"Bu istediğin asla olmayacak boşuna kandırıyorsun kendini"

"Merak etme senin gibi birine meraklı değilim zaten ve istesem senden daha güzellerini elde edebilirim ." dedi ve devam etti. "Yani sen onların yanında bir hiçsin" dedi. Birsey söyleyememiştim

"Abine bisey olsa ne yaparsın derin " dedi. Abime bisey yaparsa ben yaşayamazdım tek zaafım oydu şu hayatta.

"Abime bisey yapamazsın"

"Bu kadar emin olma istesem şimdi ölüsünü sererler buraya ama ben onu istemiyorum onun daha çok canını yakacak şey istiyorum onun tek zaafını kardeşini yani seni" dedi ve gülmeye başladı tam itiraz edecekken söylediği şeyle durdum.

"Abine bisey olmasını istemiyorsan istediklerimi yapmak zorundasın"

"Daha seni tanımıyorum bile kim olduğunu bilmiyorum gelip sana güvenmememi bekleme"

"Ben de söz ağızdan bir defa çıkar ve görüyorumki itiraz etme hakkın yok" dedi ve gözüm dolmaya başlamıştı. Çünkü abime bisey olursa yaşayamazdım bana ne yaparsa yapsın ama abime bisey olmasına izin veremem.

"Yarına kadar vaktin var" dedi ve tam kapıdan çıkacakken durdurdum.

"Beni burda bırakıp gidemezsin"

"Bak gidiyorum işte" dedi ve çıkacakken tekrar durdurdum.

"B-ben karanlıktan çok korkuyorum duramam burda"

"Bu beni ilgilendirmez şimdi sus ve sesin çıkmasın." dedi ve kapıyı kilitleyerek çıktı. Burası gerçekten çok karanlıktı, ve soğuktu da benim fobim vardı karanlıkta duramazdım nefes alamıyordum,daralıyordum bağırdım fakat sesim az çıkmıştı.

" yardım edinn, lütfen yardım edin"kimse duymuyordu,ve ben gittikçe boğuluyordum ve daha fazla dayanamayarak gözlerimi kapattım.

*

Defne'nin yanından ayrılınca odama çıktım. Yavaş yavaş amacıma ulaşıyordum ne zamandır bu günü bekliyordum." YAMAÇ YILDIRIM 'I" mahvetme' nin gününü o nasıl benim hayatımı mahvettiyse bende onun hayatını mahvedicektim. Bunları düşünmeyi bi kenara bırakarak duşa girmeye karar verdim ve hızlıca işlerimi halledip çıktım.

Tam yatağa ilerliyordumki aklıma gelen şeyle durdum, tabiya telefonumu o kızın yanında unutmuştum, anahtarları alarak hemen odadan çıktım ve merdivenlerden aşşagı inerek evin en alt katındaki depoya geldim. Kapının kilidini açarak içeri girdim, tam telefonumu alıyordumki kızın saldalyeden düştüğünü gördüm hemen tutarak kaldırdım, bisey farketmistim bu kız nefes alamıyordu. Lanet olsun karanlıktan korkuyorum derken yalan söylediğini zannetmiştim ama doğruymuş hemen telefonumdan emre'yi aradım.

"Efendim abi"

"EMRE ÇABUK ARABAYI HAZIRLA"

"Tamam abi"

Telefonu kapatır kapatmaz kızın ellerini ve ayaklarını çözerek kucağıma aldım ve merdivenlerden çıkarak arabaya ilerdim.

"A-abi kıza noldu yoksa-"

"Saçmalama lan kız karanlıktan korkuyormuş ondan böyle"

"Anladım abi"

"Çabuk hastaneye sür emre hadi çabuk ol"