Hatid

H: Chapter 10

— 10 —

"Nagugutom ka na ba?" Tanong niya habang nagmamaneho. Well, I admit that I'm a bit hungry.

"Malayo pa ba tayo?" Kahit sagutin ang kanyang tanong, nagtanong ako pabalik.

Hindi niya ako sinagot pero bigla niyang pinahinto ang sasakyan. Tinanaw ko kung nasa saan kami at agad akong namangha sa ganda ng tanawin.

"We're here." Ani niya at lumabas sa sasakyan at namadaling pumunta sa akin para pagbuksan ako.

Una kong natanaw ang mga gusaling malalaki na ngayo'y maliliit na dahil natatanaw naming dito sa itaas. Sariwang hangin ang humaplos sa aking buhok. Napansin ko sa kalayuan ang isang malaking puno at sa ilalim nito ito ay may mga gamit.

"Tara?" Yaya ni Max sabay lahad ng kamay. Tinaggap ko ito at nagsimula kaming maglakad papunta sa malaking puno.

Nang makalapit na doon, nakita ko ang nakaayos na kumot sa damuhan na may kasamang ga unan at may mga nakahandang pagkain sa isang maliit na mesa. The moment flashbacked when I was 3. When the four of us had a picnic, far away from the city. Fresh wind and calm surrounding.

I looked at Max with tears forming in my eyes who's besides and intently watching me.

"Surprise!" Tanong niya at ngumiti. "Maganda ba?"

"Sobra." Ani ko at niyakap siya. I felt him freeze in his position because of my sudden move. The tears escaped from my eyes. "Thank you."

"Walang anuman." He said as I pulled away and faced him with tears on me. "Ito." He handed me his handkerchief.

"Sorry." I accepted. "I just remembered my father." I said while wiping the tears on my face.

"Tama na muna ang drama mahal na prinsesa. Kumain muna tayo." He said that's why I chuckled a bit before nodding. Inalalayan niya ako umupo at siya na ang naghanda ng kakainin namin.

"Adobo at Minudo 'yan mahal na prinsesa. Specialty ni mama at paborito rin ng kapatid ko." Aniya sabay lapag ng mga luto sa maliit na mesa. Numiti ako sa kanya na abala sa pagprepara ng pagkain. Tinuon ko ang aking pansin sa luto ng nanay niya. By it's smell, it looks and tastes delicious as well.

"Ayan." He took a seat. "Kainan na!" He announced but I cleared my throat and he looked up at me with a creased forehead.

"Let's pray first." Nawala agad ang kunot sa kanyang noo at tumango lamang. We prayed and thanked for the blessing in front of us and as we ended, halata ang gutom sa kanya nang inunahan niyang kumuha ng adobo. I smirked at him who's now busy eating.

The breeze of the wind up here and small voices form few people who are having a picnic also became the only noise we heard. It's so different from here to the big cities.

"It's so peaceful." I said while looking at the view around us. The green trees swaying and the birds chirping and flying freely.

Someone sat beside me and joined me appreciating the nature. "Oo nga."

"Namimiss mo ba siya?" I asked him. I felt his gaze was on me but I didn't look back at him.

"Sino? Ang kapatid ko?" I nodded and he handed me a can of soda. Napabuntong hininga siya bago nagsalita. "Sobra."

"Me too." I open my soda and took a sip of it. He stayed quiet and when I looked at him, our eyes met.

"Plinano mo 'to lahat?" I asked because this is overwhelming. Tumango siya. "Kailan mo lang 'to ginagawa?"

"Kaninang umaga lang." Sagot niya at napainom sa kanyang soda. My forhead wrinkled. Grabe nakaya niya?

"Galing ko 'no? Alam ko kasing 'oo' ang sagot mo." Pagyayabang niya at napaikot mata naman ako.

"How sure of you?" I raised a brow.

"Safe Guard." Aniya at nagtaka naman ako.

"Anong safe guard?" Kuryosong tanong ko.

"99.9%" Napa-irap na lang ako at bahagya siyang natawa.

We stayed like that, admiring the view and listening to the trees moving and birds singing, for a couple of hours. I looked at the blue sky with a smile and waved. Hi Dad, I'm with someone who made it to me, the one that you did to us, he made me feel you here with me.

"Tina..." He called. Lumingon ko sa kanya at kita ko ang seryosong mukha niya.

"Hmmm? What's with that serious face?" Tanong ko at humugot siya ng hininga.

"Naalala mo pa ba noong kaarawan ni Viv?" He said and looked the big building far away.

"Yeah. That's when I first met you." I chuckled.

"Oo nga pero alam mo ba na hindi 'yon ang una kong pagkita sa'yo?" My brows furrowed and looked at him, na ngayo'y nakatingin rin sa 'kin.

"Huh?" Did he saw me somewhere I didn't saw him? Malamang Tina.

"Nakita na kita noon." Sabi niya at ngumiti.

"S-Saan naman?"

"Naging kaklase tayo noon." Him and I?

"I can't remember..." I really don't.

"Grade one yata 'yon." Napa-isip naman ako. Bakit hindi ko siya matandaan? "'Yung binubully ka at pinagtanggol kita."

Pilit kong inaalala pero ang pagbubully lang sa akin ang talagnga natandaan ko.

"Nalala ko pa nga na tinawag mo akong 'prince charming'." He chuckled and I felt my face heated.

"Hindi nga." Sabi ko. Baka nagjojoke lang 'to.

"Totoo kaya." Aniya at mas lalong uminit ang pisngi ko. "Nang nakita kita sa birthday ni Viv, 'dun ko lang napagtanto na parang pamilyar ka sa 'kin."

"Naalala mo pa ba 'yung nagpaalam sa sa mga kaklase natin nung aalis ka dahil lilipat daw kayo?" Tumango ako. That's when it's a month since Dad passed away. "Naalala mo ba na may nagbigay sa'yo ng sulat?"

Nag-isip muna ako. Nang naalala ko nga na may sulat akong natanggap bago kami umalis pero hindi ko 'yon nabuksan. Tumango ako ulit sa kanya.

"Ako 'yon." Aniya at nanlaki ang mga mata ko. "Nabasa mo ba ang nakasaad sa sulat na 'yon?" Nahihiya akong umiling.

"Kasi... ano..." Wala akong may mahanap na rason sa kanya bakit hindi ko 'yon nabasa.

"Okay lang." Sabi niya at tiningnan ang tanawin sa harap namin. "Dalawang salita at siyam naletra ang nakasulat sa liham na 'yon."

"Ano?" Tanong ko.

"Gusto mong malaman?" He looked at me.

"Oo." Tipid kong sagot.

"Weh?" I rolled my eyes at him.

"Oo nga. Ano na nga 'yon-" Naputol ang sinasabi ko nang sinabi niya...

"Gusto kita." He smiled. "Gusto kita Tina, noon pa."

•••