Better Days ~Namjoon~

~1ο~

~

Είχε παρατηρήσει από νωρίς εκείνο το πρωί, πως ο καιρός ήταν κάπως μουντός με έναν επιθετικό άνεμο. Κοίταξε φευγαλέα τον χλωμό ουρανό με τα πυκνά, λευκά σύννεφα και ύστερα την μπλε θάλασσα που χόρευε ανήσυχη στον ρυθμό του ανέμου. Έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια της, ήρεμη πλέον, νιώθοντας τον ζεστό αέρα να της χαϊδεύει τα μάγουλα ενώ στεκόταν στην άκρη του γκρεμού. Χαμογέλασε ασυναίσθητα νιώθοντας μια περίεργη ανακούφιση μετά από τόσο καιρό. Πλέον δεν την ένοιαζε τίποτα, ήταν ελεύθερη από τα δεσμά που την τραβούσαν στο παρελθόν κρατώντας την φυλακισμένη επί δύο ολόκληρα χρόνια.
Αγνόησε της φωνές των συμμαθητών της που ακουγόντουσαν από πίσω καθώς και των δασκάλων της, ακόμα και εκείνου που κάποτε την είχε κάνει να πιστέψει στην ζωή. Γύρισε το κορμί της προς το μέρος τους με μάτια που έλαμπαν από λύτρωση, επιτρέποντας στον αέρα να παρασύρει το σώμα της ώστε να βυθιστεί στο κενό.

"Λίγους μήνες νωρίτερα„

Η Βαλέρια σκέφτηκε να σηκώσει τα μαλλιά της σε έναν κότσο όταν αποφάσισε να τα αφήσει κάτω, ανέμελα να κρύβουν σχεδόν το μισό της πρόσωπο. Πρόσεξε ακόμα μια μικρή μοβ μελάνια στον σβέρκο της, για να συνειδητοποιήσει πως όσο περνούσε ο καιρός αυτές αυξάνονταν όλο και περισσότερο. Ξαφνικά, καθώς παρατηρούσε τον εαυτό της στον καθρέφτη, διαπίστωσε πως δεν θυμόταν ποτέ ήταν η τελευταία φορά που αντίκρισε την φιγούρα της ενώ έδειχνε υγιής στα μάτια της. Είτε σωματικά, είτε ψυχικά.

Αν την ρωτούσε κάνεις πριν δύο χρόνια για το πως ένιωθε που είχε την ευκαιρία μέσω υποτροφίας να φυτά σε ένα ιδιωτικό σχολείο που της έδινε περισσότερες προοπτικές για σπουδές, θα απαντούσε με μια λάμψη στο βλέμμα της, με μια ανεξήγητη χαρά πως ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να της συμβεί. Μπορεί να ήταν στην 10η τάξη όταν ξεκίνησε, όμως από μικρή κιόλας γνώριζε ακριβώς τι ήθελε να σπουδάσει στο μέλλον. Ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα της, στο μυαλό της είχε ως στόχο της παιδαγωγικές σχολές. Ήθελε όσο τίποτα άλλο να γίνει δασκάλα, ώστε να έχει την δυνατότητα να βοηθάει παιδιά με προβλήματα, δίνοντας τους την σιγουριά πως κάποιος ήταν εκεί γι' αυτούς. Κάποιος που θα μπορούσαν να εμπιστευτούν και να νιώσουν ασφάλεια κι άνεση μαζί του.

Τέτοιος άνθρωπος ήθελε να είναι η Βαλέρια στην ζωή της, ακόμα κι αν οι γύρω της την ωθούσαν σε έναν τελείως διαφορετικό, εσωστρεφή, κλειστό χαρακτήρα.