10 YEARS GAP ( Book 1 ) [ ✔ ]

Chapter ⁿⁱⁿᵉᵗᵉᵉⁿ

Mika's POV

"Tita? Asan po si Mark?" I asked hoping na nandito pa 'rin siya sa london. "Anak." She was looking away from me at may feeling ako na bad news ang sasabihin niya. "Nasa pilipinas na siya....pinagpatuloy niya ang pangarap niya." There was a sudden sting in my heart, knowing huli na ako nung nalaman kung umuwi na siya. Hindi ko man lang nahatid si mark sa airport. But there was also a part of me saying 'Ah thank you Lord dahil pinatuloy niya ang pangarap niya without him knowing na may sakit ako.'

"Ah, may binilin ba siya?" I asked hopingly, I pursed my lips. "Oo, siyempre. "

She sat Beside me and held my hands. "Sabi niya...wag mo daw siya bibitawan. Hintayin mo siyang bumalik para matupad niyo ang pangarap niyo na magaan na buhay sa hinaharap." With that a smile was crept on my face and tears were slowly falling down my cheeks.  A sudden excitement of whatever might happen kept bugging me. I felt happy, kahit sa kabila nang paghihirap ko sa sakit na 'to nakuha kong maging Masaya dahil sa bilin ni Mark sa 'kin.

It was a Monday at napag-isipan kong pumunta sa condo unit ko. Hinatid ako ng driver at kasama ko si Tita para may umalalay at mag bantay sa 'kin. I was currently looking around my condo, reminiscing about my memories with mark here in a short time. I went to the room he stayed and saw no sign of mark in it. I then moved to my room and saw how clean and neat it was. Umupo ako sa vanity chair ko at nakitang may envelope na puti sa ibabaw nang table.

Kinuha ko ito at binuksan. Nakita ko ang pangalan ni mark sa labas pa lang nang papel.

From: Mark

Mika, Hindi ko alam ano ang uunahin kong I sulat dito pero sana ay makuha mo ang mensahe ng Liham na ito.

Magsisimula ako sa unang araw na napatunayan kong may nararamdaman ako sa 'yo. Ito 'yung araw na hinalikan mo ako. 'Yung araw na ginamit mo ang bubblegum para mang chansing sa 'kin. Unexpected 'yun, nag somersault nga yung tiyan ko dahil dun. Weird diba? Hehe. But Mika, if you didn't do that I think di ko mapanatagan na may nararamdaman talaga ako para sa iyo.

Nung magkasama tayo kahit saglit lang iyon ay naramdaman ko ulit pa ano mag Mahal ng sobra sobra. Mas minahal mo ako nung una pero ngayon mas Mahal na kita. I hope that when we meet again prepared na tayo para sa isa't isa. Dapat di tayo maghihirap na magkita araw-araw. And that day will be soon pag natupad ko na ang plano kong business para mapatunayan ko sa magulang mo na kaya kitang buhayin sa sarili kong pagsisikap. At Mika pagbalik ko dapat magaling ka na, sana ay maaubutan pa kita. At mahalikan pa kita. Hayst.

Mahal kita nang sobra-sobra at papatunayan ko 'yan pag punta ko diyan sa london at susunduin kita para uuwi tayo dito sa pilipinas. I love you.

Nagmamahal,
Mark.

I then hugged myself and started crying.

Mahal niya talaga ako at mas naganahan akong lumaban sa Sakit na ito. I love you Mark. So so so much.

A/N: May bago po akong story, since malapit na din matapos ang Ten Years Gap. Visit my Profile and check the book entitled: Falling For his Charms. Please read and vote. Thank you po. ;3

Please pi basahin niyo :3

Hi.