Thuis is waar de verhalen gaan leven

1) Verlaten door de maangod

Opdracht 1) 'Uniek' van boekenclub Olympus gemaakt door @ DaveDutch.

Genre: Weerwolf,

Een clichéverhaal schrijven dat niet eindigt zoals altijd, is best lastig. Ik heb een weerwolf verhaal geschreven die misschien als eerst heel standaard over komt. Een Alfa die samen met zijn bèta leeft in een roedel en alles zo goed mogelijk probeert te doen. Toch hoop ik dat ik met mijn twist, dit verhaal een andere draai heb gegeven.

Ik hoop dat jullie het leuk vinden =),

***

Met een diepe zucht schuif ik het formulier dat voor mij op het bureau ligt van mij af.

Ik bijt even met mijn tanden op mijn lip en tel de stapels met formulieren die voor mij liggen. 'Tien aanvragen al' fluister ik zachtjes voor mij uit. Bijna elke dag komt er wel een aanvraag van een roedel binnen om samen met mij in een gesprek te gaan, om te kijken of wij als roedel misschien samen kunnen werken. Maar tot nu toe heb ik alle aanvragen geweigerd, niet omdat ze niet goed genoeg zijn. Maar gewoon omdat ik bang ben om een samenwerking aan te gaan,

 Als ik net de stapel met formulieren wil opbergen in mijn bureaukastje, gaat mijn kantoordeur open en verschijnt Mandy in de deuropening. Ze stapt mijn kantoor binnen en gooit de deur zachtjes achter haar dicht 'Ben je klaar met al dat papierwerk van je' zegt ze met een vrolijke lach. Zwijgend kijk ik haar aan en haal dan mijn schouders op 'Ja ik ben er bijna mee klaar' beantwoord ik haar vraag. Zwijgend blijf ik haar aan kijken en wacht totdat ze iets zegt of mijn kantoor weer verlaat, maar helaas heb ik dat mis. Haar ogen flitsen naar de formulieren op mijn bureau en voordat ik wat kan doen, stapt ze naar voor en pakt ze snel van het bureau af. Met een grijns op haar gezicht stapt ze achteruit en richt haar ogen dan op de papieren in haar handen. Al snel verdwijnt de grijns van haar gezicht en drukt ze haar lippen strak op elkaar en laat ze haar blik los van wat ze leest.

'Ben je serieus?' Heb je echt op elke aanvraag negatief gereageerd' vraagt ze boos. 'Dit kan echt niet langer zo doorgaan, heb jij dat wel door' roept ze luid tegen mij. Ik weet even niet wat ik moet zeggen, ik heb gewoon geen antwoord voor haar. Omdat ze eigenlijk het antwoord al weet, waarom ik niet wil samen werken met een andere roedel. 'Ga je mij nog antwoord geven Kieran?" gromt ze mijn kant op. Ik open mijn mond, neem een hap lucht en sluit mijn mond dan weer.

Nee helaas,heb ik geen antwoord op haar vraag.

'Ik kan dit niet' fluister ik zachtjes 'Jij weet best waarom ik niet wil samenwerken met een andere roedel' mompel ik er achteraan. 'Ja dat weet ik, maar je moet toch echt eens de waarheid onder ogen zien' hoor ik Mandy voorzichtig tegen mij zeggen. 'Jij kan hier helemaal niks aan doen, je moet alleen eerlijk zijn tegen over je roedel' Dat verdienen ze toch' zegt Mandy zachtjes tegen mij. Ik kijk haar even aan en sla mijn ogen dan neer, ik kan gewoon niet eerlijk zijn. De papieren die Mandy in haar handen heeft worden met een ruw handgebaar mijn kant op gegooid. 'Kieran, als jij niet eerlijk bent' dan ga ik het aan de roedel vertellen' gromt ze mijn kant op. Met een ruk hef ik mijn hoofd weer op en kijk haar met grote ogen aan. 'Nee dat doe je niet' zeg ik angstig tegen haar.

'Ja dat doe ik wel' Als bèta van jouw roedel, moet er een eerlijk zijn' gromt ze kwaad mijn kant op. Na die woorden draait ze zich om en trekt de deur open. Ze stapt mijn kantoor uit en met een luide knal gooit ze de deur achter zich in het slot.

Die avond ben ik lang op mijn kantoor geweest. Ik had de moed niet om iemand onder ogen te komen. Natuurlijk weet ik wel dat ik als Alfa moet denken aan de wolven van mijn roedel, en moet ik ze geven wat het beste is voor ze. Maar wat nou als ik dat gewoon echt niet kan, dat ik daar de kracht niet voor heb. Ik bedoel: de maangod heeft mij niet voor niks in de steek gelaten. Na het overlijden van mijn ouders, kreeg ik als oudste kind de taak van alfa op mij. Ineens moest ik zorgen voor een roedel en voor mijn jongere zusje. Ik heb dat maar gedaan, maar eigenlijk ben ik mij zelf voorbijgelopen omdat ik zelf nog niet eens wist wat ik eigenlijk was.

Het is vroeg in de ochtend als ik eindelijk mijn kantoor verlaat. Voordat ik mijn gezicht beneden vertoon in de gezamenlijke ontbijtruimte, besluit ik dat het tijd is voor een douche. Met langzame stappen loop ik naar mijn slaapkamer en groet ondertussen de mensen die ik onderweg tegen kom. Met een tevreden zucht open ik uiteindelijk mijn slaapkamerdeur en stap snel naar binnen. Ik vervolg mijn weg naar mijn badkamer die grenst aan mijn slaapkamer en ik besluit dat ik maar eens extra lang onder de douche blijf staan.

Als ik later de trap af loop, haal ik even een hand door mijn haar dat nog een beetje vochtig aan voelt van het douchen. Het water heeft mij goed gedaan, ik voel mij beter en heb het idee dat ik ineens veel sterker ben. Maar natuurlijk is dat helemaal niet waar. Ik open de deur en stap de keuken in waar wij altijd gezamenlijk eten. 'Oh goedemorgen' zeg ik een beetje verast als ik Mandy samen met twee van mijn beste vrienden aan de keukentafel zie zitten. Meteen kijken ze alle drie mijn kant op, maar de stilte blijft zwijgend in de lucht hangen.

'Waarom heb je ons nooit wat vertelt' doorbreekt de stem van James de stilte. 'Je weet toch dat wij altijd eerlijk kunnen zijn tegen elkaar' hoor ik hem nog zeggen. 'Wij kennen elkaar al zo lang, zijn al vrienden vanaf dat wij elkaar voor het eerst hebben ontmoet' vult Roel de zinnen van James aan. Ik slik even en kijk Mandy haar kant op 'Wat heb je vertelt' vraag ik rustig aan haar. Maar van binnen ben ik helemaal niet rustig, ik voel de angst binnen in mijn lichaam ontstaan. 

'Dat je geen wolf hebt' hoor ik James antwoorden voor Mandy kan reageren. 'Je hebt wat' vraag ik geschrokken aan Mandy. Als ik Mandy aan kijk, staan haar ogen leeg 'Sorry' fluistert ze schor 'Maar ik moest het aan iemand vertellen, anders gaat onze roedel kapot' zegt ze nu wat luider. Haar handen plaatst ze op de keukentafel en kijkt de twee jongens tegen over haar aan. Haar stem klinkt toonloos als ze het volgende vertelt,

'Mijn broer kan niet veranderen in een wolf, de maangod heeft hem in de steek gelaten' bij het overlijden van mijn vader kreeg hij de taak van Alfa, omdat hij het oudste kind is'. 'Mijn vader wist toen nog niet dat zijn zoon geen wolf heeft'. 'Waarom de maangod Kieran in de steek heeft gelaten, is voor ons ook nog steeds de vraag' daar hebben wij ook nog geen antwoord op' even zwijgt Mandy, maar na een paar minuten vult haar stem weer de ruimte 'Het doet mij pijn dat ik mijn broer op deze manier moet verraden, maar als hij zelf niks doet dan is het mijn taak als bèta daar wat aan te doen'. Met die laatste woorden gaat ze weer recht staan en richt haar ogen dan op mij.

'Dus Kieran, wat ga je doen' hoor ik haar vragen. Als ze de vraag stelt zie ik dat haar ogen snel van kleur veranderen. Haar wolf spreekt duidelijk met Mandy mee, haar ogen verraden zich.

De tijd lijkt stil te staan. De seconden tikken voor mijn gevoel voorbij, een lange stilte waarin niemand wat zegt. Ik kijk naar mijn twee beste vrienden, maar als ze zien dat ik naar ze kijk slaan ze hun ogen neer.

'Wat ga je doen' schreeuwt Mandy mijn kant op 'Je moet een beslissing maken Kieran' zegt ze opnieuw schreeuwend tegen mij. Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar ik sluit hem weer. De pijn van het verraad dat mijn zus zojuist heeft gedaan komt als een klap aan.
Langzaam stap ik achteruit en schud ik mijn hoofd. 'Ik kan dit gewoon niet' zeg ik met een stem verdikt van de tranen.

Voordat er iemand wat kan doen, draai ik mij om en ren de ontbijtzaal uit. Als ik vanuit de ontbijtzaal in de gang kom ren ik door naar de voordeur, die ik met een snelle beweging opentrek. Verward stap ik het huis uit en begin opnieuw te rennen. De vragende blikken van de mensen die al buiten zijn negeer ik. 'Alfa Kieran, waar gaat u naar toe' hoor ik iemand vragen. Maar ook die vraag laat ik onbeantwoord, ik blijf maar rennen richting het bos. Normaal heb ik er een hekel aan dat wij ons moeten verstoppen voor de mensen, omdat het soort mensen wat in een roedel leeft, aangezien wordt voor gek. Dat wij als gekken ons huis hebben gebouwd in het bos, een afgesloten dorp.

Mijn voetstappen klinken ploffend op de natte aarde van het bos. Maar ik stop niet met rennen, ook al branden mijn longen en hijg ik mij gek omdat ik niet de conditie heb die een wolf normaal heeft. Ik ren weg van dit leven, een leven waarin ik niet hoor.

 Welke roedel wil er nu een Alfa zonder wolf. Ik kan ze nooit beschermen, niet zoals het normaal hoort te zijn. Ik ben maar gewoon een mens van vlees en bloed en daarom hoor ik hier niet. Maar diep van binnen vervloek ik de maangod, waarom mij dit nu moet overkomen. En wens ik dat ik ook kan veranderen in een wolf.