Thuis is waar de verhalen gaan leven

Het verzet tegen de koning

Lieve lezers,

Dit is een hoofdstuk wat ik heb geschreven voor het boek 'Finish my stories' van mirjam_books . Het boek kan je vinden op haar wattpad account. De bedoeling van het boek is dat je het verhaal van een ander verder schrijft. Dat heb ik dus gedaan voor dit verhaal (het hele verhaal vanaf hoofdstuk een kan je vinden in het boek zelf). Ik heb hoofdstuk 5 geschreven.

In overleg met Mirjam heb ik dit deel ook in mijn eigen boek geplaatst, omdat ik stiekem best trots ben op dit geschreven stuk. Ik ben heel benieuwd wat jullie er van vinden :).

De titel is niet de echte titel van het verhaal (dat heeft het namelijk niet). Ik heb deze titel snel even verzonnen omdat ik nu even niks anders weet, dus ik ga het misschien nog aanpassen.

Ik schrijf vanuit een jonge vreemdeling die samen met wat vrienden een verzetsgroep heeft opgezet tegen de koning van het rijk. Samen proberen ze de beslissingen van de koning tegen te houden om het volk een beter leven te geven.

Veel lees plezier!.

Liefs,

Esmee,

***

Met een tevreden grijns rond mijn lippen kijk ik de jonge vrouw na.

De zachte roffelende geluiden van de paardenhoeven kan ik nog een paar minutenlang horen. Terwijl dat geluid langzaam verdwijnt komen de normale geluiden van het bos weer tot leven. Deel een van mijn plan was volbracht, het wachten op Semele was het waard geweest. Nu was ze op weg naar de herberg aan de zuidoever, de plek waar mijn vrienden haar zouden verwachten.

Ik trek mijn blik los van het bos en draai mij om naar de kleine beek achter mij. Voorzichtig laat ik mij op mijn knieën vallen en zucht even diep. De beek staat al jarenlang droog, alleen de regen vult de beek nog met vers water. Het geluk is mij vandaag gezind, gisteren heeft het geregend en hierdoor is er wat water overgebleven. Mijn handen brengen ik naar de kleine plas met water en gooi het koele water in mijn gezicht. Met het water was ik de modder van mijn gezicht af, mijn vermomming is er binnen een paar seconden weer vanaf. Als ik dan toch mijn spiegelbeeld in het water zie verstrakt mijn blik meteen. Het litteken dat de rechterkant van mijn gezicht in beslag neemt, vestigt nu meteen weer de aandacht op nu de modder weg is.

Grommend sta ik op en wend mijn blik af van mijn eigen spiegelbeeld. Na al die jaren kan ik er nog steeds niet naar kijken. Ik haal mijn handen door mijn blonde haren heen en draai mij weg van de beek. Ik loop weg van de confrontatie met mijzelf. Boos duw ik een aantal takken aan de kant en wurm mij door de begroeide bosjes heen. Een groffe vloek kan ik niet onderdrukken als een doorn mijn hand binnen dringt. Met een ruw gebaar trek ik de doorn uit mijn hand en ben tot mijn opluchting dan ook bevrijd van de prikkende bosjes.

Een briesend geluid doet mij weer op kijken. Het geluid van schrapende hoeven op de aarde geeft mij een veilig en vertrouwd gevoel.

Een lacht doorbreekt op mijn gezicht en opgelucht loop ik naar het paard toe. 'He ouwe jongen' fluister ik zachtjes. Mijn hand laat ik over zijn manen gaan en klop daarna zachtjes op zijn flank. 'Bedankt voor het wachten trouwe vriend.'

Op mijn paard na en een handje vol vrienden kan ik niet veel mensen vertrouwen. Soepel zet ik mijn voet in een van de beugels en trek mijzelf zo op het paard. Ik ga goed in het zadel zitten, pak de teugels stevig vast en geeft met een zachte tik van de teugels aan dat het paard mag gaan lopen. 'Nog even doorzetten Tanzer, we zijn er bijna' bemoedig ik mijn vriend toe. Met een kleine tik van mijn schoen druk in zacht in de buik van Tanzer en vraag hem om over te gaan in galop.