Thuis is waar de verhalen gaan leven

2) Dansen in de regen

Opdracht 2) 'Showen' van boekenclub Olympus gemaakt door @DaveDutch

Genre: Kortverhaal

In dit korte verhaal wat ik schrijf voor ronde twee van boekenclub olympus, is het de bedoeling om te showen. Probeer het niet te vertellen, maar laat het zien. Het schrijven hiervan vind ik best wel lastig omdat ik niet echt wist waar ik moest beginnen. Toen ik in de trein onderweg was naar mijn werk, kwam ik ineens op dit idee. Ik heb het meteen opgeschreven en heb ik het later uitgewerkt.

Ik hoop dat het mij gelukt is om dit verhaal mooi vorm te geven : -)

Veel lees plezier

***

De regen tikt zachtjes tegen het dakraam. De druppels laten een aparte vorm achter op het vochtige raam, het is een patroon wat elke keer weer veranderdt. Ik volg een druppel met mijn ogen die langzaam over het raam glijdt en zich mengt met een andere regendruppel. Samen volgen ze hun weg naar beneden tot ze verdwijnen uit het zicht.

Een propje papier dat tegen mijn hoofd wordt gegooid doet mij weer op kijken. 'Waarom doe je dat?', vraag ik verward aan mijn beste vriend, die naast mij op de grond zit. 'Als jij je huiswerk niet afmaakt heb je morgen weer een probleem', antwoordt hij rustig. Ik mompel wat zijn kant op en rol met mijn ogen 'Ik ga wiskunde toch nooit snappen, al leer ik het honderd keer', antwoord ik hem gefrustreerd.

Lachend trekt hij een wenkbrauw op, schudt zijn hoofd en zegt dan met een grijns 'Dat weet ik Elise, dit ga je toch nooit begrijpen .'Al geef ik je bijles de volgende dag ben je het alweer kwijt'. Als hij die zinnen uit spreekt open ik mijn mond om wat te zeggen, maar de woorden komen mijn mond niet uit. Als mijn beste vriend zich met een grijns op zijn gezicht over zijn huiswerk buigt, kan ik het niet laten om mijn pen tegen zijn gezicht aan te gooien 'Die verdien je Fedde', grom ik gefrustreerd zijn kant op.

Met een diepe zucht laat ik mij achter overvallen op het vloerkleed. Mijn handen laat ik door het dikke stof gaan en voel met mijn vingers de fijne textuur van het vloerkleed. Ik ga weer langzaam recht op zitten en pak mijn glas met cola van het kleine tafeltje naast mij. Terwijl ik een grote slok neem laat ik mijn ogen rusten op Fedde. 'Ben je nu nog niet klaar?' 'Ik wil wat leuks doen, huiswerk maken is stom' zeg ik tegen hem. 'Jij kan ook beter weer je huiswerk maken' antwoordt hij zuchtend. Met een gefrustreerde grom zet ik mijn glas met cola terug op het tafeltje. Doordat ik het glas hard terug op het tafeltje zet klotst de inhoud over de rand. Moedeloos staar ik naar de troep die het achterlaat 'Waarom nou?' jammer ik zachtjes.

De regen tikt intussen nu veel harder tegen het raam. Het weer is echt helemaal omgeslagen, de zon laat zich niet zien vandaag. Ritselende papieren doen mij weer terugkomen in het hier en nu. Ik was zo in mijn gedachten verzonken dat ik niet eens door had dat Fedde al zijn spullen aan het opruimen was. 'Zo ga je mee?', zegt hij ineens van uit het niets. 'Waar naar toe?' vraag ik hem verward.

Fedde is intussen opgestaan en draait zich nu naar mij om. Met een kleine lach op zijn gezicht steekt hij zijn hand uit en helpt mij overeind. 'Naar buiten' is zijn simpele antwoord.

'Naar buiten?' herhaal ik zijn vraag 'Heb je het weer gezien?, geen hond wil nu naar buiten' 'Ik dus ook niet'. Fedde steekt opnieuw zijn hand uit en zegt met een vrolijke lach 'Elise, ik wil je opvrolijken en even het huiswerk laten vergeten'. 'Doe eens gek, en kom met mij mee.' Langzaam stapt hij achteruit, nog steeds zijn hand voor zich uithoudend. Vragend trekt hij een wenkbrauw op 'Wat zeg je ervan?, wil je met mij dansen in de regen?'.

Ik weet niet waarom, maar het lijkt alsof die ene zin mij heeft overgehaald. De regen tikt nu niet meer tegen het raam. Het tikken is overgegaan in harde roffelende geluiden. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. En dat is denk ik het teken voor Fedde, want voordat ik kan reageren trekt hij mijn slaapkamerdeur open en verdwijnt hij de gang op. Een paar seconden later reageer ik pas en ren ik achter hem aan naar beneden.

Als ik beneden kom verschijnt mijn moeder net in de hal 'Waar gaat Fedde ineens naar toe?' vraagt ze verbaasd. In haar handen houdt ze een rode theedoek die ze langzaam rond draait in haar handen. 'Naar buiten' is mijn simpele antwoord. 'Is hij helemaal gek geworden!' roept mijn moeder. Even slaat de twijfel bij mij toe, maar die gedachten schuif ik snel aan de kant. Ik ren langs mijn moeder de keuken in en zie dat de keukendeur richting de tuin al open staat. Als ik in de deuropening verschijn zie ik dat Fedde al in de tuin staat, genietend met zijn gezicht naar boven gericht en zijn ogen dicht.

Als ik de regen in stap voel ik de druppels meteen op mijn lichaam. Ze voelen fris aan op mijn huid en ik moet eerlijk toegeven dat ik het heerlijk vind. Genietend sluit ik mijn ogen en richt mijn gezicht naar boven en laat de druppels mijn gezicht verkoelen.

De druppels voelen net als kleine kusjes op mijn gezicht.

Voorzichtig, zacht en kriebelend raken ze mijn huid.

'Ik zei toch dat dit een leuk idee was' hoor ik Fedde zeggen. Ik open mijn ogen en kijk mijn beste vriend aan. Woorden schieten te kort, dus ik glimlach hem alleen maar toe.

Mijn trui plakt intussen aan mijn huid, mijn haar hangt in natte slieren langs mijn gezicht en ril ik een beetje van de kou, dit is een geweldig gevoel. Ik stap Fedde zijn kant op en pak zijn hand vast 'Dit is geweldig, bedankt hiervoor' zeg ik zachtjes tegen hem. Zijn pretogen die mij aan kijken vertellen mij al genoeg. Snel geeft hij mij een knipoog, stapt naar achteren en begint te dansen. Ik kan een lach niet tegen houden, zijn vrolijkheid is zo mooi om te zien. Het t-shirt wat Fedde draagt is inmiddels ook door weekt en plakt tegen zijn huid aan, maar als ik het zo zie maakt hem dat niks uit.

Ik kan het niet laten om mee te doen. Met een grote glimlach op mijn gezicht begin ik mee te springen. 'Zijn jullie helemaal gek geworden! ,kom naar binnen' klinkt ineens de stem van mijn moeder. Het enthousiaste dansen stopt meteen. Mijn ogen vinden die van Fedde al snel.

Ik weet wat hij denkt.

Een blik tussen ons is al genoeg.

Onze gedachten zijn altijd al een lijn geweest.

'Komt er nog wat van, straks worden jullie nog ziek!' roept mijn moeder nu onze kant op.
Het geroep van mijn moeder negeren wij. Lachend draaien wij ons tegelijk om en beginnen te rennen door de tuin. Lachend bewegen wij ons voort door de regen, die nog steeds zachtjes onze huid kietelt.