"Belki bilirsin," diyerek öne doğru bir adım attığımda, bakışları giydiğim süslü elbisede bir süre takıldıktan sonra gözlerime ulaştı çabucak.
"senden hep nefret ettim, çünkü beni sürekli ön yargılarınla kafanda bir kefeye yerleştirerek düşünceleri...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1, kimsesizler ile ağaç olmak.
Ellerimde haftalar önce büyük bir hevesle örmeye başladığım, sadece babaanneme artık küçük, beceriksiz bir torunu olmadığımı göstermek için örmeye çalıştığım(?) kazağın kolları vardı. Az çok becerebildiğim söyleyebilirdi aslında, kolları gayet de belli oluyordu. Ki benim gibi pek becerikli ve oturaklı olmayan bir kızın yaptığını da göz önünde bulundurur isek: Kayda değer bir şeyler yaptığım kanısına varabilirdiniz.
Yaklaşık bir saattir parmaklarımda aralıksız duran örgü şişini gelişigüzel odaya fırlattım. Zaten bu odaya bir daha gelmeyecektim, elbette bu da istediğim kadar dağıtabileceğim anlamına denk geliyordu. Büyük halam beni, sırf kendi 'ergenlik yıllarında' düştüğü belalara karşı korumak için kendi yurduna getirmişti. Babam ve annem ne yazık ki olmadığı için, velim hep halam olmuştu. Çocukluğumda süslü bebekleri, şekerli çikolataları ve izleyeceğim çizgi filmleri hiçbir zaman benden yoksun bırakmayacak kadar ince düşünceli bir halaya sahip olsam bile, beni bu yurda tıktığı için ona her hâlde kızıyordum.
Her ne kadar bu bencillik de olsa, Lalisa olarak kesinlikle bir yerlerde bir sorun yaratmam gerekiyordu. Bu benim doğamda vardı; doğarken bile ilk başta ağlamayarak doktorları yanıltan bir bebekten bahsediyoruz, bu durumda eğer babaannemin yanında yaşasaydım kesinlikle o cildi kırışmış, yarı bunak kadını yaptığım haylazlıklardan öldürürdüm ben.
Net.
"Lalisa, bak senin için pasta kesiyoruz! Çabuk gel yoksa Obur Daff hepsini indirmek üzere!" Kat görevlisi olan Bayan Marshall'ı duyduğum vakit sırtüstü uyandığım yataktan hızlıca çıkarak demir kapıya doğru atıldım. Fakat ben kapının kulpuna henüz dokunamadan ayağım çarşafa dolanmış ve yüzüstü yere düşmüştüm. Düştüğüm duruma kendi kendime homurdanırken bir yandan da pastanın ben gelmeden yenmesine duyduğum endişe ile ayağa kalkacağım vakit kapı açıldı ve bana bilmişlikle bakan Soojin' e kötü kötü bakmaya başladım. Benim düşeceğimi tahmin edecek kadar beni iyi tanıyor oluşu, ona karşımda bu halime gülecek olması gerektiğini göstermiyordu ama! Eğer pasta bir dilim yendiyse geri kalanını zevke Soojin' in saçlarına yedirebilirdim!
Evet, B planı devrede.
Ayağa kalktım ve çabucak yemekhaneye doğru yöneldim. Şansıma yemekhane bulunduğum kattaydı ve eğer önümdeki dönemeci de dönersem oraya ulaşabilirdim. Seri adımlarla yürümeye başladığım an bir şeyleri unuttuğumu düşünsem de aklıma bir şey gelmemişti. Sağ tarafımdan bir bedenin beni kalçasıyla duvara ittirmesiyle, eksik olan şeyin tıpkı benim gibi uslanmaz ve pasta delisi olan Soojin olduğunu fark etmiştim.
