How to Get a Manga Boyfriend

Chapter TWO

QUICK A/N!

Just woke up and I am apologizing for incorrect grammars. And again sorry for making you wait that long. Mistakes happen right? I'll just leave it here.

Enjoy reading!
~~~~~~~

NASA BUKANA ng eroplanong sinasakyan si Jan Dean galing Korea ng makarinig ng busina ng sasakyan. Inalis nito ang shades na suot maging ang mask sa mukha para langhapin at damdamin ang simoy ng hangin na dumadapo sa kanyang balat.

Philippines, how he missed the country.

At last, he is back, finally he can savor the Philippines for vacation. If he can recall the last time he set his feet in Philippines that would be year ago when there's a cat walk for the famous clothing line that he modeled for. And it is about work so he really didn't get to know the country.

"Jan Dean, my boy!!" A loud voice of woman wakes his senses, kahit madilim ang kapaligiran at tanging liwanag lang ng eroplano ang nagpapaliwanag sa dikit nitong kapaligiran ay hindi nito maitatanggi ang litaw na kagandahan ng kanyang Ina.

Dali-dali naman siyang bumaba sa hagdan para salubungin ang Inang kay tagal din niyang hindi nakapiling dahil sa mga pangyayare sa kanyang trabaho sa Korea. Kahit malamig ang simoy ng hangin sa kanilang kapaligiran ay sinalubong siya nito ng mainit yakap at halik sa pisngi na kanyang na-miss ng sobra.

"Ma! Madaling araw na, sana hinintay niyo nalang akong makarating sa bahay." Habang nagsasalita ay medyo napapangiwi siya sa kanyang pag-pronounce ng lenggwahe. Medyo matagal na din kasi ng huli siyang magsalita nito. He can't recall but it never troubled him to recall the words. 

"Wala akong pakielam, my baby boy is coming home. At kelangan kong makita ng personal para masiguro ko that it's really my son." Inis nitong turan sa kanyang bati.

Nabawi ang tingin niya sa Ina ng may mabaritonong boses ng lalaki ang sumabat sa kanilang usapan.

"That's what I told your Umma too, but you know how hard headed she is, as always."

"Appa," The only thing he could say before siya mag-mano, which is a tradition in Philippines.

Na kapag may nakasalamuha kang matatanda, kelangan mong mag-mano as a sign of respect. At kapag kakausap ka naman ng mas nakatatanda sa'yo ay gagamit ka ng 'Po at Opo' sa bawat pag-uusap niyo.

It's quite the same in Korea, kaya nakagaanan niya din kaagad ng loob ang Pilipinas.

"Don't start with me Kwon Ji Won, you know how much I waited for this time to come. At manahimik ka kung ayaw mong outside the kulambo ka matutulog for one week. Hmp!"

Hindi pa rin nga nagbabago ang kanyang Ina pero parang lalong lumala.

Maybe because of aging, yes, aging. Pangungumbinsi niya nalang sa sarili.

Pagod siyang tumingin sa Ama at nakita niya itong huminga nang malalim, bago, na sa tingin niya ay lambingin ang Ina.

"Okay sweetheart, hindi na, okay? I love you, mwah"

Hindi nga siya nagkamali at hayon naglampungan na sa harapan niya ang magulang na akala mo'y mga teenagers kung magharutan.

Iiling-iling na lang siya sa mga ito. Can I find someone to share the same feelings? I hope so... His inner thought prayed.

"I'M OUT OF HERE UMMA, APPA tsk" And he then turn his back to them.

Bago pa man siya makalayo ay naramdaman niyang may humila sa tenga niya na ikinangiwi niya ng sobra.