Αγακλής...

Κεφάλαιο 20...

Αγακλής...

Κάθομαι στον καναπέ του σπιτιού της Έρρικας και κοιτάω τον χώρο γύρω μου. Όλα μοιάζουν ζεστά, φιλόξενα και οικεία. Ο σκύλος της, ο Σαμ είναι συνέχεια δίπλα μου και μου κρατάει συντροφιά ενώ η Έρρικα μας φτιάχνει κάτι να πιούμε. Καθώς παρατηρώ όλα τα αντικείμενα του σαλονιού προσεκτικά, το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα βάζο, που μέσα του έχει ένα μπουκέτο φρέσκα λευκά τριαντάφυλλα. Κοιτάω το βάζο με τα λουλούδια παραπάνω από όσο θα έπρεπε και τότε νιώθω έναν οξύ πόνο στο κεφάλι μου.

Είναι απόγευμα και εγώ βρίσκομαι στο μαγαζί με τα παγωτά στο οποίο έχω ραντεβού με την Έρρικα. Έχω δίπλα μου ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα για να της προσφέρω και κάθομαι σε ένα γωνιακό τραπεζάκι. Την βλέπω να μπαίνει αργά στο μαγαζί και να χαιρετά την υπεύθυνη. Της λέει κάτι κάτι και εκείνη αφού της απαντά ευγενικά πηγαίνει προς το ψυγείο με τα παγωτά. Πλησιάζει αργά και σηκώνομαι για να την βοηθήσω να κάτσει.

"Ευχαριστώ πολύ."

"Είσαι πολύ όμορφη, αυτά είναι για σένα."λέω και βάζω το μικρό μπουκέτο μαλακά μέσα στα χέρια της. Φοράει ένα λευκό φόρεμα και ένα σκούρο τζιν μπουφάν. Είναι υπέροχη. Μυρίζει τα λουλούδια και χαμογελά.

"Τριαντάφυλλα"

"Ακριβώς. Ελπίζω να σου αρέσουν."

Μια ανάμνηση.

Όλα ήταν τόσο ζωντανά. Έμοιαζε τόσο χαρούμενη και έμοιαζα και εγώ το ίδιο.

Η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά όσο επαναφέρω αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου ξανά και ξανά και χαίρομαι που επιτέλους θυμάμαι.
Η Έρρικα μπαίνει στο σαλόνι με έναν δίσκο στα χέρια της.

"Είσαι καλά;"με ρωτάει μόλις με βλέπει. Αφήνει τον δίσκο στο τραπεζάκι μπροστά μας και κάθεται δίπλα μου.

"Σου είχα προσφέρει ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα στην αρχή της γνωριμίας μας."της λέω και εκείνη αμέσως χαμόγελα με αυτά μου τα λόγια.

Θεοί, μπορεί ένα χαμόγελο να είναι τόσο όμορφο;

"Ναι, ναι μου είχες προσφέρει. Θυμήθηκες;"πιάνει τα χέρια μου και τα μάτια της πλημμυρίζουν ελπίδα.

"Μόνο αυτό, όχι κάτι παραπάνω, όμως είναι μια αρχή. Θέλω να θυμηθώ, όμως με φοβίζει και το να μάθω αλλά το να μην θυμάμαι τίποτα, είναι πολύ περίπλοκο."