Αγακλής...

Κεφάλαιο 21...

Αγακλής...

Όλο το βράδυ εγώ και οι γονείς μου καθόμασταν μαζί. Φάγαμε το αγαπημένο μου φαγητό, μιλούσαμε για το παρελθόν και το πώς ήμουν μικρό παιδί, μου έδειξαν και αρκετές φωτογραφίες και δεν αισθάνθηκα ούτε για λεπτό σαν κάποιος ξένος, όλα ήταν τόσο φυσιολογικά, αλλά ακόμα η μνήμη μου να επανέλθει εντελώς.

Θέλω πολύ να θυμηθώ τα πάντα, βλέπω γύρω μου πως έχω άτομα που με αγαπούν και τους αγαπώ πολύ και ξέρω πως το κρύβουν καλά, αλλά το να μην θυμάμαι, τους σκοτώνει.

Εκείνοι πηγαίνουν αργά το βράδυ στο δωμάτιο τους για να κοιμηθούν αφού πρώτα μου δείξουν το δικό μου δωμάτιο. Παρατηρώ τον χώρο γύρω μου, τους τοίχου, τα έπιπλα, τα ρούχα, τις φωτογραφίες και τα προσωπικά αντικείμενα μου. Τα δικά μου, αλλά ενός εαυτού που πια δεν θυμάμαι. Κάνω ένα μπάνιο και βάζω μερικά καθαρά ρούχα, όλα μυρίζουν το άρωμα μου και μου αρέσουν απίστευτα από άποψη γούστου. Στην συνέχεια ξαπλώνω στο κρεβάτι και κλείνω τα μάτια μου αφήνοντάς τον ύπνο να με παρασύρει.

{...}

Ο ύπνος μου μόνο ξεκούραστος δεν ήταν. Όλο το βράδυ πάλευα με τα σεντόνια και τα μαξιλάρια, δεν μπορούσα να βολευτω και ξυπνούσα κάθε λίγο και λιγάκι χωρίς λόγο. Όταν τα ξημερώματα κατάφερα να κλείσω τα μάτια μου για ένα ικανοποιητικό χρονικό διάστημα, ένα όνειρο το οποίο δεν ήταν όνειρο αλλά στην πραγματικότητα μια ανάμνηση με έκανε να ξυπνήσω και να πεταχτω από το κρεβάτι μου.

Ακούω βήματα από πίσω και καθώς γυρνάω βλέπω την κοπέλα με τον σκύλο που είχα δει μέσα. Η κοπέλα πατάει σε κάτι νερά και γλυστραει όμως αμέσως την πιάνω στον αέρα και την κρατώ κοντά μου, στην αγκαλιά μου. Εκείνη τρομαγμένη βάζει τα χέρια της στα μπράτσα μου και η ανάσα της βγαίνει γρήγορα από το στόμα της.

"Είσαι καλά, σε κρατάω."της λέω και εκείνη γνέφει θετικά.

Αυτό το όνειρο με έκανε να νιώσω μια χαρά, μια ζεστασιά, ήταν η πρώτη μου επίσημη γνωριμία με την Έρρικα, όμως παράλληλα μου δημιούργησε και ένα αίσθημα πιο δυσοίωνο, απόκοσμο. Γιατί να δω κάτι τέτοιο ξαφνικά στον ύπνο μου και όχι στον ξύπνιο μου εξαιτίας κάποιου ερεθίσματος που θα προκαλούσε αυτήν την ανάμνηση να επιστρέψει;

Αμέσως αλλάζω ρούχα και ετοιμάζομαι να πάω από το σπίτι της, ήδη έχω αρκετά αναπάντητα ερωτήματα, δεν μπορώ να διαχειριστώ ούτε ένα παραπάνω. Φτάνω εκεί με τις δυνάμεις μου και για τα τυπικά χτυπάω την πόρτα. Δεν ξέρω αν θα της άρεσε να μπω μέσα στο σπίτι της σαν κάποιος τρελός χωρίς λόγο πρωί πρωί. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες τα παρατάω.

Ίσως να πρέπει να μπω μέσα σαν τον τρελό.

Γίνομαι αόρατος και περνάω μέσα που την πόρτα και μέσα στο διαμέρισμα. Κοιτάω τον χώρο γύρω μου εξεταστικα και πηγαίνω στο υπνοδωμάτιο της για να δω μήπως είναι εκεί και κοιμάται. Όμως τίποτα, το κρεβάτι άδειο και στρωμένο στην εντέλεια, η Έρρικα λείπει και το ίδιο και ο Σαμ και το λουρί του και όλα του τα πράγματα.

Έφυγε από την πόλη;

Όχι, δεν γίνεται να έφυγε έτσι απλά; Αυτό είναι αδύνατο.

Τρελαμενος πηγαίνω στην ντουλάπα και τα συρτάρια της και τα ανοίγω όλα με μανία. Όχι, όλα τα πράγματα της είναι εδώ, τα πάντα, έως και το πιο μικρό αντικείμενο. Δεν γίνεται κάποιος να φύγει και να μην πάρει μαζί του τίποτα! Η απουσία της κάνει αυτό το δυσάρεστο αίσθημα που με έκανε να έρθω εδώ να μεγαλώνει. Πηγαίνω στο σαλόνι και τρίβω με τα χέρια μου το κεφάλι μου.

Πάει να σπάσει, αλλά πρέπει να σκεφτώ κάτι, να την φέρω πάλι κοντά μου, όλο αυτό δεν μοιάζει καθόλου σωστό.

Το κινητό που δεν θυμώνουν ότι είχα μαζί μου δονείται μέσα στην τσέπη του μαύρου παντελονιού μου. Το πιάνω στα χέρια μου και μόλις βλέπω πως το όνομα της Έρρικας και μια φωτογραφία μας μαζί εμφανίζεται στην εισερχόμενη κλήση το σηκώνω αμέσως.

"Έρρικα."λέω αμέσως χαμογελώντας.

"Ο όχι γλυκέ μου, δεν είμαι η Έρρικα, είμαι κάτι πολύ καλύτερο."ακούω μια γυναικεία φωνή από την πλευρά του ακουστικού η οποία δεν ανήκει στην Έρρικα μου.

Καλησπέρα σας παιδιά 🏜️🏜️

Νέο κεφάλαιο το οποίο ελπίζω να σας αρέσει 🏔️🏔️

Ψηφίστε και σχολιαστε γιατί με βοηθάει πολύ 💬⭐