•Gods Of Underworld Series {G.O.U.S.}:Book5•
Κάποιοι θα πουν πως είναι εύκολο να είσαι παντοδύναμος και κάποιοι άλλοι πως είναι δύσκολο. Εγώ θα πω πως είναι και τα δύο μαζί. Θέλει κουράγιο και ψυχραιμία, γιατί μερικές φορές, αν και παντοδύναμος, υπά...
Μας μεταφέρω και τους δύο στο σπίτι της Έρρικας. Αυτό το σπίτι είναι το προσωπικό μας καταφύγιο. Την κρατάω στην αγκαλιά μου, την φιλάω στα χείλια και δεν θέλω να τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή. Τόσο καιρό, τόσες μέρες, τόσες ώρες, ήμουν μακριά της, την είχα αφήσει μόνη της και αυτό με κάνει να αισθάνομαι τόσο άσχημα, νιώθω ένοχος για το μαρτύριο που πέρασε δίπλα μου αλλά και ταυτόχρονα μακριά μου.
Πέφτουμε στο κρεβάτι και τα κορμιά μας έρχονται σε επαφή μετά από πολύ καιρό. Η φωτιά πάθους ανάμεσα μας δυναμώνει αμέσως μόλις μπαίνω μέσα της και την κάνω δική μου. Η γυμνή της σάρκα, τόσο θελκτική, τόσο ποθητή στα μάτια μου. Λιώνω κάτω από το απαλό άγγιγμα της και ψιθυρίζω αμέτρητες συγνώμες στο αυτί της.
Συγνώμη που σε άφησα μόνη.
Συγγνώμη που δεν σε θυμόμουν.
Συγνώμη που κινδύνεψε η ζωή σου εξαιτίας μου.
Συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη...
Χορτασμένοι από έρωτα, καθόμαστε αγκαλιά με τα σκεπάσματα να καλύπτουν την γύμνια των κορμιών μας.
"Συγνώμη που δεν ήμουν στο πλευρό σου όταν έδινες τον Σαμ, ξέρω πόσα σήμαινε για εσένα." φιλάω τον γυμνό της ώμο.
"Μην ζητάς συγνώμη, τουλάχιστον για αυτό. Ήταν κάτι το οποίο έπρεπε να γίνει. Ήταν το σωστό ανεξάρτητα με το αν εμένα μου άρεσε αυτό ή όχι." λέει, όμως ξέρω πως πονάει πολύ.
"Όπως και να έχει δεν θα ξαναφύγω στιγμή από δίπλα σου. Ποτέ!"
"Ένιωθα τρομερά μόνη όταν εσύ δεν με θυμώσουν. Αισθανόμουν αδύναμη και απελπισμένη, η καρδιά μου πόνεσε πιο πολύ και από τότε που μέσα σε μία στιγμή έχασα και την όραση μου και την οικογένειά μου." ένα δάκρυ πέφτει στο ρόδινο μάγουλο της και το σκουπίζω αμέσως.
"Ντρέπομαι, ντρέπομαι που σε κοιτούσα στα μάτια και δεν αναγνώριζα πια ήσουν και τί σήμαινες για εμένα. Δεν είχα σκοπό στην ζωή, δεν είχα ταυτότητα, δεν είχα τίποτα, μαζί με την μνήμη μου έχασα και όλα τα πράγματα τα οποία με καθόριζαν." με φιλάει στα χείλια και χαϊδεύει το μάγουλο μου. Κλείνω τα μάτια μου και ακουμπώ το μέτωπο μου πάνω στο δικό της.
"Είμαι πολύ ευτυχισμένη που θυμήθηκες και που είσαι εδώ μαζί μου, όμως πρέπει και η οικογένεια σου να μάθει αυτά τα χαρμόσυνα νέα." με κοιτά στα μάτια καθώς είναι ξαπλωμένη πάνω στον θώρακα μου.
"Δεν νιώθω ακόμα έτοιμος να σε αφήσω πάνω που σε βρήκα ξανά." βάζω μια τούφα από τα μαύρα της μαλλιά πίσω από το αυτί της.
"Ούτε εγώ θέλω να φύγεις από κοντά μου, όμως και εκείνοι όπως και εγώ όλον αυτόν τον καιρό πέρασαν δύσκολα." έχει δίκιο, όλοι όσοι αγαπώ και έχουν σημασία για εμένα, υπέφεραν εξαιτίας μου. Με βαριά καρδιά σηκώνομαι από το κρεβάτι και με μιας η θέρμη του κορμιού της με εγκαταλείπει. Βάζω τα ρούχα μου και αφού φιλάω την Έρρικα για τελευταία φορά βγαίνω από το σπίτι. Πηγαίνω στο σπίτι των δικών μου και μπαίνω μέσα ήσυχα. Τους βρίσκω να κάθονται στο τραπέζι και να τρώνε και πλησιάζω χωρίς να με καταλάβουν.
"Τι κάνουν οι καλύτεροι γονείς στον κόσμο;" Αυτήν την έκφραση την χρησιμοποιούσα όταν ήμουν μικρός, τους αποκαλούσα έτσι και εκείνοι γελούσαν και με γέμιζαν φιλιά καθώς εγώ έπεφτα στην αγκαλιά τους. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να τους δείξω πως ο γιος τους επέστρεψε. Η μαμά είναι αυτή που το καταλαβαίνει πρώτη και σηκώνεται και με αγκαλιάζει με δάκρυα στα μάτια. Μετά από λίγο ακολουθεί και ο μπαμπάς. Δεν αργεί να εμφανιστεί όλη η οικογένεια μας, από τον κάτω κόσμο και να πάρουν και εκείνοι σειρά για να με αγκαλιάσουν και να με φιλήσουν. Τελικά είχε δίκιο η Έρρικα, δεν πρέπει να καθυστερούν τέτοια νέα, είναι πολύτιμα.
"Επιτέλους το λιοντάρι μας γύρισε."λέει ο μπαμπάς και εγώ γελάω.
Ναι, επιτέλους...
Καλησπέρα σας παιδιά 🌼🌼
Νέο κεφάλαιο το οποίο ελπίζω να σας αρέσει 🧽🧽
Ψηφίστε και σχολιαστε γιατί με βοηθάει πολύ 💬⭐
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
