Titreyen ellerim kalemi tutmakta zorlanırken, yazacaklarımı zihnimde toparlamaya çalışıyordum. Aslında geriye benden hiçbir şey kalmasın istedim ama ölüme dahi istemediğim bir muamele yapılacağından endişe edip yaşayamadığım hayatıma veda etmeden ön...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
GİRİŞ:"Yaşamak İçin Çok Geç"
Titreyen ellerim kalemi tutmakta zorlanırken, yazacaklarımı zihnimde toparlamaya çalışıyordum. Aslında geriye benden hiçbir şey kalmasın istedim ama ölüme dahi istemediğim bir muamele yapılacağından endişe edip yaşayamadığım hayatıma veda etmeden önce birkaç cümleye hislerimi sığdırmaya karar verdim.
Ne istediğimi biliyordum. Ve ne istemediğimi de. Ölmeyi istediğimi bildiğim kadar, yaşamayı istemediğimi biliyordum mesela. Anımsanmayı istediğim kadar vicdanlarının rahat olmasını istemediğimi de öyle. Adım her akıllarına geldiğinde tıpkı benim tutamadığım şu kalem gibi onlarda işlerini bırakıp vicdan azabıyla kıvransınlar istiyordum.
Ama yine de ölümümü aceleye getirmeyecektim. Çünkü bu bir anlık sinirle verilmiş bir karar değil, üzerine planlar yapılmış planlı bir ölüm olmalıydı.
Ölüm tarihimi o günün yıldönmü olarak belirlemiş, ölmeme kalan 2 aylık süreye tahammül edip edemeyeceğimi merak ederken elimde tutmakta zorlandığım kalemi masaya geri indirmiştim.
Artık yaşamak için çok geçti, çünkü ölüm tarihim gelmeden önce bile ben bir cesettim.
•••
Herkese selam!
Beni tanıyanları şaşırtacak derecede dramatik bir hikayeyle geldim size. Kalplerinizin satırlarıma bağlanması dileğiyle...
