A Soul Raised By Love :Soul Series #01 (On Going )

Chapter 7

Sofia's POV

Many days past and still wala pa ring improvements na nangyayari sa katawan ko. Wala pa ring magandang balita na natatanggap sila Mommy mula sa doctor na tumitingin at nag aalaga sa akin.

Ganun pa din  na walang kahit anong pag babago . Halos mag aapat na buwan na ako sa ospital.
Nakakalungkot dahil malapit na ang bithday ko. 2 weeks from now  mag cecelebrate na sana kami ng debut ko. But everything was cancelled because of what happen to me.

All of my tita's and cousins were visiting me once a month. And I'm thankfull cause they're pray for my recovery.

Nandito ako ngayon sa tabi ng mismong katawan ko. Pinagmamasdan ko kung hihigupin ba ako non pabalik pero ilang araw na rin na ganito ang ginagawa ko pero wala akong makitang pagbabago at paraan para makabalik don.

Sinusubukan ko din na sumanib pero ayaw ako tanggapin ng sarili kong katawan.

Habang nakamasid ako ay bigla nalang mayroong nakakabinging tunog akong narinig.

Nanggagaling iyon sa makinang nasa tabi ng katawan ko .

Sa sobrang gulat ko sa pangyayari dahil alam ko na ang nangyayari ay natulala na lang ako habang dahang dahang mabilis na nangyayaria ang lahat. Nakita ko nalang na pumasok yung mga nurse at doktor at nilapitan yung katawan ko. Ang tunog na nanggagaling sa makinang iyon ay ang tunog ng diretsong linya na nag mumula duon.

Hindi ko namalayang tumulo nalang ang luha ko. Pilit nilang rire revive ang katawan ko. Napalingon nalang ako ng marinig ko ang iyak ni Mommy at ate Samantha mula sa pintuan ng wartong iyon. Pilit silang pumapasok pero pinipigilan sila ng isang nurse dahil bawal silang lumapit sa katawan ko.

Dahil sa sobrang bigat ng nararamdaman ko dahil wala manlang akong magawa para makabalik at gumaling na ay lumabas ako at umiyak nalang ng umiyak duon. Pumunta ako sa salamin para makita ang katawan ko pero noong mayroong silang nakitang tao ay isinarado nila iyon. Tinignan ko yung dumaan at tumingin din iyon sa akin. Well hindi ko sure dahil wala namang nakakakita sa akin pero hindi ko namalayang tinititigan ko na pala sya.

Maputi, kulot ang buhok , matangkad, at gwapo ang lalaki na iyon. At siguro atmy kasing tanda ko lamang iyon sa tancha ko.

Sabay ng pag iwas ko ng tingin ay mabilis na rin syang nawala sa paligid ng kwarto ko na iyon.

Ibinalik ko ang atension sa nangyayari sa akin at pumasok muli pero ganon pa din ang nangyayari. Hindi ko alam kung mamamatay na ba ako ngayon pero wala pa namang puting ilaw kaya siguro ay hindi pa .

Hindi ko na kinaya ang nangyayari duon. At ayoko ring makita kung mamamatay man ako o hindi.

Kaya umalis nalang ako at naglakad kung saan man ako dadalhin ng mga paa ko.

Habang umiiyak pa rin ako ay nalaman ko nalang na nasa laruan na ako sa labas ng ospital.

Umiyak lang ako ng umiyak kahit malakas yon dahil wala namanag makaka kita sa akin o makaka rinig man.

Napaupo ako at mag lalo pa akong umiyak ng malakas. Hindi pako pwedeng mamatay ! Ayoko pa masyado pa aoong bata.

Hindi ko pa kaya. Ayoko pang iwan sila Papa at Mommy. Sila ate pa ayoko pa silang iwan. Chaka hindi pa ako nag be birthday e chaka ayoko pa din kahit nakapag birthday man ako !

"Miss pwede ba wag ka naman masyadong maingay. Kasakit kaya sa tenga. Lakas lakas ng iyak mo parang wala namang nakaka rinig sayo "Napaangat ako ng tingin ng may lumapit sa akin. 'As in sa akin ba talaga diko sure?'

Sinisigurado ko kung sa akin ba talaga siya naka tingin bago ako mag salita.

" A... Ako ba?"nauutal na tanong ko dahil naguguluhan ako.